Het is 20 maart,
Direct na het heerlijke ontbijt ontmoeten we voor het station de mensen die vandaag met ons gaan wandelen. Vandaag is het een redelijk vlakke route. Eerst door de stad en verder langs vele rijstvelden. Het valt op dat hier percelen zijn waaraan na de laatste oogst nog niets gedaan is maar ook percelen waar de rijstplanten als zo’n 30 centimeter hoog staan. Bij navraag blijkt dat men hier tweemaal per jaar rijst kan oogsten mits de landbouwer niet teveel tegenslag heeft met het klimaat. We stoppen op verschillende plaatsen maar de oorspronkelijk opgegeven afstand blijkt toch wel iets meer te zijn. Ondertussen zijn we al aardig gewend aan de speeches van burgemeesters en het houden van een tegenspeech die toch door niemand verstaan en vertaald wordt. Tegen drieën komen we in Nakabaru en nemen we de trein terug naar Saga. Onze Japanse hopman heeft telefoon ontvangen dat onze gemeenschappelijke kennis Tuneyoshi Inohara in ons hotel is aangekomen. Als we zel f in het hotel aankomen blijkt hij daar nog niet te zijn. Weer gaat de telefoon en hij meldt dat hij naar het Saga kasteel is gegaan en om vijf uur in de lobby van het hotel zou zijn. Die avond houden we in een van onze kamers een gezellige drankavond.
Als we op zaterdag 21 maart s’morgens weer aan het ontbijt zitten, zien we verschillende bekende gezichten. Vreemd eigenlijk dat je na een paar dagen al zoveel kennissen in het japanse wandelwereldje hebt opgebouwd. We nemen de trein naar Yoshinogari. Daar aangekomen worden we vanaf het station geleid naar een Romeins themapark. Hier is de start van de “Old Roman Walk 2 Dai March”. Het begint vanzelfsprekend te worden maar vlak voor de start moeten we als groep op het podium verschijnen. Ik stel mijzelf en de groep voor en rek het een beetje totdat het negen uur is. Dan geef ik het startsein door drie keer luid ee ee oo te roepen. Wat het betekent weet ik niet maar voor de wandelaars is dat toch het sein om van start te gaan. We lopen langs dijken en rijstvelden en door kleine woongemeenschappen. We lopen hoofdzakelijk met de wandelkennissen die we de afgelopen weken hebben leren kennen en dat is maar goed ook. Het parkoers is namelijk erg saai. Het is alsof je door de polders van Anna Paulowna loopt en de bollenvelden staan nog lang niet in bloei. Dan ben je ook snel uitgekeken. Om een uur of drie Halen we de finish en zoeken we gezellig met zijn allen een tafeltje onder een tentdak op. Nu nog een lekker biertje want daar heeft het lijf wel trek in. We hebben tenslotte de hele dag mooi zonnig weer gehad. Tja en dan zit het even tegen. Er blijkt in het hele themapark geen bier te koop te zijn. We blijven dan ook maan niet al te lang plakken en lopen de ongeveer twee kilometer weer terug naar het station. Als we in Saga zijn gaan we eerst even langs de supermarkt om wat eten en drinken in te slaan. Op de kamer van Masaji san en Lo san drinken we een lekker biertje voordat we naar bed gaan.
Het is zondag 22 maart en we volgen dezelfde procedure als gisteren met dat verschil dat het regent zodat we ook onze regenkleding vandaag meenemen. Ook vandaag staan we weer op het podium om de startprocedure af te handelen. Zo nu en dan is het tussen de buien droog en vandaag is het een veel mooier parkoers dan gisteren. Jammer eigenlijk dat het zo’n regenachtig weer is. We krijgen een behoorlijke hellingproef voor onze kiezen en als we een rustpauze houden dan is er nauwelijks ruimte om te zitten. De afstand van vandaag is iets korter dan gisteren en dat zit dus best wel mee. Als we op het themapark aankomen is het gestopt met regenen en zoeken we weer een tafeltje onder het tentzeil op. De drainage van het terrein is niet geschikt om zulke regenbuien op te vangen dus moeten we door flinke plassen water. Eigenlijk hebben we hier dus weinig te zoeken en nemen we afscheid van enkele wandelvrienden en zoeken dan het station weer op. Weer aangekomen in Saga gaan we eerst naar het hotel om even een biertje te drinken en dan de wasmachine eens lekker vol te proppen. Ondertussen meldt Masaji dat we op de kamer deze avond een party hebben. Er worden boodschappen gedaan en om acht uur in de avond blijken we enkele gasten te hebben die de volgende dag met ons mee zullen wandelen. Het is een heel gezellige avond waarbij we genoodzaakt zijn zoveel mogelijk te zorgen dat we de volgende dag niet teveel vloeibare bagage moeten meegeven.
Maandag 23 maart. Het weer is weer redelijk opgeknapt en onze bagage wordt na het ontbijt opgehaald om naar ons volgende onderdak te brengen. Dan nemen we de trein naar ons vorige finishpunt in Nakaburu. Op de afgesproken plaats is het even een ongeregeld gebeuren. Uiteindelijk een toespraakje van de burgemeester die vertaald werd door een Japans echtpaar dat 5 jaar in Rotterdam gewoond heeft. Omdat dit echtpaar meer over zichzelf wilde vertellen kwam er van een tegentoespraak weinig terecht. Het parkoers van vandaag is redelijk vlak en we hebben een groep van ongeveer 20 mensen. Waaronder enkele mensen die al eerder met ons meegelopen hebben. De omgeving is niet veel veranderd waarbij ik wel moet vertellen dat we al aardig aan de Japanse natuur gewend zijn. Dit is in het huidige jaargetijde dus veel bloesem maar ook veel vruchtendragende sinaasappelbomen. Als we ongeveer drie derde van het dagparkoers gedaan hebben bereiken we de prefectuurgrens en worden we overgedragen naar de prefectuur Fukuoka. Dit gaan met enige ceremonie en enkele Saga wandelaars haken hier af en enkele Fukuoka wandelaars voegen zich bij ons. Het leuke is toch dat er ook nog redelijk wat Saga wandelaar met ons meewandelen naar de finish van vandaag. Maar dat gaat niet geheel zonder oponthoud. Zo komen we bij een tempel waar we hartelijk welkom worden geheten en waar voor ons een speciale dienst gehouden wordt om onze hofreis tot een goed einde te brengen. We spelen het ceremonieel, hoewel wat onwennig gewoon mee. Na afloop groene thee en een zoet gebakje. Al snel worden we aangemaand om weer op weg te gaan omdat er elders ook op ons gewacht wordt. Na een tijdje op een plattelands weggetje zien we vijf meisjes van een jaar of twaalf naast elkaar over de weg onze richting inkomen. Als ze ons bijna bereikt hebben keren ze om en lopen ze voor ons uit. Als we een dorp bereiken rent er een hart vooruit en dan treffen we het halve of mogelijk zelfs het hele dorp op de weg aan en worden we weer welkom geheten door een burgmeester. Het wordt niet vertaald maar er moeten weer staatsiefoto’s gemaakt en handjes geschut worden. Ook de bejaarden zitten keurig op een rij met Japanse en Nederlandse vlaggetjes te zwaaien. Uiteindelijk bereiken we Yamae, We nemen afscheid van de wandelaars aan het station en we worden verdeeld over twee auto’s naar een huis gebracht waar we die avond te gast zouden zijn. Nauwelijks zijn we daar aangekomen of we krijgen handdoeken en zeep in onze handen gedrukt en weer met twee auto’s naar een Onzen gebracht. Daar hebben we heerlijk gebadderd en weer terug in het huis aangekomen staat ons een ruime gedekte tafel te wachten. De gastheer en vrouw spreken geen Engels maar de mededeling “self service” was voor ons hoewel onwennig toch wel duidelijk. Wat een avond; eten en drinken te over.
Vreemd genoeg halen we dinsdag 24 maart zonder ook maar enige last van een kater te hebben. Wij Nederlanders krijgen een Europees ontbijt, althans wat zij denken dat een europees ontbijt is. Voor ons was dat niet nodig want wat Masaji san te eten krijgt zou voor ons ook prima zijn. Er is van gisteren avond nog veel eten over en dat wordt keurig ingepakt voor de lunch van vandaag. We worden weer naar de startplaats gebracht en daar wachten we totdat de trein weer wat medewandelaars bezorgt heeft. Dan gaan we weer op pad nadat we gewaarschuwd zijn dat we een “Toge” (pas) over moeten. Plotseling gaan we echt van de weg af en lopen we langs rijstvelden maar ook door de bossen. Heerlijk om eindelijk eens onder de bomen te lopen. Ook hier vinden we tempelpoorten en gedenkstenen. We worden in een historisch restaurant opgewacht voor de thee. Siebolt schijnt heer ook thee te hebben gedronken dus mogen we hier niet zondermeer passeren. Na dit aangenaam oponthoud vervolgen we onze weg.Er zitten wel enkele stevige hellinkjes in maar echt last hebben we hier niet van. Mogelijk omdat we ietwat getraind beginnen te raken?. De lunch gebruiken we in een soort dorpshuis waar de etenswaren van gisterenavond weer ter tafel komen. Dit aangevuld met ter plaatse bereide groene thee. Na deze lunch stappen we lekker door en brengt de groep ons tot voor ons hotel. Hier krijgen de Nederlanders een driepersoonskamer Japanse stijl toegewezen en daar zit ik nu dit verslag te tikken en Masajisan krijgt een eigen kamer.
