Van Orandabashi naar Nihonbashi, de laatste dag

11 mei, het is maandag en al vroeg zitten we in de metro om later met de trein naar Chofu te gaan. Het is druk in de trein en we zijn blij dat we allen wat handbagage bij ons hebben. Het is vandaag een korte wandeldag en mogelijk zijn er nog wat wandelaars die met ons meestappen. Op het station in Chofu is het een drukte van belang en mede daardoor nemen we een andere uitgang dan we twee dagen geleden als ingang gebruikt hebben. We zijn stipt op tijd maar we vinden geen medewandelaars. Ook Masaji San, die deze keer van huis moet komen, vinden we nergens. Ik besluit om even bij de hoofdingang te kijken en ja hoor. Daar staan: Masaji San, Katayama San samen met nog enkele wandelaars van het eiland Kyushu op ons te wachten. We zijn in totaal met negen wandelaars en we gaan op stap. Op zich is de route van vandaag niet zo bijzonder interessant omdat deze uitsluitend door de bebouwde kom gaat. Als je net een lekker ritme hebt moet je weer stoppen voor de voetgangersoversteekplaats. Rond een uur of tien stappen we een conveniënt store binnen om wat voedsel en vloeistof in te slaan. Als iedereen weer uit de winkel is wordt er weinig haast gemaakt om weer op pad te gaan. Ik begrijp het even niet maar al spoedig blijkt er zich een dame bij de groep te voelen die zelf eigenlijk geen wandelaar is maar die ons via de website en de pers van het begin gevolgd heeft. Ze zal ongeveer 45 minuten met ons meestappen en maakt voortdurend een praatje met een van ons en de sluiter van haar fototoestel krijgt nauwelijks kans om in de ruststand te komen. Na een tijdje komen we weer een dame tegen met een klein kind en een baby. Zij blijkt drie jaar geleden op de laatste dag van onze Nakasendo met ons meegelopen te hebben en wil ons nu even succes toewensen voor morgen. Omdat het station van Shinjuku een moeilijk afspreekpunt is voor een grote groep wandelaars is besloten om morgen te starten in het Shinjuku park. Daarom zullen we vandaag ook hier finishen maar niet voordat we weer in een winkel wat te drinken gehaald hebben. Dan volgt een treinrit naar ons hostel en we zijn benieuwd of Beatrix en Winie inmiddels het hostel gevonden hebben. Als we de straat inlopen zien we Winie voor het raam van onze slaapkamer staan. Als we het hostel binnenstappen komt net Beatrix ons tegemoet. Dat is toch wel heel erg gezellig binnenkomen. Jammer eigenlijk dat wij zulke haast hebben omdat we, de basis groep, zijn uitgenodigd bij Masaji San thuis voor een dinerparty. Het is een behoorlijk lange rit naar Yokohama maar mevrouw Kitayama heeft met haar kookkunst gezorgd dat het meer dan de moeite waard is. Volgens mij heeft Masaji San de dag ervoor zijn vrouw precies verteld wat de groepsleden het lekkerst eten vinden. De avond vliegt voorbij en met een rond buikje beginnen we weer aan de treinrit terug naar Asakusa waar we rond twaalf uur aankomen. Morgen weer vroeg op dus nu snel naar de kooi.
Dan is het 12 mei, De laatste dag van onze hofreis. Het is een heel gedoe omdat de basisgroep de komende nacht in het Mandarinhotel slaapt en er bovendien vandaag ook nog twee Zweden zich bij ons zullen aanmelden. Morgen gaan we naar Kawaguchiko dus moet er heel wat georganiseerd worden met onze bagage. Omdat we vandaag zeker niet te laat willen komen gaan we ruim op tijd naar het station om naar Shinjuku te gaan. Vandaag wandelt de Duitse Engelbert ook met ons mee. In het Part aangekomen zijn we zeker niet de eersten. Alle zes oorspronkelijke hofreisgangers krijgen van Kitani San een speciale Happy die is ontworpen voor de viering van de 400 jaar handelsbetrekkingen. Dit wordt dus ons tenue voor vandaag. Het is even wachten maar de groep wandelaars groeit langzaam aan tot negentig personen. Voornamelijk uit Oostenrijk maar ook uit Engeland en Duitsland. We gaan op stap en we moeten moeite doen om de groep bijeen te houden omdat we niet allemaal in een groep door de verkeerslichten kunnen. De route van vandaag is niet veel meer dan tien kilometer. Soms krijg ik de indruk dat het tempo kunstmatig wordt vertraagd. Als we de Keizerlijke tuinen bereiken gaan we naar het voormalige kasteel. Daar staan Beatrix en Winie ons ook op te wachten en het wordt steeds drukker om ons heen. Boven op de ruïne plaats staat een nazaat van het laatste Shogunaat ons op te wachten. De heer Tokugawa was zelf al een lange tijd niet meer hier geweest en heet ons welkom en feliciteert ons met het initiatief en de prestatie. Wij vinden het een grote eer om een nazaat van de Shogun te mogen ontmoeten.
