Draadloze verbinding werkt niet meer

Vandaag, vrijdag 3 april is een bijzondere dag. Het is voor het eerst dat Masaji San niet voor de afgesproken tijd wakker is. Bovendien is het een rustige dag. We hebben voor ontbijt afgesproken om acht uur. Daarna wandelen we naar een plaatsje dicht bij Yashima. Daar nemen we de shuttle bus naar Yashima zelf. Yashima is een schiereiland en vanaf een afstand heeft het iets weg van een Tafelberg. Als we boven zijn beginnen we onze wandeling naar, hoe kan het ook anders, een tempel. Weer zo een uit de serie van 88. Opvallend hier is, dat de meeste tempelgangers (pelgrims) zich met een touringcar van tempel naar tempel laten vervoeren. Dikwijls is de reisleider een monnik of Shinto priester. Naast de tempel is altijd handel te vinden. Zo ook hier. Een van de eerste winkels ontdekken we een heleboel strips van leisteen. Elk afzonderlijk geprijsd. Er liggen ook acht van die strips op touwtjes en er ligt een houten hamertje bij. Gebruikmakend van dat hamertje blijken die acht strips een toonladder te vormen. Masaji San moet even oefenen maar tot grote verwondering weet hij er een aardig liedje uit te slaan. Gevolg is wel dat we direct worden uitgenodigd voor een kop thee. Na deze onderbreking vervolgen wij onze weg en zo nu en dan genieten we van hele mooie vergezichten. Dit ondanks dat er toch nog aardig wat vocht in de lucht zit. We maken een ronde over bijna de gehele bovenkant van de berg. Onderweg komen we nog een dolfinarium tegen maar in vergelijking met ons Harderwijker dolfinarium stelt deze niet zoveel voor en zijn we er dus maar vlot aan voorbij gegaan. Op een gegeven moment begint onze reisleider (Masaji San) er de pas in te zetten. Hij is bang dat we het schema niet zullen halen. Toch zijn we ruim op tijd om de shuttle bus terug naar een station op te pikken. Daar kopen we eerst een kaartje en dan blijkt dat we nog een half uur hebben. We stevenen op een supermarkt af en kopen wat te eten wat daar ook direct opwarmen in de magnetron. Dan weer snel naar het station om van de maaltijd te genieten. De trein brengt ons naar het Ritsurin park. Dit is een groot park en wij gaan voor een uitgezette route waarvoor een uur moet worden uitgetrokken. Aanvankelijk lijkt het dat we redelijk op schema zitten, totdat Masaji San een Parkgids aanspreekt. Deze wijkt, om ons in haar kielzog, regelmatig van de route af. Ergens in het park worden foto’s van een al dan niet gefigureerd bruidspaar gemaakt. Prompt regelt de gids dat er ook een groepsfoto met ons erbij, gemaakt wordt. We kuieren verder in het park, dat niet alleen mooie bomen en struiken bevat maar ook mooie picknick weiden. Iets wat de Japanners nu eenmaal graag doen. Zeker in de kersenbloesem periode. Ook staan hier nog oude theehuisjes waar vroeger ooit nog een beroemde keizer een slok thee heeft gedronken. Hans en ik lopen een beetje achter en worden aangesproken door twee jonge meiden. Ze spreken geen woord Engels maar uit de gebaren maak ik op dat het iets met een fototoestel te maken heeft. Ik denk dat het de bedoeling is dat ik een foto maak van die twee meiden met hun toestel. Dat begrijp ik dus weer verkeerd. De meiden willen beide, een voor een, met ons op de foto. Als deze fotosessie achter de rug is lopen de meiden te krijsen van plezier terwijl wij ons weer naar de rest van de groep begeven. Als het volgens het schema van Masaji San weer tijd wordt om het park te verlaten, wandelen we direct door naar het hotel. Die avond kopen we in de supermarkt wat voedsel dat we in de lobby van het hotel, opgewarmd door de daar aanwezige magnetron, gezellig oppeuzelen. Wat kan je in Japan toch voor een paar centen heerlijk eten. Zo gaat ook deze dag weer voorbij.