25 maart. Na het ontbijt brengen we de bagage naar de lobby van de herberg en maken ons gereed voor de wandeling. Een van de medewerkers komt met zijn auto de bagage ophalen en wij gaan naar het station om onze medewandelaars van vandaag op te wachten. We zijn in totaal met 13 wandelaars. De medewerker brengt ons naar het begin van de route en met een rustig tempo verlaten we de stad. Het traject is redelijk vlak en grote stukken wandelen we tussen een rivier en een treinrails. Soms is er wat discussie bij onze begeleiders. Het blijkt dat de kaart soms aangeeft dat de oorspronkelijke route niet is te lopen en moeten we een alternatieve routen doen. Zo blijkt plotseling de oorspronkelijke route dwars door een huidig gemeentehuis te gaan.. We worden naar binnen geleid en staat de burgemeester ons te woord in het Japans. Er zijn nu nog maar weinig mensen die Engels spreken en van de meeste conversaties pikken we niets op. Dit is ook vaak de oorzaak dat we herhaaldelijk voor verrassingen komen te staan. De burgemeester loop een eindje met ons mee tot aan de grens van het dorp. We nemen afscheid en wandelen verder. Even later staat de burgemeester met een dienstwagen aan de kant van de weg met een handvol brochures over zijn gemeente. Toch leuk dat hij die moeite heeft willen doen. We gaan weer verder en het is al een uur in de middag als we bij een soort dorpshuis komen waar we de lunch zullen gebruiken. Maar voor het zover is worden we eerst vergast op een theeceremonie en een “Noh” voorstelling. Dit is een zang en danskunst die door een dame werd opgevoerd. Na de lunch is het weer vrij eentonig verder wandelen. Plotseling worden we opgewacht door een jonge dame die twee dagen lang met ons meegewandeld had. Zij werkt in een museum in een plaats waar wij “toevallig” doorheen moeten. We worden bij dit museum onthaald door vele mensen met vlaggetjes en de tekst “Welkom in Koyanose”. Dat was dan ook het enige wat voor ons leesbaar of verstaanbaar is. Dit is dan ook het einde van de route van vandaag en wandelen we naar het station om met de trein naar Kokura te gaan. Daar zijn we nu aangekomen en hebben we ingekwartierd in een hotel met internet.
Zo dat is het dan weer, morgen hebben we een lange wandeldag voor de boeg en bovendien ben ik dan ook nog jarig. Het kan dus nog wel enige dagen duren eer we weer in de lucht komen. Groeten van ons allen. Lo
woensdag 25 maart 2009
donderdag 19 maart 2009
Eindelijk weer een teken van leven
Hallo allemaal, zoals jullie begrepen zullen hebben, is er de afgelopen dagen weinig gelegenheid geweest om wat op te tekenen. Het zal niet meevallen om over de afgelopen drie dagen verslag te doen temeer omdat het erg drukke en lange dagen geweest zijn. Maar ik ga mijn best doen. Zoals jullie gemerkt hebben is het ook nog niet gelukt om foto’s te plaatsen. Ook daar hopen we vandaag iets aan te kunnen doen.
Het is 16 maart.
Afgesproken is dat we om negen uur voor het hotel zouden verzamelen. We staan er al om kwart voor negen en het groepje wandelaars groeit weer tot zo’n dertig mensen. Men loopt wat nerveus heen en weer en ik begrijp niet waarom we niet op weg gaan. Dan komt er een auto met een man die keurig in het pak is maar dat zie je zo vaak vooral bij hotels en stations. Het blijkt de burgemeester van Sasebo te zijn die ons toespreekt en daarbij ons bedankt dat we Sasebo hebben uitgekozen als een overnachtingplaats bij onze wandeling naar Tokyo. Ook ik doe een dankwoordje en daarna gaan we op stap. Met de burgemeester voorop. Hij begeleid ons een stukje op weg terwijl zijn dienstwagen ons op honderd meter afstand volgt. Na nog geen kilometer neemt hij met een diepe buiging afscheid van ons en dan gaan wij verder. Ook vandaag weer heel wat klimmetjes, stops bij tempels, schrijns, gedenkstenen enzovoorts. Er gaat bijna geen uur voorbij zonder dat er niet ergens een groepsfoto gemaakt moet worden. We vragen ons af of we daar ooit iets van terugzien. Er worden zelfs foto’s van ons gemaakt onder een boom die binnenkort gaat bloeien! We passeren kleine dorpjes die gescheiden worden door flinke rijstvelden. Het valt ons op dat aan die velden na de laatste oogst niets meer is gedaan. Zo nu en dan zien we een boer een veldje frezen maar er is nog geen jonge aanplant. Vermoedelijk is de nachttemperatuur hiervoor nog te laag. De dagtemperatuur begint ons steeds beter te bevallen en op het warmst van de dag kunnen we heerlijk in T-shirt. Aan de rand van de prefectuur worden we opgewacht door een wandelaar van de prefectuur Saga. Hij is voor het verdere traject en ook de komende twee dagen onze gids. Spreekt geen woord Engels en begint direct gekopieerde routekaarten en Japanstalige beschrijvingen uit te delen. Ook hij blijkt niet de directie weg maar voor de historische weg te kiezen. Al met al maken we weer zo’n zeven kilometer meer dan ons schema. Als we in Arita aankomen worden we naar een Aardewerkmuseum geleid waar een indrukwekkende hoeveelheid aan prachtig aardewerk te bewonderen is. Hier worden we verwelkomd door de burgemeester wiens speech vertaald wordt door een Duitse medewerker van het gemeentehuis. Arita heeft een Duitse zusterstad die zich ook op aardewerk (porselein) concentreert. Hij vertaald ook weer mijn speech waarbij ik weer een vaantje uitreik. We zullen zuinig moeten zijn op onze vaantjes want het gaat behoorlijk hard. Gelukkig worden we na het bezoek met een auto naar jeugdherberg gebracht. Tijdens de overdracht van Prefectuur naar prefectuur is ook onze bagage overgezet naar een andere wagen. In de jeugdherberg worden we spontaan ontvangen en krijgen we een halfuurtje de tijd om van het bad te genieten en daarna wordt ons gratis door de herberg een maaltijd aangeboden. Er is een gebrekkige internet verbinding maar omdat we de foto’s als eerste prioriteit hebben staan proberen we dat eerst op orde te brengen. Helaas wil ook dat niet helemaal lukken. Vermoeidheid?? Zou heel goed kunnen. Dus moeten we ook voordat onze ogen dichtvallen, naar bed. Overigens hebben ze Masaji san en mij op een slaapkamer gelegd met wat langere bedden omdat mijn lengte op de herbergier nogal indruk maakte.
De volgende morgen worden we weer met een auto opgepikt en teruggebracht naar het station van Arita. Hier treffen we weer wat bedrijvigheid alsof er een kleine markt wordt opgesteld. Het blijkt een xylofoon van porseleinen schalen te zijn. De burgemeester wordt gebracht en ook de Duitse tolk is weer aanwezig. Na een toespraak en tegen toespraak volgt een concert van drie melodieën op de porseleinen potten. Iets dat meer wegheeft van het geluid van een carillon. Dan volgt de start en de tolk begeleid ons waarbij we verschillende bezienswaardigheden aandoen waarbij het porselein overal opduikt zoals een museum maar ook een tempel, een brug met porseleinen vazen enzovoorts. Tot slot nog even langs een steengroeve waar het materiaal voor de aardewerkproductie vandaan komt en dan mogen we door in de richting van Sasebo via de historische Nagasaki kaido. Ook vandaag loopt het wat tijd betreft uit de hand en het is al behoorlijk donker als we het eindpunt bereiken. We worden weer in een auto gezet en naar een restaurant gebracht. Wij hebben er wat moeite mee omdat we nog geen bad hebben kunnen nemen maar onze gastheren hebben daar geen moeite mee. We krijgen een diner aangeboden waarover ik verder niet in detail zal treden om de lezers niet jaloers te maken. Jacques zit schuin tegenover me en ik heb hem de hele dag niet méér zien genieten dan nu. Na het diner worden we met een taxi naar de herberg gebracht. Heerlijk even een warm bad en nog wat met de computer stoeien. Zodra ik online denk te zijn valt de verbinding weer weg zodat ik per saldo niets heb kunnen uitrichten..
Dan is het weer woensdag 18 maart
Op het afgesproken tijdstip worden we weer opgehaald door twee auto’s , een voor de bagage en een voor onszelf en worden we weer naar het eindpunt van de vorige dag gebracht. Het is nog frisjes maar het beloofd weer een mooie dag te worden hoewel we de maximum temperatuur van gisteren (23 C) niet zullen halen. Onze wandelvrienden voor vandaag staan weer klaar en na een korte openin speech en een groepsfoto voor het station, gaan we weer op weg. Bubba san, onze gids sinds de grensovergang laat ons weer allerlei oude gebouwen en gedenkstenen zien. Zo langzamerhand beginnen we al aardig aan de Japanse natuur en cultuur te wennen en kijken we nergens meer van op. Tegen lunchtijd worden we opgewacht door een man van 85 jaar die een heel stuk met ons meeloopt. Hij blijkt de eigenaar te zijn van een guesthouse waar ooit Dr. Siebold heeft overnacht. Bij dat guesthouse aangekomen waar we via een tempel naar binnen moeten, gebruiken we onze lunch. Voordat we aan de lunch beginnen is er weer een welkomsspeech en stellen wij ons voor. Na de lunch is het weer moeilijk om weer op gang te komen. Vandaag is het de derde dag dat het echt mooi weer is en ook ‘s nachts is het ruim vijf graden. Hierdoor komt de kersenbloesem snel tot bloei. Vooral de perzikenbomen hebben een mooie roze bloesem. We wandelen lekker door en we doen al een heel stuk in de bebouwde kom. Onze gids kijkt steeds op zijn horloge en dat wil dus zeggen dat hij ergens een afspraak heeft. Zo komen we in een poppen en miniatuur museum terecht mede in het kader van het poppenfestival dat over enkele dagen (na ons vertrek) plaats vindt. Als hoogtepunt van vandaag heeft hij een bezoek aan Saga kasteel opgenomen. Hier worden we onder aplaus opgewacht door het personeel van het kasteel. We krijgen een rondleiding met speciaal voor ons een Engelstalige voice recorder. Het museum/kasteel sluit om zes uur en niet veel later staan we weer buiten. Omdat dit de laatste dag is dat Bubba san onze gids is hou ik een zeer korte speech omdat hij toch geen Engels verstaat en er niemand is die het kan vertalen. Als gebaar van dank bied ik hem een vaantje aan waarbij hem de tranen in de ogen springen. We wandelen nu naar het station waar onze bagage en ook ons hotel staat. We nemen afscheid van onze begeleiders en checken in voor de komende vijf dagen. Inmiddels is de fotocamera van Masaji san stuk geraakt dus is nu voor deze hotreis Jacques de groepsfotograaf geworden. Dus onze Hof fotograaf.