De tocht gaat weer verder en Beatrix en Winie gaan ook met ons mee. Het is extra druk in Tokyo omdat de president van Rusland: Putin in de stad is en er overal extra beveiliging op de been is. Dat is dus niet voor ons. Bij een kruispunt niet ver van Nihonbasi staat weer een groep mensen ons op te wachten met banieren van de 400 jaar handelsbetrekkingen. Ook zijn er enkele vertegenwoordigers van de Ambassade en het is leuk om ook met hen even een praatje te maken. Dan blijkt pas dat er erg veel mensen ons al een hele tijd gevolgd hebben. We lopen verder en plotseling zijn we aan onze finish. We feliciteren elkaar terwijl we geen woord uit kunnen brengen. Dit is even een emotioneel moment. Onze wandeling zit er op. Er zijn heel veel mensen aanwezig en we worden behoorlijk in de bloemetjes gezet. Er worden vele toespraken gehouden en er is er één die wij ook kunnen verstaan: Die van de vertegenwoordiger van de Nederlandse Ambassade. Ook van hem krijgen we een bloemetje en het is een groot feestelijk gebeuren. Van het Mandarin hotel krijgen we een overnachting aangeboden en we worden door een van hun managers, een Nederlander, naar het hotel begeleid zodat we ons even op kunnen frissen voordat we naar de ambassade gaan waar we door de ambassadeur worden ontvangen met koffie en echte Nederlandse stroopwafels. Het is heel gezellig en ontspannen. Dan volgt er nog een party ter onzer ere met een hapje en een drankje. Rond een uur of negen zijn we weer in het hotel en trekken we ons terug op de kamers.
Ja mensen, het zit er op. We hebben veel gezien, meegemaakt, geleerd en genoten. We hebben heel veel vriendschap ontmoet en warmte ontvangen. Op de achtergrond hebben heel veel mensen op een of andere wijze bijgedragen aan dit project. De herdenking van de allereerste hofreis zoals alleen wandelaars dat kunnen doen. Allemaal bedankt voor het volgen van deze website.
Hartelijke groeten en wellicht tot ziens ergens tijdens een wandeling waar ook ter wereld.
Namens het team,
Lo

9 en 10 mei

Zaterdag 9 mei lijkt een mooie dag te worden. Het regent niet dus dan zijn we al snel tevreden. Deze morgen wordt om half negen onze bagage opgehaald door de zoon van Masaji San. Hij is keurig op tijd en al onze bagage past er keurig in. Als hij vertrokken is gaan we naar het station Hachiogi. Hier staat onze vriend Tamura San op ons te wachten. We blijven even staan tot negen uur zodat ook andere eventuele wandelaars zich bij ons aan kunnen sluiten. Die blijken er niet te zijn dus gaan we van start. Dit keer moet Hans de route zelf uitzoeken omdat we vanaf vandaag geen routebeschrijvingen hebben. Het beloofd wel een wandeling e worden tussen de bebouwing. Dat wi dus zeggen dat we geen hoge snelheid kunnen maken omdat er overal voetgangersoversteekplaatsen zijn waarvoor we op het groene licht moeten passen. Jacques heeft zijn wandelmaatje gevonden in Mike en terwijl ze lekker keuvelen vliegen de kilometers voorbij. Op een gegeven moment wijst Hans op een speciale aanhangwagen die gebruikt wordt bij festivals als een soort podium. Terwijl Hans dit probeert uit te leggen vertelt iemand Masaji San dat er over tien minuten een optreden is. Het is wel iets vroeg voor een pauze maar we besluiten toch van de gelegenheid gebruikt te maken om een stukje Japanse cultuur mee te maken. Er is nog weinig publiek en het lijkt wel haast een privé voorstelling met veel slagwerk, fluit en drakendans. Zeker een oponthoud van drie kwartier waard. Dan moeten we weer aan de wandel omdat we vandaag onze lunchpauze gebruiken bij de zoon van Masaji San. Zijn vrouw heeft eten voor ons gemaakt en het is heel gezellig. Jammer dat juist nu een van de kinderen net de mazelen heeft gekregen. Na een uurtje gaan we weer op stap in de richting van Chofu. Onderweg nog even een koffie pauze en daarna toch nog een iets groter stuk dan aanvankelijk verwacht. Bij het station van Chofu aangekomen moeten we nog even wachten op de zoon van Masaji San die onze bagage komt brengen. Daarna nemen we de trein en daarna de metro om op Asakusa aan te komen. Dan naar het ons bekende Sakura hostel. Daar verwacht men ons en ook onze Duitse vriend is hier inmiddels aanwezig. We krijgen onze kamer dan is het zaak om op de “Pelikaan” te wachten voor onze opgezonden bagage. De zwarte kat is inmiddels al gearriveerd dus een deel van onze bagage hebben we al binnen. Ook de Pelikaan doet keurig zijn werk en zo kunnen we dus morgen op onze ingelaste rustdag het een en ander gaan uitzoeken.
