En de teller staat op nog maar 22 dagen

Zondag 19 april is in de eerste plaats een wasdag. Nu gaat daar meestal niet zo heel veel tijd in zitten dus hebben we nog meer plannen. Hans en Tuneyoshi hebben minder geduld en gaan direct na de was naar het kasteel van Gifu. Zelf wil ik mijn rechterschoen naar de schoenmaken brengen voordat het stiksel dusdanig los is dat de schoen uit elkaar valt. Masaji San, de voorzitter van de prefectuur en Jacques gaan eerst met mij mee naar de schoenmaker en daarna zullen we dan door gaan naar het Kasteel. Het duurt even eer we de winkel waar “Mister Minute” zit gevonden hebben. Als het zover is dan blijkt het zijn lunchtijd te zijn. Maar voor buitenlanders wil men nog wel eens een uitzondering maken en de man wordt van zijn lunch weggetrokken. Mijn schoen blijkt gemaakt te kunnen worden maar ik kan hem pas de volgende dag ophalen. Niet echt een ramp want voor morgen staan slechts 20 km op het programma en bovendien hebben we dezelfde slaapplaats als vandaag. Morgen zal ik dus op sandalen wandelen. We gaan verder naar het kasteel en maken daarbij gebruik van de kabelbaan. Hans en Tuneyoshi zijn al een paar uur boven en zijn helemaal gaan lopen. Boven is een aardig uitzicht ondanks dat er wel een smogsluier hangt. Het kasteel stelt niet zo gek veel voor maar dat maakt de honderden bezoekers niet zoveel uit. Als we Hans en Tuneyoshi gevonden hebben gaan we met zijn allen met de kabelbaan naar beneden. Dan beginnen we aan de wandeling terug richting hotel. Maar eerst gaan we nog even een gebouw in waar de op twee na grootste budah van Japan staat. Net als in Nara staat deze budah in een gebouw. Mooi, dat hebben we dus ook al weer gezien. Dit exemplaar is helemaal van hout, vooral bamboe, gemaakt en later voorzien van een laagje bladgoud en vele lagen lak er overheen. We wandelen verder naar het hotel. Als we in de buurt zijn duik ik een winkel in (makkelijk hé zo op zondag) om even een sixpack bier te halen zodat we in het hotel even kunnen bijkomen met een koud biertje. Als ik de winkel uitkom zie ik in de verte dat de groep iets verspreid is en Masaji San staat wat heen en weer te zwaaien. Ik neem de gerichtste weg naar het hotel en pak de biertjes uit op de tafel. Een voor een komen de medewandelaars binnen. De voorzitter als laatste. We kaarten nog wat na en als de biertjes op zijn gaat Hans de deur uit om nog ergens een sixpack op de kop te tikken. De voorzitter en Masaji San kijken op hun uurwerk en we wachten verder op Hans. Als die binnenkomt wordt er door Masaji San gezegd dat daar geen tijd voor is omdat de voorzitter om vijf uur een restaurant heeft besproken. Dat is dus een verrassing. Bovendien zal Tuneyoshi niet de hele tijd aanwezig kunnen zijn omdat die op tijd de trein naar huis moet halen. Morgen is het voor hem weer een werkdag. Het is weer zo’n restaurant met een tafel over de zitkuil. Er worden eerst wat pullen bier op tafel gezet en dan wordt gevraagd wat gerechten vanaf de spijskaart uit te kiezen. Het wordt weer een gezellige party. Alleen jammer dat Tuneyoshi op tijd weg moet. Alhoewel, hij is behoorlijk vermoeid en zit aan tafel te slapen. Als de gerechten op zijn komt Masaji San op het idee om zijn mondharmonica tevoorschijn te halen en kijkt mij vragend aan of ik mijn instrument ook bij me heb. Zonder ooit samen geoefend te hebben beginnen we met de Sukiyaki song. Ondanks dat ik af en toe wat lucht tekort kom lijkt het toch aardig te klinken en komen ook andere gasten een praatje met ons te maken. Al met al een onverwacht leuke avond dus.
Op deze maandag 20 april verwachten we geen medewandelaars. Ondanks dat op het schema staat dat we om negen uur vanaf het station zullen vertrekken. Stelt Masaji San voor om direct om acht uur al van start te gaan zodat er later op de middag wat meer tijd is voor het doen van wat boekingen en het afhalen van de schoen bij de schoenmaker. Zo gezegd zo gedaan. We zijn dan ook al lekker op weg als om vijf minuten over negen de telefoon van Masaji San weer eens afgaat. Van zijn Japans talig gesprek begrijp ik niet veel en kan ik alleen maar opmaken dat hij steeds verteld dat we op ongeveer vier kilometer zitten. Ik krijg dus de indruk dat er toch een wandelaar op het station op ons zit te wachten om vandaag met ons mee te wandelen. Tja dat is toch een risico als je van het op internet wereldkundig gemaakt schema afwijkt. Nog geen tien minuten later stopt er een taxi naast ons en komt er een dame uit die direct foto’s van ons begint te maken met haar groene telefoontoestel en zij spreekt Masaji San aan. Die geeft ons weer opdracht om te gaan poseren bij een boom en de ingeschakelde taxichauffeur wordt, kennelijk voor het eerst in zijn leven, ingezet als fotograaf. Eerst denk ik dat het iemand van de pers is omdat dit zeker niet iemand is die gekleed is om met ons mee te wandelen. Later vertelt Masaji San dat de dame oorspronkelijk uit Hirado komt en over ons gelezen had. Zijn woont nu in de omgeving van Gifu en wilde ons daarom graag ontmoeten. Ze drukt voordat ze er weer met de taxi vandoor gaat, Masaji San een envelopje in handen. Hier blijkt achteraf een bijdrage voor onze reis in te zitten. We spreken af dat we dit geld zullen benutten om indien nodig, de bagage op te sturen naar een vooruit geplande onderdak. We wandelen verder en plotseling zie ik op een bord de naam van het station dan het eindpunt van deze dag zou moeten zijn. Hans beweert stellig dat we nog een kilometer rechtdoor moeten gaan omdat ik naar een verkeerd station zou wijzen. Masaji San denkt ook dat we rechtsaf moeten en gedwee loopt Hans de aangegeven richting in. Bij het station aangekomen blijkt het nagelnieuw te zijn en een gebouw waar twee stations zijn opgenomen van verschillende maatschappijen. Tja dat kan wel eens gebeuren dat er wat veranderd in de loop der jaren. We nemen de trein terug naar Gifu. Door naar het hotel en ik ga later nog even naar de schoenmaker. Dat blijkt een schoenmaakster te zijn en ze heeft mijn schoen ogenschijnlijk keurig herstelt. Morgen op de afstand van wel tien kilometer, zal ik het resultaat uit moeten testen.
Zo hier mogen jullie het voorlopig weer mee doen.
Groeten van ons allen,
Lo