Inmiddels hebben we verschillende pogingen ondernomen om foto’s op het internet te krijgen. Hiervoor zijn verschillende bewerkingen nodig en dat is tot nu toe nog niet gelukt. Blijf ons in de gaten want we doen onze uiterste best om het voor elkaar te krijgen. Vandaag donderdag 19 maart is een rustdag dus zijn we druk bezig met allerlei zaken waar we niet aan toegekomen zijn.
Tot ziens maar weer
Het is 16 maart.
Afgesproken is dat we om negen uur voor het hotel zouden verzamelen. We staan er al om kwart voor negen en het groepje wandelaars groeit weer tot zo’n dertig mensen. Men loopt wat nerveus heen en weer en ik begrijp niet waarom we niet op weg gaan. Dan komt er een auto met een man die keurig in het pak is maar dat zie je zo vaak vooral bij hotels en stations. Het blijkt de burgemeester van Sasebo te zijn die ons toespreekt en daarbij ons bedankt dat we Sasebo hebben uitgekozen als een overnachtingplaats bij onze wandeling naar Tokyo. Ook ik doe een dankwoordje en daarna gaan we op stap. Met de burgemeester voorop. Hij begeleid ons een stukje op weg terwijl zijn dienstwagen ons op honderd meter afstand volgt. Na nog geen kilometer neemt hij met een diepe buiging afscheid van ons en dan gaan wij verder. Ook vandaag weer heel wat klimmetjes, stops bij tempels, schrijns, gedenkstenen enzovoorts. Er gaat bijna geen uur voorbij zonder dat er niet ergens een groepsfoto gemaakt moet worden. We vragen ons af of we daar ooit iets van terugzien. Er worden zelfs foto’s van ons gemaakt onder een boom die binnenkort gaat bloeien! We passeren kleine dorpjes die gescheiden worden door flinke rijstvelden. Het valt ons op dat aan die velden na de laatste oogst niets meer is gedaan. Zo nu en dan zien we een boer een veldje frezen maar er is nog geen jonge aanplant. Vermoedelijk is de nachttemperatuur hiervoor nog te laag. De dagtemperatuur begint ons steeds beter te bevallen en op het warmst van de dag kunnen we heerlijk in T-shirt. Aan de rand van de prefectuur worden we opgewacht door een wandelaar van de prefectuur Saga. Hij is voor het verdere traject en ook de komende twee dagen onze gids. Spreekt geen woord Engels en begint direct gekopieerde routekaarten en Japanstalige beschrijvingen uit te delen. Ook hij blijkt niet de directie weg maar voor de historische weg te kiezen. Al met al maken we weer zo’n zeven kilometer meer dan ons schema. Als we in Arita aankomen worden we naar een Aardewerkmuseum geleid waar een indrukwekkende hoeveelheid aan prachtig aardewerk te bewonderen is. Hier worden we verwelkomd door de burgemeester wiens speech vertaald wordt door een Duitse medewerker van het gemeentehuis. Arita heeft een Duitse zusterstad die zich ook op aardewerk (porselein) concentreert. Hij vertaald ook weer mijn speech waarbij ik weer een vaantje uitreik. We zullen zuinig moeten zijn op onze vaantjes want het gaat behoorlijk hard. Gelukkig worden we na het bezoek met een auto naar jeugdherberg gebracht. Tijdens de overdracht van Prefectuur naar prefectuur is ook onze bagage overgezet naar een andere wagen. In de jeugdherberg worden we spontaan ontvangen en krijgen we een halfuurtje de tijd om van het bad te genieten en daarna wordt ons gratis door de herberg een maaltijd aangeboden. Er is een gebrekkige internet verbinding maar omdat we de foto’s als eerste prioriteit hebben staan proberen we dat eerst op orde te brengen. Helaas wil ook dat niet helemaal lukken. Vermoeidheid?? Zou heel goed kunnen. Dus moeten we ook voordat onze ogen dichtvallen, naar bed. Overigens hebben ze Masaji san en mij op een slaapkamer gelegd met wat langere bedden omdat mijn lengte op de herbergier nogal indruk maakte.
De volgende morgen worden we weer met een auto opgepikt en teruggebracht naar het station van Arita. Hier treffen we weer wat bedrijvigheid alsof er een kleine markt wordt opgesteld. Het blijkt een xylofoon van porseleinen schalen te zijn. De burgemeester wordt gebracht en ook de Duitse tolk is weer aanwezig. Na een toespraak en tegen toespraak volgt een concert van drie melodieën op de porseleinen potten. Iets dat meer wegheeft van het geluid van een carillon. Dan volgt de start en de tolk begeleid ons waarbij we verschillende bezienswaardigheden aandoen waarbij het porselein overal opduikt zoals een museum maar ook een tempel, een brug met porseleinen vazen enzovoorts. Tot slot nog even langs een steengroeve waar het materiaal voor de aardewerkproductie vandaan komt en dan mogen we door in de richting van Sasebo via de historische Nagasaki kaido. Ook vandaag loopt het wat tijd betreft uit de hand en het is al behoorlijk donker als we het eindpunt bereiken. We worden weer in een auto gezet en naar een restaurant gebracht. Wij hebben er wat moeite mee omdat we nog geen bad hebben kunnen nemen maar onze gastheren hebben daar geen moeite mee. We krijgen een diner aangeboden waarover ik verder niet in detail zal treden om de lezers niet jaloers te maken. Jacques zit schuin tegenover me en ik heb hem de hele dag niet méér zien genieten dan nu. Na het diner worden we met een taxi naar de herberg gebracht. Heerlijk even een warm bad en nog wat met de computer stoeien. Zodra ik online denk te zijn valt de verbinding weer weg zodat ik per saldo niets heb kunnen uitrichten..
Dan is het weer woensdag 18 maart
Op het afgesproken tijdstip worden we weer opgehaald door twee auto’s , een voor de bagage en een voor onszelf en worden we weer naar het eindpunt van de vorige dag gebracht. Het is nog frisjes maar het beloofd weer een mooie dag te worden hoewel we de maximum temperatuur van gisteren (23 C) niet zullen halen. Onze wandelvrienden voor vandaag staan weer klaar en na een korte openin speech en een groepsfoto voor het station, gaan we weer op weg. Bubba san, onze gids sinds de grensovergang laat ons weer allerlei oude gebouwen en gedenkstenen zien. Zo langzamerhand beginnen we al aardig aan de Japanse natuur en cultuur te wennen en kijken we nergens meer van op. Tegen lunchtijd worden we opgewacht door een man van 85 jaar die een heel stuk met ons meeloopt. Hij blijkt de eigenaar te zijn van een guesthouse waar ooit Dr. Siebold heeft overnacht. Bij dat guesthouse aangekomen waar we via een tempel naar binnen moeten, gebruiken we onze lunch. Voordat we aan de lunch beginnen is er weer een welkomsspeech en stellen wij ons voor. Na de lunch is het weer moeilijk om weer op gang te komen. Vandaag is het de derde dag dat het echt mooi weer is en ook ‘s nachts is het ruim vijf graden. Hierdoor komt de kersenbloesem snel tot bloei. Vooral de perzikenbomen hebben een mooie roze bloesem. We wandelen lekker door en we doen al een heel stuk in de bebouwde kom. Onze gids kijkt steeds op zijn horloge en dat wil dus zeggen dat hij ergens een afspraak heeft. Zo komen we in een poppen en miniatuur museum terecht mede in het kader van het poppenfestival dat over enkele dagen (na ons vertrek) plaats vindt. Als hoogtepunt van vandaag heeft hij een bezoek aan Saga kasteel opgenomen. Hier worden we onder aplaus opgewacht door het personeel van het kasteel. We krijgen een rondleiding met speciaal voor ons een Engelstalige voice recorder. Het museum/kasteel sluit om zes uur en niet veel later staan we weer buiten. Omdat dit de laatste dag is dat Bubba san onze gids is hou ik een zeer korte speech omdat hij toch geen Engels verstaat en er niemand is die het kan vertalen. Als gebaar van dank bied ik hem een vaantje aan waarbij hem de tranen in de ogen springen. We wandelen nu naar het station waar onze bagage en ook ons hotel staat. We nemen afscheid van onze begeleiders en checken in voor de komende vijf dagen. Inmiddels is de fotocamera van Masaji san stuk geraakt dus is nu voor deze hotreis Jacques de groepsfotograaf geworden. Dus onze Hof fotograaf.
Inmiddels hebben we verschillende pogingen ondernomen om foto’s op het internet te krijgen. Hiervoor zijn verschillende bewerkingen nodig en dat is tot nu toe nog niet gelukt. Blijf ons in de gaten want we doen onze uiterste best om het voor elkaar te krijgen. Vandaag donderdag 19 maart is een rustdag dus zijn we druk bezig met allerlei zaken waar we niet aan toegekomen zijn.