Morgen gaan we verhuizen naar het hoofdeiland Honsu en ook daar schijnt men al op ons te wacht. Wat en hoe? Dat zien we morgen wel.
Het is een uur of zes als ik wakker wordt. Veel te vroeg maar ik begin maar alvast met inpakken. We zouden om kwart voor acht gaan ontbijten. Ik was natuurlijk al veel eerder beneden zodat ik mijn mailbox even kon bekijken. Na het ontbijt gaan we naar de kamer om onze spullen te pakken en naar de foyer te brengen. Er is wat verwarring betreffende het tijdschema want overal zijn we te vroeg en moeten we wachten. Als we bij de halte van de shuttlebus zijn blijkt dat we nog ruim veertig minuten over hebben. Hans en ik vinden dat we die tijd beter bij Mister Donut door kunnen brengen en de anderen zijn daar niet erg gerust op. We zijn nog tien minuten voor de officiële vertrektijd bij de busstop. De bus brengt ons naar de Ferryterminal. Daar is een redelijke rij voor het Ticketloket. Masaji san schuift aan in de rij en hoe hij het voor elkaar krijgt weten we niet maar hij ziet weer kans om goedkopere tickets in de wacht te slepen. De ferry is voornamelijk een vrachtferry met enige passagiersaccommodatie. Het is een rustig zeetje maar dat komt ook omdat het redelijk mistig is. Gelukkig niet te erg zodat het schip zich mooi aan het schema kan houden. Als we in Kobe aankomen staat een hele delegatie van de Lu Walking Association (LWA) ons op te wachten. Inmiddels is het wel behoorlijk gaan regenen. De bagage wordt in een auto geladen en voor ons begint de rondleiding door de stad. Eerst een park waar nog wat stille getuigen liggen van de grote aardbeving in 1997. Daarna via deels overkoepelde winkelstraten naar Chinatown. Omdat het regent hebben we nergens zin om ergens bij stil te staan. Er heerst wat overleg en daarna worden we ondergronds, via allerlei winkelpanden naar een bepaald winkelgebouw gebracht waar op de negende verdieping een foodcourt is. Hier was een tafel besproken maar ons opperhoofd Masaji san had al snel door dat het om tatamivloer en lage tafeltjes ging. Hij voorzag grote problemen met ons westerlingen en hij onderhandelt net zolang totdat er voldoende zitplaatsen beschikbaar komen aan de normale tafeltjes en stoelen. Het restaurant is een buffetrestaurant en we hebben daar allen heerlijk van genoten. Na deze tafel worden we door de leden van de LWA naar ons onderdak gebracht. Het is een goedkope backpackers waar je dus ook niet al te veel van mag verwachten maar we krijgen een eigen vierpersoons kamer en het merendeel van de bagage staat al op de kamer. Er schijnt ook draadloos internet te zijn maar helaas lukt het niet om daar gebruik van te maken. Of dit nu een fout is van mijn laptop of van het systeem van het huis dat is nog de vraag, dus moet ik me vandaag maar beperken tot het typen van mijn tekst.
We hebben een paar drukke dagen achter de rug en ik ben de draad van het verhaal een beetje kwijt. Dit komt vooral omdat ik met mijn laptop niet online kan komen terwijl een ander dat wel kan.