Zondag 10 mei is een uitrust- was- en inpakdag. Ook probeer ik om op internet te komen met mijn laptop. Na anderhalf uur proberen en instellingen aanpassen lukt het eindelijk en kan ik ook dit bericht op de website plaatsen. Hoewel we nu wel over internet beschikken verwacht ik de komende dagen dusdanig druk geleefd te worden dat er weinig tijd is voor een verslag, maar we doen ons best.

Eindelijk zijn we op onze thuisbasis in Asakusa

Dinsdag 5 mei. Met enige moeite kom ik om zes uur uit mijn bed. Het was gisterenavond heel gezellig met het gevolg dat we nu wat moeite hebben om op gang te komen. We pakken onze spullen in en zorgen dat we beneden twee tafels bezet hebben voordat het ontbijt begint. Dit hebben we gisteren van de Japanners afgekeken. Na het ontbijt gaan we naar de kamers om onze spullen op te halen zodat we om acht uur op het station kunnen zijn. Daar treffen we Tamura San ook aan. Verder zijn er geen medewandelaars voor vandaag. We zijn nu dus met zijn zessen omdat vanaf vandaag ook Mike Bos in ons team zit. De treinrit is kort en na afscheid genomen te hebben van Tuneyoshi gaan we op pad. Er is een licht vals plat maar de eerste twee uren gaan we vlot door het Japanse land. Het valt ons op dat we nu in een streek zijn aangekomen waar de natuur een stuk verder is. We ontdekken zelfs al kleine druiven aan de ranken. Na twee uren wordt het klimmen iets zwaarder omdat we wat meer de bergen in gaan. Even na twaalf uur bereiken we ons eindstation van deze dag: Kaiyamati Eki. Vandaag gaan we een stationnetje met de trein terug om dan weer een stukje te klimmen om ons af te melden bij de jeugdherberg.
Het is woensdag 6 mei als ik om een uur of vijf wakker word. Hoera het regent niet!! Ik ga nog even naar het toilet en probeer daarna nog een uurtje of wat te slapen. Ruim voor die tijd word ik wakker vanwege het tikken van de regen. Ook na het ontbijt regent het nog steeds en met frisse tegenzin gaan we, gelukkig zonder bagage, naar het station van Katsunuma Budogo om een kort stukje te reizen naar Tsuruse. Hier beginnen we de wandeling met eerst een bezoek te brengen aan de Seven Eleven. Dit is een van de bekendste conveniënt stores van Japan. Hier slaan we wat drinken en noodrantsoenen in omdat we tijdens de lunchtijd niet in de bewoonde wereld zullen zijn. Het is een heel lang vals plat naar de Sasagotoge (pas). De pashoogte is in een tunnel en juist voor die tunnel vinden we een overdekte picknick plaats. Hier houden we even rust en nemen een slokje. Niet te lang want anders koelen we af. De tunnel is ongeveer driehonderd meter lang en halverwege gaan we ineens bergafwaarts. De afdaling is steiler dan de klim waardoor we het tempo lekker lang vol kunnen houden. Als we bij een stationnetje zijn houden we even een rust voor de lunch. We zijn door en door nat en met een buitentemperatuur van 14 graden willen we toch niet te lang stil blijven zitten. We vervolgen onze weg waarover ook vrij veel verkeer gaat. Soms zien de vrachtwagenchauffeurs nog kans om ons nog natter te maken dan we al zijn. Gelukkig kunnen we wel wat hebben en toch iets vroeger dan verwacht komen we bij ons einddoel van deze dag: Otsuki. We nemen de trein terug naar Katsunuma Budokyo en wandelen nog een laatste stukje door de regen naar onze herberg. Hier vertelt de herbergier dat wij vandaag de enige gasten zijn. We hebben de (weinige) faciliteiten dus voor onszelf. We hopen dat op onze laatste wandeldag op 12 mei de weergoden ons beter gezind zullen zijn. Zo niet dan zal toch een gedeelte van de planning in het water kunnen vallen.