Tot ziens maar weer
zondag 15 maart 2009
De eerste twee wandeldagen
Het is nog steeds 13 maart en om kwart voor een staan we aan de deur van onze herberg. We worden opgehaald door Remco die ons verteld dat we niet te snel mogen gaan. Alles blijkt hier onder controle te moeten staan. We komen in het gemeentehuis aan en worden daar door een applaudisserende erehaag ontvangen. Remco brengt ons naar de ontvangstkamer van de burgemeester en we hebben een leuk gesprek met hem. Dankzij Remco werd alles keurig vertaald. De burgemeester vertelt over de band met Nederland die Hirado heeft. Nadat het bezoek is beëindigd worden we bij de deur van de ontvangstkamer opgewacht door de directeur van de plaatselijke toeristeninformatiedienst. Die geeft ons een rondleiding door hirado langs het Hirado kasteel, een tempel, het museum en we gaan langs de Nederlandse muur. …..tijdens deze reis sluit onze vriend Tamaru san zich bij ons aan.Na afloop brengt hij ons naar het hotel en daar vragen we waar we de krant kunnen kopen waarin het artikel over ons en onze plannen in staan. Hij loopt even naar binnen en dan blijkt dat de herbergierster al zes kranten voor ons had ingeslagen. We stellen het diner uit tot 20.00 uur omdat ook nog een van de directeuren van de Japanse wandelbond zal arriveren. Zodra hij aanwezig is begroeten we hem en zitten we samen aan het diner. Het is weer heel gezellig en na afloop is het meteen tijd om naar bed te gaan.
Dan is het vrijdag de dertiende.
Eindelijk is de dag aangebroken dat we met de grote wandeling gaan beginnen. Maar we komen hier niet zo makkelijk weg. Eerst melden we ons bij het startterrein en realiseren ons dat het bere koud is. Er staat een straffe wind en er heerst een temperatuur waarvan we zeker niet gedroomd hebben. Er zouden wat tenten worden opgezet en een opblaasbare startboog geplaatst maar helaas moet men daar van afzien vanwege het weer. Ook een marching band die ons uitgeleide zou doen durft de uitdaging niet aan. Er wordt wat geïmproviseerd en in dikke kleding wordt ons evenement aangekondigd en nemen we plaatst op de VIP stoelen. De burgemeester doet een speech die keurig door Remco wordt vertaalt. Ook Kitani san doet een speech en weet van geen ophouden zodat het onmogelijk was om die te vertalen. Dan ben ik aan de beurt om een voorbereide korte speech te houden waarvan de Japanstalige versie wordt voorgelezen door Tamaru san. Dan krijgen we plotseling een wijziging in het programma en is het de bedoeling dag alle teamleden een korte speech houden. Maar ja als Hans eenmaal aan het woord is vergeet hij hoe koud het is en overtreft hij in lengte alle voorgaande speeches. Dit terwijl onze vriend Masaji san zit te klappertanden op zijn stoel. Na alle speeches bied ik de burgemeester de door ons ondertekende speech met wat aandenkens aan. Ook ontvang ik een aandenken van hem waarvan ik hoop dit heelhuids mee naar Nederland te kunnen nemen. Dan is het opstellen geblazen en na het aftellen is de langverwachte start. Onder een oorverdovend vuurwerk gaan we van start. Eerst gaan we met allen een tulp in de hand in tegengestelde richting naar de plaats van de voormalige handelspost waar hard gewerkt wordt aan een reconstructie van het gebouw. Daarna gaan we naar een monument dat refereert naar alle overleden factorij leden. Dan gaan we op de juiste koers met ongeveer 80 wandelaars in ons kielzog. De jongste is de tweejarige Nana die bij haar vader op de rug mee zou gaan. Vanwege de kou houd de vader de kleine voor zich tegen zich aan. Kleine Nana begrijpt er eigenlijk niet veel van. We wandelen over de grote brug die Hirado-eiland met het eiland Kyushu verbind. Hier waait het behoorlijk en de temperatuur is niet echt prettig. Na zo’n dertien kilometer hebben we het eindpunt bereikt voor het merendeel van onze medewandelaars. Hier staat een flinke tent opgesteld en worden de wandelaars voorzien van een warme maaltijd. De contacten met de medewandelaars, voornamelijk Japanners, is in tegenstelling met het weer enorm warm. Stilletjes begin ik me te realiseren wat ik allemaal teweeggebracht heb. Als dit zo doorgaat tot Tokyo dan hebben we letterlijk half Japan op zijn kop gezet. Als de meeste wandelaars terug gaan naar Hirado blijven er nog enkele Japanse wandelaars over. Zij komen uit de plaats Sasebo en begeleiden ons naar de overnachtingplaats voor vandaag: Yoshii. Omdat onze gids ons zoveel mogelijk langs de historische route wil leiden bedraagt het aantal kilometers voor vandaag geen 23 maar ruim 30. Daar zijn we op dit moment niet echt blij mee temeer omdat het finishpunt niet Yoshii is maar een nabij gelegen plaatsje. Met de trein bereiken we Sasebo waar onze bagage keurig in ons hotel is afgeleverd. We brengen aardig wat tijd door aan de receptie die hier in Japan “Desk” genoemd wordt, door omdat de receptioniste wat moeite had om de overnachtingprijs te berekenen. We tekenen namelijk in voor een soort klantenkaart en daardoor krijgen we voor de volgende dag weer 30% korting omdat het dan zondag is. Ik slaap met Masaji san op de kamer en hij is dodelijk vermoeid. Zelf zegt hij een kou gevat te hebben maar toch dwing ik hem om met ons mee uit eten te gaan. Hij heeft zich de afgelopen dagen zo druk bezig gehouden om alles in goede banen te leiden en bovendien de bijna winterse temperatuur op de startplaats hebben hem niet goed gedaan. We vinden een restaurant en zorgen dat Masaji san zeker niet in de tocht zit. Hij zit knikkenbollend tegenover me en als het eten op tafel staat begint hij toch wat tot zich te nemen. Langzaam trekt hij een beetje bij. Deze avond liggen we vroeg in bed omdat we er morgen weer op tijd uit moeten. Masaji san slaapt al voordat ik de kans krijg het licht uit te doen.
Het is drie uur in de nacht als ik Masaji san uit bed hoor gaan. Hij neemt plaats achter zijn PC en begint weer te werken. Als ik om zes uur opsta zit hij nog steeds achter zijn PC te werken. Om half zeven moeten we ontbijten en daarna worden we met een auto opgehaald om naar het startpunt van vandaag te gaan. Die auto brengt ons niet naar de plaats waar we de gisteren zijn gestopt maar naar de plaats waar we volgens schema zouden starten. Omdat we tijdens deze autorit stukken zagen waar we gisteren gelopen hebben, gaat Hans door het lint omdat hij er vanuit gaat dat we vandaag weer teveel kilometers zullen gaan maken. Hierbij is voor Hans de norm dat de trein altijd de kortste weg neemt. Ik vraag aan Masaji san hoeveel kilometer we vandaag gaan doen en hij antwoord twintig kilometer. In feite niets aan de hand maar het duurt even eer Hans daar vrede mee heeft. Uiteindelijk blijkt dat het tempo vandaag onder dezelfde gids als gisteren een stuk rustiger is waardoor ik inderdaad het vertrouwen krijg dat de afstand beduidend korter zal zijn dan gisteren. We stoppen bijna bij elke gedenksteen, tempel en schrijn en ondanks de soms steile hellingen en afdalingen bereiken we om drie uur weer ons hotel. Dan volgt een volgende verrassing. Om kwart voor vier moeten we weer klaarstaan voor een welkomstparty aangeboden door de wandelaars van vandaag. Het is een soort huisparty (nee geen houseparty) met veel eten en drank. De vereniging heeft een eigen masseur en beurtelings krijgen we een nekmassage. Uiteindelijk weet hij mij zover te krijgen om op de grond te gaan liggen en geeft mij een gehele massage. Daarna komen ook Hans en Jack aan de beurt. Zo rond acht uur nemen we afscheid en krijgen we elk nog een T-shirt van de vereniging mee. Nog voor dat we de deur uit zijn krijgen we een uitnodiging om met iemand mee te gaan naar een Coffeeshop. Dus niet zo een als in Nederland maar een echte. Hier vermaken we ons tijdens het genot van een heerlijk kop koffie en allerlei muziek uit de jaren zestig.
Het is bijna tien uur in de avond als we weer in ons hotel zijn en ik aan dit verslag kan gaan beginnen. Nu is het afwachten tot ik op de kabelverbinding kan want Masaji san is weer allerlei zaken online aan het regelen. Morgen slapen we in een jeugdherberg zodat ik geen garantie geef of ik daar online kan komen. Ook kan het zijn dat er zoveel beslag op onze tijd gelegd wordt dat we er niet aan toe kunnen komen. Houd het weblog dus in de gaten.
PS. Omdat we zo krap in de tijd zitten is het onmogelijk om de tekst eerst op type- of taalfouten te corrigeren. Lees er dus gewoon overheen en later als we weer thuis zijn zal ik alles nog eens nalopen.
Dan is het vrijdag de dertiende.