Het onderdak in Kobe dears is erg basic maar de bedden zijn goed. Na een goede nachtrust staan we ’s morgens in alle vroegte weer buiten en gaan op weg naar het station. Het is zondag 5 april en we verzamelen bij een station waar al verschillende wandelaars zijn samengekomen. Ik denk zo’n zestig wandelaars komen hier bijeen om met ons te gaan wandelen. Na een officiële startceremonie gaan we op weg. Het is vandaag 26 km. Inclusief “sightseeing” . Er lopen enkele mensen mee die ook Engels spreken en dat maakt het allemaal een stuk gezellig. We krijgen allemaal een fotokopie mee van het parkoers zodat we zelf kunnen bijhouden waar we zijn. Er staan ook allerlei bijzonderheden op. Helaas is dat wel in het Japans. Tijdens de wandeling blijkt dat de “sightseeing” deze keer niet alleen tempels inhoudt maar ook brengen we een bezoek aan twee Sake fabrieken waar ook op deze zondagmorgen geproefd mag worden. Onderweg duiken we even een supermarkt binnen om onze lunch in te kopen. Ja dat kan hier allemaal op zondag. De meeste supermarkten zijn dag en nacht open. De lunch wordt gebruikt op een groot plein met heel veel kersenbloesembomen. Als de wandeltocht beëindigd is bij een station, krijgen we allemaal een stempel voor onze IVV kaart. Ze hebben ons dagtraject aangemeld als IVV wandeltocht. Als de meeste mensen zijn vertrokken houden we met een select groepje een soort hanami; er wordt een vloerkleed uitgerold en er wordt drank geschonken met wat hapjes. Heel gezellig en dat schijnt hier de normaalste zaak van de wereld te zijn. Na afloop gaan we via een supermarkt naar het onderdak om daar ons ontbijt op te peuzelen.
Maandag 6 april worden we in alle vroegte opgehaa ld vanaf ons verblijf. De bagage gaat in de wagen en ook wij passen in de wagen. Na een rit waarbij we de indruk hebben dat een rood verkeerslicht hier heel anders uitgelegd wordt, komen we weer aan bij het station waar we gisteren gefinisht zijn. Er zijn al heel wat wandelaars en ons wordt verteld dat er vandaag veel meer wandelaars zullen zijn omdat het geen zondag is. We begrijpen dit eerst niet maar uitgelegd wordt dat er op zondag vele wandeltochten georganiseerd worden. Dus op maandag is er veel minder concurrentie. We beginnen maar niet met tellen maar het zijn er zeker tweehonderd. Er is ook een etchtpaar bij dat Frans spreekt dus daar heeft Jacques tijdens de wandeltocht veel contact mee. Het traject voor vandaag is slechts 16 kilometer en gaat via verschillende tempels naar het kasteel van Osaka. Niet dat we gelegenheid hebben om dat kasteel te bekijken want na de ontvangst van de IVV stempel moeten we direct door naar het Nederlandse Consulaat Generaal. Daar worden we ontvangen met koffie en gebak. En hier brengen we een gezellig en informatief uurtje door. Daarna gaan we op weg naar de jeugdherberg. Die is snel gevonden en we krijgen een kamer toegewezen die het verst in de gang ligt. Het is een zespersoonskamer en we hebben twee andere gasten. We brengen de avond verder rustig door.
Dinsdag 7 april is een excursiedag. We gaan met de trein naar Nara, een voormalig hoofdstad en bekend door zijn enorme tempels die zijn opgenomen in het Wereld erfgoed van Unesco. Nu we niet met een wandeling bezig zijn en alle tijd hebben is dit zeker de moeite waard. Een van de tempels is het oudste houten gebouw ter wereld (zegt men hier). Ook brengen we een bezoek aan een enorme Boedah die (naar men zegt) drie meter groter is dan de boedah in Kamakura. De boedah staat in het grootste houten gebouw (van Japan?) Voor de mensen die wel eens in Nikko zijn geweest, kan ik melden dat het hier allemaal wat ruimer is opgezet. Overigens hebben we vandaag prachtig weer en dat doet ook veel. We beeindigen deze dag met een bezoek aan het HardRock Cafe. Iets waar Masaji san nog nooit geweest is. Hij voelt zich direct een stuk jonger en geniet van de muziek het biertje en de maaltijd. Morgen is onze vrije dag maar naast ons eigen lijstje zoals, Het HardRock Cafe Universal, het Kasteel en onze was, staat er ook weer een ontmoeting met de bobo’s van de provinciale wandelsportbonden op het programma.


groeten, Lo