Het is half zes op donderdag 7 mei en ik hoor de regen tegen het dakraam tikken. Ik kleed me aan en ga in de eetzaal eens door het grote raam kijken hoe het weer er buiten uitziet. Voorlopig zal er niet veel veranderen. Ik krijg er een beetje de pest in omdat we vandaag ook al geen eenvoudig parcours hebben en het is nu al de derde natte dag. Ik verzin iets om het toch wat aangenamer te maken en als Hans ook eindelijk onder de wakkere mensen is stelt hij voor om eerst met de trein de bagage naar het volgende hotel te brengen en daarna aan het toch al niet lichte parcours te beginnen. Dat was nu precies ook mijn voorstel dus daar zijn we het snel over eens. De hele groep ziet hier, ondanks de extra treinkosten wel het goede van in. Zo gezegd zo gedaan. Als we bijna een uur in de trein zitten kijk ik Hans even aan. De treinreis heeft dusdanig veel tijdverlies opgeleverd dat het mij beter lijkt om vandaag het parcours van morgen, en morgen het parcours van vandaag te gaan lopen zodat we vandaag niet zover met de trein terug hoeven. Het is inmiddels al half elf als we bij het hotel zijn. Hans pikt het idee direct op omdat hij aan hetzelfde dacht. Masaji San voorziet problemen omdat het slecht weer is en het parcours van morgen via een onverhard pad gaat. Natuurlijk heeft hij gelijk maar het ziet er niet naar uit dat er morgen wel weersverbetering inzit. We besluiten om het toch te proberen. We maken dus de kortere treinrit naar Fujino en beginnen aan de wandeling. In het begin gaat het allemaal prima ondanks dat we langzaam maar zeker toch hoogte winnen. De strook langs de weg die wij steeds gebruiken als die aanwezig is, is verdwenen en de asfalt weg wordt steeds smaller. Plots moeten we een pad op dat direct begint met trappen lopen. Na een bocht zijn de traptreden weg maar gaat het wel gestaag naar boven. Het gaat niet vanzelf maar het is zeker niet de moeilijkste pas die we deze reis hebben moeten nemen. Bovendien hebben we vandaag zeker geen last van de warmte. Boven aan de pas wachten we op elkaar en omdat het duo van de K.luchtmacht ruim twintig minuten achterlopen begin ik in de pas behoorlijk af te koelen. Gelukkig herstellen onze achterblijvers in vrij korte tijd zodat we weer op pad kunnen. Uiteraard gaat het nu bergafwaarts en dat is zeker met nat weer toch wel opletten. Toch gaat het vlot, zeker als we weer het asfalt bereiken. We wandelen door totdat we in Takao het station bereikt hebben. We willen gebruik maken van de wachtkamer van het station om daar even een rust te houden. Helaas, er is van alles maar geen wachtkamer. Wel een McDonalds dus dan daar maar even iets gebruiken zodat we toch ergens droog kunnen zitten en uit de wind. Een half uurtje later gaan we weer op stap omdat we graag voor donker bij ons hotel willen zijn. En dat lukt. We krijgen allen een eenpersoonskamer met toilet en geen douche en geen internetverbinding. De kamerdeur is van staal waardoor het op een voormalige gevangenis lijkt. Gelukkig hebben we een sleutel. Nu maar afwachten of het morgen beter weer wil worden.