Eindelijk is de dag aangebroken dat we met de grote wandeling gaan beginnen. Maar we komen hier niet zo makkelijk weg. Eerst melden we ons bij het startterrein en realiseren ons dat het bere koud is. Er staat een straffe wind en er heerst een temperatuur waarvan we zeker niet gedroomd hebben. Er zouden wat tenten worden opgezet en een opblaasbare startboog geplaatst maar helaas moet men daar van afzien vanwege het weer. Ook een marching band die ons uitgeleide zou doen durft de uitdaging niet aan. Er wordt wat geïmproviseerd en in dikke kleding wordt ons evenement aangekondigd en nemen we plaatst op de VIP stoelen. De burgemeester doet een speech die keurig door Remco wordt vertaalt. Ook Kitani san doet een speech en weet van geen ophouden zodat het onmogelijk was om die te vertalen. Dan ben ik aan de beurt om een voorbereide korte speech te houden waarvan de Japanstalige versie wordt voorgelezen door Tamaru san. Dan krijgen we plotseling een wijziging in het programma en is het de bedoeling dag alle teamleden een korte speech houden. Maar ja als Hans eenmaal aan het woord is vergeet hij hoe koud het is en overtreft hij in lengte alle voorgaande speeches. Dit terwijl onze vriend Masaji san zit te klappertanden op zijn stoel. Na alle speeches bied ik de burgemeester de door ons ondertekende speech met wat aandenkens aan. Ook ontvang ik een aandenken van hem waarvan ik hoop dit heelhuids mee naar Nederland te kunnen nemen. Dan is het opstellen geblazen en na het aftellen is de langverwachte start. Onder een oorverdovend vuurwerk gaan we van start. Eerst gaan we met allen een tulp in de hand in tegengestelde richting naar de plaats van de voormalige handelspost waar hard gewerkt wordt aan een reconstructie van het gebouw. Daarna gaan we naar een monument dat refereert naar alle overleden factorij leden. Dan gaan we op de juiste koers met ongeveer 80 wandelaars in ons kielzog. De jongste is de tweejarige Nana die bij haar vader op de rug mee zou gaan. Vanwege de kou houd de vader de kleine voor zich tegen zich aan. Kleine Nana begrijpt er eigenlijk niet veel van. We wandelen over de grote brug die Hirado-eiland met het eiland Kyushu verbind. Hier waait het behoorlijk en de temperatuur is niet echt prettig. Na zo’n dertien kilometer hebben we het eindpunt bereikt voor het merendeel van onze medewandelaars. Hier staat een flinke tent opgesteld en worden de wandelaars voorzien van een warme maaltijd. De contacten met de medewandelaars, voornamelijk Japanners, is in tegenstelling met het weer enorm warm. Stilletjes begin ik me te realiseren wat ik allemaal teweeggebracht heb. Als dit zo doorgaat tot Tokyo dan hebben we letterlijk half Japan op zijn kop gezet. Als de meeste wandelaars terug gaan naar Hirado blijven er nog enkele Japanse wandelaars over. Zij komen uit de plaats Sasebo en begeleiden ons naar de overnachtingplaats voor vandaag: Yoshii. Omdat onze gids ons zoveel mogelijk langs de historische route wil leiden bedraagt het aantal kilometers voor vandaag geen 23 maar ruim 30. Daar zijn we op dit moment niet echt blij mee temeer omdat het finishpunt niet Yoshii is maar een nabij gelegen plaatsje. Met de trein bereiken we Sasebo waar onze bagage keurig in ons hotel is afgeleverd. We brengen aardig wat tijd door aan de receptie die hier in Japan “Desk” genoemd wordt, door omdat de receptioniste wat moeite had om de overnachtingprijs te berekenen. We tekenen namelijk in voor een soort klantenkaart en daardoor krijgen we voor de volgende dag weer 30% korting omdat het dan zondag is. Ik slaap met Masaji san op de kamer en hij is dodelijk vermoeid. Zelf zegt hij een kou gevat te hebben maar toch dwing ik hem om met ons mee uit eten te gaan. Hij heeft zich de afgelopen dagen zo druk bezig gehouden om alles in goede banen te leiden en bovendien de bijna winterse temperatuur op de startplaats hebben hem niet goed gedaan. We vinden een restaurant en zorgen dat Masaji san zeker niet in de tocht zit. Hij zit knikkenbollend tegenover me en als het eten op tafel staat begint hij toch wat tot zich te nemen. Langzaam trekt hij een beetje bij. Deze avond liggen we vroeg in bed omdat we er morgen weer op tijd uit moeten. Masaji san slaapt al voordat ik de kans krijg het licht uit te doen.
Het is drie uur in de nacht als ik Masaji san uit bed hoor gaan. Hij neemt plaats achter zijn PC en begint weer te werken. Als ik om zes uur opsta zit hij nog steeds achter zijn PC te werken. Om half zeven moeten we ontbijten en daarna worden we met een auto opgehaald om naar het startpunt van vandaag te gaan. Die auto brengt ons niet naar de plaats waar we de gisteren zijn gestopt maar naar de plaats waar we volgens schema zouden starten. Omdat we tijdens deze autorit stukken zagen waar we gisteren gelopen hebben, gaat Hans door het lint omdat hij er vanuit gaat dat we vandaag weer teveel kilometers zullen gaan maken. Hierbij is voor Hans de norm dat de trein altijd de kortste weg neemt. Ik vraag aan Masaji san hoeveel kilometer we vandaag gaan doen en hij antwoord twintig kilometer. In feite niets aan de hand maar het duurt even eer Hans daar vrede mee heeft. Uiteindelijk blijkt dat het tempo vandaag onder dezelfde gids als gisteren een stuk rustiger is waardoor ik inderdaad het vertrouwen krijg dat de afstand beduidend korter zal zijn dan gisteren. We stoppen bijna bij elke gedenksteen, tempel en schrijn en ondanks de soms steile hellingen en afdalingen bereiken we om drie uur weer ons hotel. Dan volgt een volgende verrassing. Om kwart voor vier moeten we weer klaarstaan voor een welkomstparty aangeboden door de wandelaars van vandaag. Het is een soort huisparty (nee geen houseparty) met veel eten en drank. De vereniging heeft een eigen masseur en beurtelings krijgen we een nekmassage. Uiteindelijk weet hij mij zover te krijgen om op de grond te gaan liggen en geeft mij een gehele massage. Daarna komen ook Hans en Jack aan de beurt. Zo rond acht uur nemen we afscheid en krijgen we elk nog een T-shirt van de vereniging mee. Nog voor dat we de deur uit zijn krijgen we een uitnodiging om met iemand mee te gaan naar een Coffeeshop. Dus niet zo een als in Nederland maar een echte. Hier vermaken we ons tijdens het genot van een heerlijk kop koffie en allerlei muziek uit de jaren zestig.
Het is bijna tien uur in de avond als we weer in ons hotel zijn en ik aan dit verslag kan gaan beginnen. Nu is het afwachten tot ik op de kabelverbinding kan want Masaji san is weer allerlei zaken online aan het regelen. Morgen slapen we in een jeugdherberg zodat ik geen garantie geef of ik daar online kan komen. Ook kan het zijn dat er zoveel beslag op onze tijd gelegd wordt dat we er niet aan toe kunnen komen. Houd het weblog dus in de gaten.
PS. Omdat we zo krap in de tijd zitten is het onmogelijk om de tekst eerst op type- of taalfouten te corrigeren. Lees er dus gewoon overheen en later als we weer thuis zijn zal ik alles nog eens nalopen.
vrijdag 13 maart 2009
Op weg naar Hirado
Hallo allemaal,
Het is woensdag 11 maart en we zijn weer vroeg uit de veren. Masaji san heeft al een ochtendwandelingetje gemaakt als we aan het uitgebreide ontbijt zitten. Hij vertelt ons dat we even een fotosessie hebben in een parkje naast de deur. We hebben alles gepakt en voordat we naar Deshima gaan doen we eerst die fotosessie. Het blijkt te zijn met een aantal mensen uit een verzorgingstehuis met wat verplegend personeel. De bedoeling daarvan begrijpen we niet zo goed maar wij figureren op verzoek.
Dan gaat het naar Deshima. Dit is een kunstmatig eilandje dat inmiddels helemaal omringd is met opgehoogd land. Het eilandje was vroeger na de Hirado periode de handelspost voor de Nederlanders. Eigenlijk is er niets origineels meer over. Maar de laatste jaren heeft men zijn best gedaan om alles zoveel mogelijk in de oude stijl te herbouwen. Wel zijn andere materialen gebruikt en ook zijn moderne bouwtechnieken toegepast om de gebouwen aardbevings- en brandwerender te maken. Het is heel mooi om te bezoeken en het blijft heel apart om in Japan zoveel Nederlandse vlaggen te zien. Rond half elf is het weer tijd om terug te keren naar de herberg om daar onze bagage op te halen en naar het station te wandelen. Daar worden de tickets gekocht en vertrekken we met een kort treintje richting Sasebo. Daar aangekomen moeten we overstappen op een wel heel erg lokaal treintje dat ons naar een voorstadje van Hirado brengt. Daar aangekomen vertelt de stationchef dat dit het meest westelijke spoorwegstation van Japan is en dus moeten er weer foto’s gemaakt worden. Na deze fotosessie gaan we aan de wandel naar de Jeugdherberg. Eigenlijk blijkt het wandelen met de wheelie nog niet helemaal goed te zitten maar we hebben nu dan ook voor het eerst met serieuze klimmetjes te maken. De herberg lijkt meer op een hotel dan een jeugdherberg hoewel we in een hotel niet snel stapelbedden zullen tegenkomen. We voor het diner genieten we even van een heerlijk Japans bad in de buitenlucht met het zicht over zee. Dit geeft toch wel even een vakantiegevoel. Het diner is zeer uitgebreid en heerlijk. Na het diner proberen we te internetten maar helaas krijgen we geen verbinding. Dus brengen we de tijd door met het organiseren van een en ander. Onze Japanse vriend heeft heel wat geregeld en dat is ons niet allemaal duidelijk. Gaande weg komen we er wel achter wat hij bedoeld.
Op donderdag 12 maart zijn we op tijd uit de veren en genieten we weer van een heerlijk Japans ontbijt. Daarna begeven we ons te voet naar de bushalte die toch iets verder weg blijkt te liggen dan we eerst gedacht hebben. Ik draag wat extra bagage op de wheelie maar ik krijg behoorlijk last van mijn linker heup. Als we bij de bushalte zijn laten we de extra bagage wat meer in de richting van de wielen zakken zodat we dat weer eens kunnen uitproberen. We nemen de bus naar Hirado stad. De wheelie past nauwelijks in het gangpad dus het is behoorlijk behelpen. Eenmaal in Hirado gaan we weer te voet op pad naar de Ryokan, dit is een Japanse stijl familiehotel. De wheelie loopt nu wat lekkerder en als we bij de Ryokan aankomen mogen we de bagage alvast achterlaten maar kunnen we nog niet op de kamers. We maken een klein rondje stad en belanden in een klein koffiehuisje waar we uiteindelijk ook de lunch genieten. Het is er gezellig en Masaji san doet steeds zijn best om iedereen die het wel of niet horen wil te vertellen dat we vanaf deze plaats naar Tokyo gaan wandelen. Om drie uur worden we opgewacht op het gemeentehuis voor een bespreking van de ceremonie op zaterdag. Hier blijkt een Nederlander te werken die ook tijdens de ceremonie als tolk zal fungeren. We worden aan de afdeling planning voorgesteld en de gehele ceremonie wordt bijna van minuut tot minuut doorgenomen. Na afloop van deze vergadering worden we uitgenodigd voor een diner ergens in de stad. We spreken af om zes uur bij de Holland brug.