Na regen komt zonneschijn! Ja dat zal wel, maar niet op vrijdagmorgen 8 mei. Het regent weer en het lijkt wel of het de hele nacht heeft doorgeregend. Jammer maar we zullen toch ons programma gaan afwerken. Vandaag is het geplande parkoers van gisteren aan de beurt. De dag begint dus met een treinreis van 740 yen. Pas rond de klok van negen kunnen we aan de wandeling beginnen aan het station van Otsuki. Het eerst uurtje gaat prima. Ietsje klimmen ietsje dalen niet aan de hand. Op een gegeven moment stopt Hans bij een supermarkt en slaap we wat voedsel en drinken in. Even later zitten we in de prijzen. Het is alleen maar klimmen en uiteraard doet ieder dat in zijn eigen tempo. Gelukkig is de klim niet zo lang als die van gisteren maar dat weet je pas zeker als de afdaling weer begint. Wat wel lekker is dat is dat de regen even gestopt is. De bewolking is opgetrokken en we hebben een zicht op een gedeelte van de Fuji berg. De top is nog verstopt in de wolken en voor de voet staan nog andere bergen maar voor het eerst sinds dagen hebben we weer (even) zicht op de Fuji. Maar we moeten verder en we pikken weer een regenbuitje mee. Ook maken we een kleine omweg om een heel bijzonder houten brug te bekijken. Hij is veel gefotografeerd afgebeeld maar zelden in de regen. Dat doen wij dus. Iets later in de middag gebru9iken we de lunch bij een tempel op de trap die gelukkig droog is. Als we aanstalten maken om te vertrekken begint het weer te regenen. Toch hebben we er een aardig tempo inzitten en voordat de vermoeidheid begint toe te slaan zijn we aan de finish voor vandaag: Station Fujino. Het is een vroegertje vandaag, om half vijf in de middag zijn we weer in ons hotel en kunnen we genieten van een Japans bad.

De komende dagen blijft het rustig op het blog

Zondag 3 mei, Deze morgen staan we om zeven uur in de rij voor het ontbijt. We zijn met zijn vijven in dit hotel, alleen Tamura San slaapt ergens anders. Na het ontbijt maken we ons gereed voor vertrek. Om kwart voor acht zijn we onderweg naar het station omdat we daar ook met Tamura san hebben afgesproken. Maar onderweg onderscheppen we hem dus komen we gelijktijdig op het station aan en kunnen we direct kaartjes kopen en naar het perron. Het wordt maar een kort treinritje omdat de wandeling vanaf het eindpunt van gisteren naar onze overnachtingplaats Kofu nauwelijks dertien kilometer is. Het wordt een wandeling door de bebouwde kom. Hans heeft gisteren een blessure opgelopen en omdat hij als navigator voorop loopt ligt het tempo iets lager dan normaal. Toch raken Tuneyoshi San en Jacques San regelmatig uit het zicht omdat Tuneyoshi allerlei uitleg over bepaalde zaken geeft waardoor Jacques zich geroepen voelt om daar weer een foto van te maken. Wij vinden dat niet zo’n ramp want wij krijgen de foto’s uiteindelijk ook weer te zien. We wachten bij elke koerswijziging totdat ze binnen zichtafstand zijn en dan komt alles dik in orde. Ook met de blessure van Hans blijkt wel te leven want hij voert ongemerkt het tempo ook iets op bijgevolg dat we ondanks een wat langer rust onderweg toch om kwart voor twaalf het station van Kofu bereiken. Hans had hier al rekening mee gehouden. Ondanks dat het vandaag een wat drukkend weer is gooit hij in de groep om nog een achttal kilometers te doen omdat we in het hotel rond deze tijd toch niet welkom zullen zijn. We besluiten om bij een Japanse “Fastfood” restaurant (Moss) onze lunch te gebruiken en dan weer op stap te gaan. Ondanks het wat rekken komen we om kwart over twee al aan bij het station van de verlenging. De naam ben ik even vergeten maar dat vraag ik nog wel even na. We nemen de trein terug nadat we afscheid genomen hebben van Tamura San. Die gaat morgen met zijn dochter een dag deelnemen aan de driedaagse van Tokyo en komt morgen avond weer bij ons terug. Hij vraagt ons te wachten tot zes uur in de avond om dan gezamenlijk te gaan eten. Dat is geen probleem. Mogelijk zullen we zelfs wat langer moeten wachten omdat ook onze vriend Mike Bos uit Nederland rond die tijd zich bij ons zal aansluiten. Na terugkomst in Kofu gaan we via een omweg naar het hotel omdat we willen weten of er ergens een conveniënt store is. In dat geval gaan we daar straks wat te eten halen en warmen dat in het hotel dan op in de “Ping”.
Maandag 4 mei is een “off Day “ iets wat we direct vertaald hebben in “Laundryday” zodat we niet plotseling worden opgezadeld met allerlei andere dingen. Normaal zitten we om zeven uur aan het ontbijt. Als ik om half zeven de was in de wasmachine doe, is het personeel al druk bezig met de voorbereiding van het ontbijt. Om zeven uur ga ik eens kijken hoever het met de was is en zie ik een lange rij aan het ontbijtbuffet staan. Het is in Japan de “Golden Week” , voor veel Japanners een vakantieweek. Mijn was kan in de droger en daarna ga ik naar de kamers om voor te stellen om het ontbijt maar een half uurtje uit te stellen. We hebben immers geen haast en die vakantiegangers natuurlijk wel. Maar ook een half uur later staan er nog veel mensen in de rij en zijn er geen zitplaatsen beschikbaar. We stellen het maar weer een half uur uit. Bijna ieder van ons is met internet of anderszins met de computer bezig dus maakt het niet veel uit. Ook als we uiteindelijk wel ontbijt genoten hebben duiken mijn medestrijders weer achter de pc. Omdat mijn “wireless” nog niet werkt ga ik daar even op mijn gemak wat aan werken en na een poosje blijkt het weer te werken. Het wordt zo langzaam aan tijd om de kamer te verlaten zodat die weer schoongemaakt en de bedden opgemaakt kunnen worden. We gaan even wat rondwandelen en bezoeken een Amerikaans snelrestaurant om onze lunch te gebruiken. We bezoeken wat boekwinkels en zoeken nog naar een computerwinkel maar dat is hier toch niet zo eenvoudig als we ons dat hadden voorgesteld. Het is wat bedompt weer en we besluiten terug te gaan naar het hotel om daar nog wat na te kaarten en plannen te maken voor vanavond. Om zes uur komt Ryohei San en om kwart over zeven Mike Bos en daarna willen we gezamenlijk uit eten. Terwijl we dit zo zitten te bepraten komt Mike plots binnen. Hij was tijdens onze korte afwezigheid al in het hotel aangekomen en was ook een wandeling gaan maken. Vooral Tuneyoshi probeert Mike helemaal gek te maken met het tonen van zijn agenda en van allerlei folders in de Japanse taal. Natuurlijk moeten er ook weer allerlei groepsfoto’s gemaakt worden.
Omdat ik nu even in de gelegenheid ben, verstuur ik deze nieuwsbrief nu, voordat Ryohei binnenkomt. Vandaag is het voorlopig weer de laatste gelegenheid dat we internet hebben. De komende dagen gaan zeker drukker worden maar ik zal elke dag in het dagboek bijhouden zodat ik het direct weer op het blog kan plaatsen als we weer eens internet hebben.