Bij die brug treffen we Remco Vrolijk weer, hij is de Nederlander die op het gemeentehuis werkt. Onder zijn begeleiding gaan we naar een restaurant met hele lage tafeltjes. Uiteraard eerst de schoenen uit en dan aan tafel. Gelukkig is onder de tafel een kuil waardoor de beentjes gewoon omlaag kunnen. We hoeven dus niet op de knietjes. Men wil ons eigenlijk aan een tafeltje zetter maar op het voorstel van Hans verspreiden we ons over drie tafels zodat we wat meer contact met de Japanse gasten aan tafel hebben. Het wordt een leuke avond met veel, heel veel eten (vooral visgerechten) en de nodige drank. Tijdens die avond worden we uitgenodigd om een sakebrouwerij te bezoeken. Iets wat ik zeker niet afsla. Rond half tien in de avond is het diner over en verlaten we het restaurant. Het eerste stuk wandeld Remco en een journaliste met ons mee. Op het punt waar de wegen ons scheiden wordt het interview nog even afgemaakt. We gaan door naar onze Ryokan en al heel snel heb ik de slaap te pakken.
De volgende morgen schuif ik na het ontwaken het raam iets open en zie dat het behoorlijk waait en regent. Jammer maar wat wil je op vrijdag de dertiende. Een goede reden om na het ontbijt wat administratie te gaan doen. Om tien uur worden we opgehaald door mevrouw Kimiko Mori om ons naar haar sakebrouwerij te brengen. Er is speciaal een tolk opgetrommeld en we krijgen een rondleiding door de heer Mori die ons het brouwproces uitlegt terwijl we langs de grote tanks wandelen. Aan het einde van tanks staat een medewerker ons met verschillende proefglaasjes op te wachten. Heerlijk spul zo s’ morgens om een uur of half elf. We maken nog even een fotosessie en krijgen daarvoor speciaal een “happy” aan. Dit is een soort kleurige kiel die bij feestelijke gelegenheden gebruikt wordt. Dan worden we weer teruggebracht naar onze herberg.
Wat er verder deze dag gebeurt zal ik later weer verhalen.
Het is woensdag 11 maart en we zijn weer vroeg uit de veren. Masaji san heeft al een ochtendwandelingetje gemaakt als we aan het uitgebreide ontbijt zitten. Hij vertelt ons dat we even een fotosessie hebben in een parkje naast de deur. We hebben alles gepakt en voordat we naar Deshima gaan doen we eerst die fotosessie. Het blijkt te zijn met een aantal mensen uit een verzorgingstehuis met wat verplegend personeel. De bedoeling daarvan begrijpen we niet zo goed maar wij figureren op verzoek.
Dan gaat het naar Deshima. Dit is een kunstmatig eilandje dat inmiddels helemaal omringd is met opgehoogd land. Het eilandje was vroeger na de Hirado periode de handelspost voor de Nederlanders. Eigenlijk is er niets origineels meer over. Maar de laatste jaren heeft men zijn best gedaan om alles zoveel mogelijk in de oude stijl te herbouwen. Wel zijn andere materialen gebruikt en ook zijn moderne bouwtechnieken toegepast om de gebouwen aardbevings- en brandwerender te maken. Het is heel mooi om te bezoeken en het blijft heel apart om in Japan zoveel Nederlandse vlaggen te zien. Rond half elf is het weer tijd om terug te keren naar de herberg om daar onze bagage op te halen en naar het station te wandelen. Daar worden de tickets gekocht en vertrekken we met een kort treintje richting Sasebo. Daar aangekomen moeten we overstappen op een wel heel erg lokaal treintje dat ons naar een voorstadje van Hirado brengt. Daar aangekomen vertelt de stationchef dat dit het meest westelijke spoorwegstation van Japan is en dus moeten er weer foto’s gemaakt worden. Na deze fotosessie gaan we aan de wandel naar de Jeugdherberg. Eigenlijk blijkt het wandelen met de wheelie nog niet helemaal goed te zitten maar we hebben nu dan ook voor het eerst met serieuze klimmetjes te maken. De herberg lijkt meer op een hotel dan een jeugdherberg hoewel we in een hotel niet snel stapelbedden zullen tegenkomen. We voor het diner genieten we even van een heerlijk Japans bad in de buitenlucht met het zicht over zee. Dit geeft toch wel even een vakantiegevoel. Het diner is zeer uitgebreid en heerlijk. Na het diner proberen we te internetten maar helaas krijgen we geen verbinding. Dus brengen we de tijd door met het organiseren van een en ander. Onze Japanse vriend heeft heel wat geregeld en dat is ons niet allemaal duidelijk. Gaande weg komen we er wel achter wat hij bedoeld.
Op donderdag 12 maart zijn we op tijd uit de veren en genieten we weer van een heerlijk Japans ontbijt. Daarna begeven we ons te voet naar de bushalte die toch iets verder weg blijkt te liggen dan we eerst gedacht hebben. Ik draag wat extra bagage op de wheelie maar ik krijg behoorlijk last van mijn linker heup. Als we bij de bushalte zijn laten we de extra bagage wat meer in de richting van de wielen zakken zodat we dat weer eens kunnen uitproberen. We nemen de bus naar Hirado stad. De wheelie past nauwelijks in het gangpad dus het is behoorlijk behelpen. Eenmaal in Hirado gaan we weer te voet op pad naar de Ryokan, dit is een Japanse stijl familiehotel. De wheelie loopt nu wat lekkerder en als we bij de Ryokan aankomen mogen we de bagage alvast achterlaten maar kunnen we nog niet op de kamers. We maken een klein rondje stad en belanden in een klein koffiehuisje waar we uiteindelijk ook de lunch genieten. Het is er gezellig en Masaji san doet steeds zijn best om iedereen die het wel of niet horen wil te vertellen dat we vanaf deze plaats naar Tokyo gaan wandelen. Om drie uur worden we opgewacht op het gemeentehuis voor een bespreking van de ceremonie op zaterdag. Hier blijkt een Nederlander te werken die ook tijdens de ceremonie als tolk zal fungeren. We worden aan de afdeling planning voorgesteld en de gehele ceremonie wordt bijna van minuut tot minuut doorgenomen. Na afloop van deze vergadering worden we uitgenodigd voor een diner ergens in de stad. We spreken af om zes uur bij de Holland brug.
Bij die brug treffen we Remco Vrolijk weer, hij is de Nederlander die op het gemeentehuis werkt. Onder zijn begeleiding gaan we naar een restaurant met hele lage tafeltjes. Uiteraard eerst de schoenen uit en dan aan tafel. Gelukkig is onder de tafel een kuil waardoor de beentjes gewoon omlaag kunnen. We hoeven dus niet op de knietjes. Men wil ons eigenlijk aan een tafeltje zetter maar op het voorstel van Hans verspreiden we ons over drie tafels zodat we wat meer contact met de Japanse gasten aan tafel hebben. Het wordt een leuke avond met veel, heel veel eten (vooral visgerechten) en de nodige drank. Tijdens die avond worden we uitgenodigd om een sakebrouwerij te bezoeken. Iets wat ik zeker niet afsla. Rond half tien in de avond is het diner over en verlaten we het restaurant. Het eerste stuk wandeld Remco en een journaliste met ons mee. Op het punt waar de wegen ons scheiden wordt het interview nog even afgemaakt. We gaan door naar onze Ryokan en al heel snel heb ik de slaap te pakken.
De volgende morgen schuif ik na het ontwaken het raam iets open en zie dat het behoorlijk waait en regent. Jammer maar wat wil je op vrijdag de dertiende. Een goede reden om na het ontbijt wat administratie te gaan doen. Om tien uur worden we opgehaald door mevrouw Kimiko Mori om ons naar haar sakebrouwerij te brengen. Er is speciaal een tolk opgetrommeld en we krijgen een rondleiding door de heer Mori die ons het brouwproces uitlegt terwijl we langs de grote tanks wandelen. Aan het einde van tanks staat een medewerker ons met verschillende proefglaasjes op te wachten. Heerlijk spul zo s’ morgens om een uur of half elf. We maken nog even een fotosessie en krijgen daarvoor speciaal een “happy” aan. Dit is een soort kleurige kiel die bij feestelijke gelegenheden gebruikt wordt. Dan worden we weer teruggebracht naar onze herberg.
Wat er verder deze dag gebeurt zal ik later weer verhalen.
dinsdag 10 maart 2009
De eerste dag van de reis
Hallo beste mensen,
Hier is dan ons eerste bericht van onze onderneming naar Japan.
Op zondag 8 maart ben ik ruim twee uren vroeger op Schiphol dan de rest van het team. Een mooie gelegenheid om mijn “Wheelie II” alvast te laten verpakken zodat ik wat minder problemen heb met het inchecken. De man van “Seal and Go” had nog nooit eerder zoiets gezien en vond het wel leuk om dit te verpakken. Dat is dus geen probleem en ongeveer tien minuten later ben ik weer bij de Burger King, ons vertrouwde ontmoetingspunt op Schiphol. Na enige tijd ontdek ik Jacques en zijn vrouw Ans, zoon en twee kleinkinderen. We wachten samen op Hans maar dat loopt wat anders af. Een kwartier na de afgesproken tijd gaan Jacques en ik ons inchecken zodat we van het merendeel van onze bagage af zijn. We belanden bij de selfservice van de KLM omdat onze vlucht begint met KLM naar Frankfurt en daarna met Korean Air via Seoul naar Nagasaki. Met wat assistentie van een KLM grondstewardess lukt het ons om in te checken en kunnen we door naar de balie om onze bagage in te leveren. Het label voor mijn Wheelie wordt geprint (doorgelabeld naar Nagasaki) maar ik moet die bagage wel inleveren aan het loket “afwijkende bagage” . “Leg daar maar neer”was de instructie en dat geeft dan direct een deuk in mijn vertrouwen. De plunjebaal van Jack (Jacques) mag wel gewoon bij de balie worden ingeleverd en nog steeds zonder Hans gaan we naar de beveiligingsscan om toegelaten te worden op de Schengenafdeling van Schiphol. We zoeken rustig de pier van ons vliegtuig op en omdat we nog wat tijd over hebben nemen we een biertje om onze dorstverschijnselen wat te camoufleren. Ondertussen houden we wel de stroom reizigers in het oog en ja hoor op grote afstand ontdekken we Hans en staan we midden in de gang te zwaaien om zijn aandacht te trekken. Zonder resultaat. Als het uiteindelijk tijd is om ons bij de gate te melden ontmoeten we Hans. De rede van zijn late aankomst was dat hij onderweg ontdekte dat hij zijn paspoort niet bij zich had. En dan moet je dus terug naar huis. Gelukkig was hij een half uur eerder dan noodzakelijk was van huis vertrokken dus was hij nog redelijk op tijd voor de vlucht.