Groeten,
Lo

Eindelijk weer verbinding

Zaterdag 25 april. Zachtjes tikt de regen op het golfplaten dak naast mijn kamerraam. Tja het was voorspeld. Gelukkig wordt vandaag nog onze bagage naar de volgende herberg gebracht. We hoeven er dus weer niet mee te sjouwen. Wat hebben we wat dat betreft toch veel geluk. Maar dat blijft natuurlijk niet duren. Na het ontbijt staat de man al weer twintig minuten voor de afgesproken tijd voor de deur. Wij weten dat dus onze spullen staan al klaar. Als onze bagage is ingeladen bedanken we de man, die geen Engels spreekt, zo hartelijk mogelijk. We gaan naar het station om te zien of er nog medewandelaars zijn voor vandaag. Het is tenslotte zaterdag en het is een populaire streek voor de Japanner. Helaas, we zullen het vandaag alleen moeten doen. Met deze regen is dat eigenlijk ook niet zo erg omdat nu ook ons eigen incasseringsvermogen op de proef wordt gesteld. Het loopt dan ook niet zo lekker vlotjes. De stemming is wat prikkelbaar. Op zich niet zo erg want we moeten ons realiseren dat zulk een wandeltocht wordt uitgezet ongeacht de weersomstandigheden. Als we dan bijna dagelijks mooi wandelweer hebben gehad dan is het nu toch even schrikken. Vanwege de regen is het uitzicht beperkt, het parcours vaak langs een provinciale weg waar normaal veel gebruik van gemaakt wordt. Nu met dit weer zijn er minder dagjesmensen maar toch is het niet prettig als een vrachtwagen langsrijdt die dwars door een grote regenplas heen gaat. Dan komt voor ons plots de regen van boven en van opzij. Dat zijn dus echte stemmingmakers. Bovendien willen we vanwege het weer de meest gerichte route lopen zodat we onze spullen kunnen drogen en ook zelf een warme douche nemen. Onderweg zien we dan ook nog een thermometer die acht graden aangeeft. Dat is niet onze gevoelstemperatuur omdat wij ons ondanks de regen toch redelijk warm lopen. Pas bij een stop merken we hoe koud het is. Rond een uur of vier in de middag komen we bij ons onderdak aan. Onze spullen staan keurig in de hal gereed. Het is een Minchuku, Minshuku Warabi-soi genaamd te Agematsu. Een Minchuku staat een beetje tussen een herberg en een Bed and Breakfast en is meestal een familiebedrijfje. We krijgen alle vier een eigen Japanse kamer. Dat wil zeggen, een tatami vloer en in de kast ligt het beddengoed. Er is een Japans bad, een zogenaamde Onsen. En we krijgen hier een diner en een ontbijt. Alles Japans natuurlijk. Op de kamer staat een oliekacheltje te loeien en dat vinden wij niet erg. Wel zorg ik dat er voldoende zuurstof binnenkomt en als ik ga slapen dan gaat het kacheltje uit. Morgen gaan we voor het eerst met onze bagage op de rug. Inmiddels hebben we ook veel overbodige spullen en die gaan we met de “zwarte kat” opsturen. Dit is een koeriersdienst. Die zijn er in Japan in overvloed en vrijwel allemaal hebben ze als logo een dier zoals: Kangaroe, beertjes, Pelikaan en dus ook een zwarte kat. Dat wil dus zeggen dat we onze bagage moeten herschikken. Zo heeft Masaji San veel te veel bagage bij zich en hij wil zijn laptop in mijn Wheelie kwijt. Omdat dit een vrij zwaar ding is die bovendien in een redelijke koffer van formaat zit, zal het boven op mijn wheelie gebonden moeten worden. Hoe het allemaal af gaat lopen zal ik de komende dagen ervaren en verhalen.
Dan is het zondag 26 april. Zo rond vijf uur in de morgen word ik wakker van het tikken van de regen op de metalen golfplaten. Bovendien waait het nog behoorlijk. Ik verzin een plan voor de komende dagen. Als ik aan de ontbijttafel aan Hans vraag hoe hij over de situatie denkt, komt hij met hetzelfde voorstel als ik in gedachten heb. We maken wat berekeningen en leggen het Masaji San voor. Deze begrijpt het in zijn geheel niet. Daarom stel ik voor om per item aan de slag te gaan. Het eerste dat moet gebeuren is de bagage die we niet zelf meenemen, gereed te maken voor aanbieding aan “de zwarte kat”. Als dat achter de rug is stellen we Masaji San voor om de bagage die we zelf dragen, eerst met de trein naar de eindbestemming te brengen. Het is namelijk nog steeds slecht weer en dat geeft ons de kans om het verloop van het weer een beetje af te kijken. Zo gezegd zo gedaan en we wandelen in colonne naar het station om nog mooi op tijd de trein te pakken naar Narai. Als we daar aankomen zoeken we de minchuku op en kunnen daar onze bagage kwijt. Dan zoeken we een koffieshop op om onder het genot van een bakje een berekening te maken wat we nu het beste kunnen doen. Het plan wordt nu om nu het dagtraject van morgen te lopen. Dan hebben we dus één dagtraject overgeslagen maar die halen we dan morgen (maandag) in. Dit is de manier om zo weinig mogelijk met onze bagage te moeten sjouwen. Zo gezegd zo gedaan . Het dagtraject is nu dus 19 kilometer geworden en de tijd dat we kunnen starten is elf uur in de morgen. Ondanks de regen gaat het wandelen voorspoedig. Oorzaak hiervan is dat we de regen en wind in de rug hebben en dat we vandaag meer mogen afdalen dan klimmen. Dat hadden we met onze overwegingen ook meegenomen. Het eerste station wat we tegen komen doen we even aan om uit te zoeken wat de frequentie van de trein terug naar Narai is. Het is tenslotte zondag en dan rijden er minder treinen. We becijferen dat als we om vier uur in de middag op het station Seba zijn,dan is er voor het schema verder niets aan de hand. We wandelen hoofdzakelijk langs de verkeersweg maar vanwege het slechte weer valt de drukte van het verkeer vandaag wel mee. We bereiken om tien voor vier ons beoogde doel en hebben nog tijd voor een biertje voordat we de trein instappen. Als we in Narai bij ons onderdak aankomen zijn ze verbaasd dat we zo snel terug zijn. Het bad staat nog niet klaar. Het avondmaal is uitstekend. Er staan voor de Nederlanders zelfs gekookte aardappels op tafel.