De vlucht naar Frankfurt is kort en redelijk comfortabel . Met een voorsprong van 10 minuten landen we in Frankfurt dus we hebben niets te klagen. Omdat we door moeten naar Seoul zoeken we een Transit balie maar dat valt even tegen. Uiteindelijk komen we uit bij een bagage transportband. Onze bagage is op Schiphol doorgelabeld dus hebben we hier niets te zoeken. We gaan door en plots staan we weer voor een beveiligings- en paspoortcontrole. Als we dan eindelijk bij de gate zijn voor ons Korean Air toestel blijkt dat de tickets die KLM ons heeft verstrekt hier niet in de computers te passen. Dus moeten naar een naastliggende balie om onze tickets over te laten zetten. Dat blijkt geen probleem te zijn, zeker omdat de dames aan de balie het nog niet druk hebben. Ze zoeken zelfs beter plaatsen voor ons op en printen de tickets voor zowel Frankfurt als van Seoul naar Nagasaki. De vlucht verloopt prima. Wat doen die stewardessen hun best om het de passagiers naar de zin te maken. De overstap in Seoul gaat vlotjes en de korte vlucht naar Nagasaki verloopt probleemloos. We krijgen wat formulieren die we moeten invullen ten behoeve van douane en immigratiedienst. Als we na 16 uur reizen op Nagasaki airport deze formulieren bij de immigratiedienst moeten inleveren dan beginnen de problemen. Men wil niet geloven dat we drie maanden in Japan willen blijven. Daarop geef ik aan dat 90 dagen ook goed is. Het probleem is dat een toerist nooit zo lang in Japan blijft dus hebben we wat uit te leggen. Gelukkig heb ik een beschrijving van ons reisdoel in de Japanse taal geprint en dat geeft wat verduidelijking en krijgen we ons toeristenvisum en mogen we door naar de bagageband en de douane. Als ik mijn Wheelie op de band zie liggen zie ik dat de verpakking is beschadigd. Bij de douane mogen we weer ons reisdoel uitleggen en na een bewonderende kreet mogen we alle drie door. We komen in de aankomsthal en we verwachten daar een van onze kennissen. Helaas, niet dus. We proberen op weg te gaan naar de bushalte maar we worden staande gehouden door een agent in burger die precies wilde weten wat wij als buitenlanders hier in Japan kwamen doen. Dus weer de Japanse beschrijving van ons reisdoel laten zien en hij begint het een en ander over te schrijven. Dat kost tijd dus bied ik die uitdraai aan hem aan. Daarop laat hij ons door en wijst ons de weg naar de busstop. De chauffeur maakt wat ruimte in de kofferbak voor onze bagage die we dan zelf mogen opbergen en we gaan op weg naar het station van Nagasaki. We hebben nog steeds niets gehoord van onze Japanse vriend dus bij het station aangekomen gaat Hans op zoek naar de route naar de jeugdherberg terwijl ik de Wheelie uitpak en gebruiksgereed maak. Dan krijgen we een tegenvaller. De Wheelie is aan een kant dusdanig beschadigd dat hij, zeker voor langere duur niet te gebruiken is. Ondertussen is Hans weer bij ons en gaan we aan de wandel naar de jeugdherberg. Het is een klein gebouw met kleine mensen maar gelukkig normale bedden. Maar nog steeds geen teken van onze Japanse vriend. We besluiten om ergens te gaan eten en op aanwijzingen van de eigenaresse van de herberg, gaan we naar Chinatown en krijgen zelfs een kortingsbon voor een bepaald restaurant. We vinden het restaurant en we gebruiken daar een eenvoudige maaltijd. De serveersters zijn blij als we weer vertrekken want we zijn de laatste klanten. Na ons vertrek gaat bij wijze van spreken het licht uit. En wandelen we weer naar de herberg. Als we de deur open doen verteld de herbergierster dat onze vriend Masaji Kitayama is aangekomen. We hebben een leuke ontmoeting en nemen gelijktijdig met een drankje het programma van de volgende dag door. Er komen wat meer gasten bij ons zitten (allemaal Japanse jongeren) en die krijgen van Masaji precies te horen waar we vandaan komen en wat we gaan doen. Het wordt een heel gezellige avond.
Dinsdag 10 maart 2009.
Rond een uur of zes wordt ik wakker en maak ik direct gebruik van de enige beschikbare douche. Als ik weer terug op de kamer kom is het tijd om Hans en Jack wakker te maken en om half acht staat ons ontbijt gereed. Japans ontbijt dus rijst, zalm, soep, groente en thee. Vandaag gaan we de stad Nagasaki verkennen en worden we begeleid door een nichtje van Masaji. Ook gaat er een de jongeren van gisteren avond mee om foto’s te maken. Ons eerste doel is het Nagasaki Atoombom museum. Dit is erg indrukwekkend en als je dit gezien hebt begrijp je ook wat meer dingen die we verder nog zullen tegenkomen. Het volgende doel is het inslagpunt van de atoombom. Ground zero zogezegd. Ja mensen daar hebben wij gestaan en dat laat toch een indruk achter. We wandelen wat verder naar een groot vredesmonument waar het erg druk is met Japanse toeristen. Het volgende doel is de Urakami kathedraal. Een katholieke kerk waar ooit paus Johannes Paulus de tweede eens een mis heeft opgedragen. We volgen onze gids en komen uit bij een Tori die atoombom maar voor de helft heeft doorstaan. Een tori is een soort poort die (ver voor) een tempel is geplaatst. Deze tori is van graniet en wonderlijk genoeg is de helft door de impact omvergeblazen en de andere helft is blijven staan, met dien verstande dat het horizontale gedeelte door de hitte en de wind is verschoven. Hier treffen we een overlevende die tijdens het bombardement 22 jaar was. Als hij hoort dat wij Nederlanders zijn krijgt Masaji nog wat extra informatie van deze ooggetuige.
We nemen de tram richting station en iets verder stappen we uit bij Deshima. We lopen bijna het hele kunstmatige eiland rond en wachten dan op de echtgenoot van de nicht van Masaji. Dan gaan we naar chinatown en gebruiken daar een heerlijke maaltijd. Na de maaltijd moet de nicht van Masaji haar dochter opvangen maar haar echtgenoot leidt ons verder naar een Franse Katholieke kerk en dan door naar de Glover Garden. Hier staat ook het theehuis waar de eerste voorstelling van Madam Butterfly zijn gegeven. Een mooi park maar ondertussen begint de vermoeidheid toe te slaan. We gaan via de Holland Slope naar beneden en volgen een riviertje met verschillende mooie bruggen. Zo ook de brilbrug, een brug met twee ronde doorgangen. We wandelen wat verder en voor we het goed en wel door hebben staan we voor onze herberg. We hebben dorst en ik heb haast om een plaats te vinden waar ze me kunnen helpen met de Wheelie. Hans gaat wat biertjes op de kop tikken terwijl Jack en ik de Wheelie van de kamer af halen. Onze begeleider van vanmiddag wil wel even met ons meegaan als tolk maar hij ziet er weinig heil in. We lessen eerst onze dorst en gaan dan op stap naar een tankstation. Ze kijken hun ogen uit en hebben nooit eerder zoiets gezien. Dat klopt ook want de Wheelie gebruikt geen van de brandstoffen die zij verkopen. Op onze vraag of ze kunnen helpen zijn ze welwillend en als ze voor de gereedschapskist staan grist Hans al snel een bruikbare schroevendraaier weg en al snel blijkt het te werken. Nog even een schroefje en het leed is geleden. We keren terug naar de herberg en maken alles wat drinkbaar is op. Onze begeleider wordt naar huis geroepen en wij gaan naar een supermarkt om wat eten in te slaan. Dan gaan we snel terug naar de herberg en laten het ons goed smaken en daarna gaan we aan de slag om dit verslag te schrijven. Ondertussen worden we door de herbergier nog getrakteerd met een door hem zelf gebrouwen pruimendrankje. Dat blijkt hij elke dag voor zijn gasten te doen. Heerlijk.
Morgen gaan we verhuizen en dan weet ik nog niet of we weer internet hebben. Wel gaan we zo direct nog even proberen of we nog wat foto’s op het net kunnen zetten.
Groeten van het Hofreis team
Hier is dan ons eerste bericht van onze onderneming naar Japan.
Op zondag 8 maart ben ik ruim twee uren vroeger op Schiphol dan de rest van het team. Een mooie gelegenheid om mijn “Wheelie II” alvast te laten verpakken zodat ik wat minder problemen heb met het inchecken. De man van “Seal and Go” had nog nooit eerder zoiets gezien en vond het wel leuk om dit te verpakken. Dat is dus geen probleem en ongeveer tien minuten later ben ik weer bij de Burger King, ons vertrouwde ontmoetingspunt op Schiphol. Na enige tijd ontdek ik Jacques en zijn vrouw Ans, zoon en twee kleinkinderen. We wachten samen op Hans maar dat loopt wat anders af. Een kwartier na de afgesproken tijd gaan Jacques en ik ons inchecken zodat we van het merendeel van onze bagage af zijn. We belanden bij de selfservice van de KLM omdat onze vlucht begint met KLM naar Frankfurt en daarna met Korean Air via Seoul naar Nagasaki. Met wat assistentie van een KLM grondstewardess lukt het ons om in te checken en kunnen we door naar de balie om onze bagage in te leveren. Het label voor mijn Wheelie wordt geprint (doorgelabeld naar Nagasaki) maar ik moet die bagage wel inleveren aan het loket “afwijkende bagage” . “Leg daar maar neer”was de instructie en dat geeft dan direct een deuk in mijn vertrouwen. De plunjebaal van Jack (Jacques) mag wel gewoon bij de balie worden ingeleverd en nog steeds zonder Hans gaan we naar de beveiligingsscan om toegelaten te worden op de Schengenafdeling van Schiphol. We zoeken rustig de pier van ons vliegtuig op en omdat we nog wat tijd over hebben nemen we een biertje om onze dorstverschijnselen wat te camoufleren. Ondertussen houden we wel de stroom reizigers in het oog en ja hoor op grote afstand ontdekken we Hans en staan we midden in de gang te zwaaien om zijn aandacht te trekken. Zonder resultaat. Als het uiteindelijk tijd is om ons bij de gate te melden ontmoeten we Hans. De rede van zijn late aankomst was dat hij onderweg ontdekte dat hij zijn paspoort niet bij zich had. En dan moet je dus terug naar huis. Gelukkig was hij een half uur eerder dan noodzakelijk was van huis vertrokken dus was hij nog redelijk op tijd voor de vlucht.
De vlucht naar Frankfurt is kort en redelijk comfortabel . Met een voorsprong van 10 minuten landen we in Frankfurt dus we hebben niets te klagen. Omdat we door moeten naar Seoul zoeken we een Transit balie maar dat valt even tegen. Uiteindelijk komen we uit bij een bagage transportband. Onze bagage is op Schiphol doorgelabeld dus hebben we hier niets te zoeken. We gaan door en plots staan we weer voor een beveiligings- en paspoortcontrole. Als we dan eindelijk bij de gate zijn voor ons Korean Air toestel blijkt dat de tickets die KLM ons heeft verstrekt hier niet in de computers te passen. Dus moeten naar een naastliggende balie om onze tickets over te laten zetten. Dat blijkt geen probleem te zijn, zeker omdat de dames aan de balie het nog niet druk hebben. Ze zoeken zelfs beter plaatsen voor ons op en printen de tickets voor zowel Frankfurt als van Seoul naar Nagasaki. De vlucht verloopt prima. Wat doen die stewardessen hun best om het de passagiers naar de zin te maken. De overstap in Seoul gaat vlotjes en de korte vlucht naar Nagasaki verloopt probleemloos. We krijgen wat formulieren die we moeten invullen ten behoeve van douane en immigratiedienst. Als we na 16 uur reizen op Nagasaki airport deze formulieren bij de immigratiedienst moeten inleveren dan beginnen de problemen. Men wil niet geloven dat we drie maanden in Japan willen blijven. Daarop geef ik aan dat 90 dagen ook goed is. Het probleem is dat een toerist nooit zo lang in Japan blijft dus hebben we wat uit te leggen. Gelukkig heb ik een beschrijving van ons reisdoel in de Japanse taal geprint en dat geeft wat verduidelijking en krijgen we ons toeristenvisum en mogen we door naar de bagageband en de douane. Als ik mijn Wheelie op de band zie liggen zie ik dat de verpakking is beschadigd. Bij de douane mogen we weer ons reisdoel uitleggen en na een bewonderende kreet mogen we alle drie door. We komen in de aankomsthal en we verwachten daar een van onze kennissen. Helaas, niet dus. We proberen op weg te gaan naar de bushalte maar we worden staande gehouden door een agent in burger die precies wilde weten wat wij als buitenlanders hier in Japan kwamen doen. Dus weer de Japanse beschrijving van ons reisdoel laten zien en hij begint het een en ander over te schrijven. Dat kost tijd dus bied ik die uitdraai aan hem aan. Daarop laat hij ons door en wijst ons de weg naar de busstop. De chauffeur maakt wat ruimte in de kofferbak voor onze bagage die we dan zelf mogen opbergen en we gaan op weg naar het station van Nagasaki. We hebben nog steeds niets gehoord van onze Japanse vriend dus bij het station aangekomen gaat Hans op zoek naar de route naar de jeugdherberg terwijl ik de Wheelie uitpak en gebruiksgereed maak. Dan krijgen we een tegenvaller. De Wheelie is aan een kant dusdanig beschadigd dat hij, zeker voor langere duur niet te gebruiken is. Ondertussen is Hans weer bij ons en gaan we aan de wandel naar de jeugdherberg. Het is een klein gebouw met kleine mensen maar gelukkig normale bedden. Maar nog steeds geen teken van onze Japanse vriend. We besluiten om ergens te gaan eten en op aanwijzingen van de eigenaresse van de herberg, gaan we naar Chinatown en krijgen zelfs een kortingsbon voor een bepaald restaurant. We vinden het restaurant en we gebruiken daar een eenvoudige maaltijd. De serveersters zijn blij als we weer vertrekken want we zijn de laatste klanten. Na ons vertrek gaat bij wijze van spreken het licht uit. En wandelen we weer naar de herberg. Als we de deur open doen verteld de herbergierster dat onze vriend Masaji Kitayama is aangekomen. We hebben een leuke ontmoeting en nemen gelijktijdig met een drankje het programma van de volgende dag door. Er komen wat meer gasten bij ons zitten (allemaal Japanse jongeren) en die krijgen van Masaji precies te horen waar we vandaan komen en wat we gaan doen. Het wordt een heel gezellige avond.
Dinsdag 10 maart 2009.
Rond een uur of zes wordt ik wakker en maak ik direct gebruik van de enige beschikbare douche. Als ik weer terug op de kamer kom is het tijd om Hans en Jack wakker te maken en om half acht staat ons ontbijt gereed. Japans ontbijt dus rijst, zalm, soep, groente en thee. Vandaag gaan we de stad Nagasaki verkennen en worden we begeleid door een nichtje van Masaji. Ook gaat er een de jongeren van gisteren avond mee om foto’s te maken. Ons eerste doel is het Nagasaki Atoombom museum. Dit is erg indrukwekkend en als je dit gezien hebt begrijp je ook wat meer dingen die we verder nog zullen tegenkomen. Het volgende doel is het inslagpunt van de atoombom. Ground zero zogezegd. Ja mensen daar hebben wij gestaan en dat laat toch een indruk achter. We wandelen wat verder naar een groot vredesmonument waar het erg druk is met Japanse toeristen. Het volgende doel is de Urakami kathedraal. Een katholieke kerk waar ooit paus Johannes Paulus de tweede eens een mis heeft opgedragen. We volgen onze gids en komen uit bij een Tori die atoombom maar voor de helft heeft doorstaan. Een tori is een soort poort die (ver voor) een tempel is geplaatst. Deze tori is van graniet en wonderlijk genoeg is de helft door de impact omvergeblazen en de andere helft is blijven staan, met dien verstande dat het horizontale gedeelte door de hitte en de wind is verschoven. Hier treffen we een overlevende die tijdens het bombardement 22 jaar was. Als hij hoort dat wij Nederlanders zijn krijgt Masaji nog wat extra informatie van deze ooggetuige.
We nemen de tram richting station en iets verder stappen we uit bij Deshima. We lopen bijna het hele kunstmatige eiland rond en wachten dan op de echtgenoot van de nicht van Masaji. Dan gaan we naar chinatown en gebruiken daar een heerlijke maaltijd. Na de maaltijd moet de nicht van Masaji haar dochter opvangen maar haar echtgenoot leidt ons verder naar een Franse Katholieke kerk en dan door naar de Glover Garden. Hier staat ook het theehuis waar de eerste voorstelling van Madam Butterfly zijn gegeven. Een mooi park maar ondertussen begint de vermoeidheid toe te slaan. We gaan via de Holland Slope naar beneden en volgen een riviertje met verschillende mooie bruggen. Zo ook de brilbrug, een brug met twee ronde doorgangen. We wandelen wat verder en voor we het goed en wel door hebben staan we voor onze herberg. We hebben dorst en ik heb haast om een plaats te vinden waar ze me kunnen helpen met de Wheelie. Hans gaat wat biertjes op de kop tikken terwijl Jack en ik de Wheelie van de kamer af halen. Onze begeleider van vanmiddag wil wel even met ons meegaan als tolk maar hij ziet er weinig heil in. We lessen eerst onze dorst en gaan dan op stap naar een tankstation. Ze kijken hun ogen uit en hebben nooit eerder zoiets gezien. Dat klopt ook want de Wheelie gebruikt geen van de brandstoffen die zij verkopen. Op onze vraag of ze kunnen helpen zijn ze welwillend en als ze voor de gereedschapskist staan grist Hans al snel een bruikbare schroevendraaier weg en al snel blijkt het te werken. Nog even een schroefje en het leed is geleden. We keren terug naar de herberg en maken alles wat drinkbaar is op. Onze begeleider wordt naar huis geroepen en wij gaan naar een supermarkt om wat eten in te slaan. Dan gaan we snel terug naar de herberg en laten het ons goed smaken en daarna gaan we aan de slag om dit verslag te schrijven. Ondertussen worden we door de herbergier nog getrakteerd met een door hem zelf gebrouwen pruimendrankje. Dat blijkt hij elke dag voor zijn gasten te doen. Heerlijk.
Morgen gaan we verhuizen en dan weet ik nog niet of we weer internet hebben. Wel gaan we zo direct nog even proberen of we nog wat foto’s op het net kunnen zetten.
Groeten van het Hofreis team
Abonneren op:
Posts (Atom)