En dan is het maandag 27 april. Voorzichtig schuif ik de schuifpui dat uitzicht geeft naar buiten, open. De straat is droog en de zon probeert er zelfs doorheen te komen. Vandaag wordt het de dag om de overgeslagen etappe te gaan wandelen. Eerst even ontbijten. Naast de Japanse gerechten staat er ook toast en jam op tafel. Vorig jaar heeft hier een Nederlands gezin een paar dagen gelogeerd en die hebben kennelijk de gastvrouw geleerd wat Nederlanders zoal eten. Na het ontbijt maken we ons gereed voor de start. Onze bagage staat beneden in het halletje en die mogen we daar laten staan totdat we weer terug zijn van onze wandeling. We nemen de trein naar het startpunt van vandaag en als we vanuit de trein naar buiten kijken zien we dat er hoog in de bergen afgelopen nacht verse sneeuw is gevallen. Als we op de startplaats zijn is het behoorlijk fris maar het regent niet dus gaan we met goede moet op stap. Er is voor het eerst sinds twee dagen weer eens gelegenheid om het fototoestel weer volop te gebruiken. We hebben er een lekkere pas in en we schieten goed op. Dan gaat het wegdek over in een pad en dat pad gaat behoorlijk stijl omhoog. Klimmen moet je in je eigen tempo doen en Hans gaat voorop. Binnen enkele minuten is hij uit het zicht. Wij doen het wat rustiger aan en staan zo nu en dan stil om even op adem te komen. Als Hans even voor de bergpas een berghut ziet gaat hij daarheen om ons op te wachten. Maar die berghut licht zijdelings van het parcours en als wij hier passeren, concentreren wij ons op de route en Hans mist ons. Als wij boven in de pas komen, de “Torri pas” geheten, zit daar niet Hans op ons te wachten. We maken wat foto’s om de tijd door te brengen maar als we Hans, die tenslotte voor ons uit liep, niet zien verschijnen, gaan wij weer op weg. Berg af is voor de meesten van ons toch iets makkelijker dan berg op. We hoeven niet te stoppen om op adem te komen. Wel kijken we regelmatig om of we Hans in het vizier kunnen krijgen. Dat is niet het geval. De afdaling is stijl en als we aan de voet van de berg zijn staan we ook direct weer in het plaatsje Narai. Overigens een heel toeristisch plaatsje waar ze de oude bouwsteil nog in ere hebben gehouden. We lopen door de hoofdstraat naar ons onderdak van de afgelopen nacht. We verwachten hier Hans aan te treffen maar dat blijkt niet zo te zijn. Masaji San loopt door naar het station om het treinschema te bekijken. Ondertussen halen Jacques en ik de bagage vanuit het halletje naar de straat en gaan dan op het stoepje zitten wachten en overleggen wat nu te doen. Dan komt eindelijk Hans uit de richting van de pas aanlopen. Doordat hij ons gemist had bij die berghut is hij boven nog even gaan zoeken en uiteindelijk zelf toch ook maar aan de afdaling begonnen. Eind goed al goed. Masaji San komt terug van het station en we besluiten om daar maar heen te gaan omdat de trein toch een betere optie is dan de bus. We nemen de trein naar Shiojiri. Daar hebben we onderdak gereserveerd in het Station hotel. Het hotel ligt recht tegenover het station. De kamers zijn klein en het is er niet bepaald luxe. Gelukkig is de prijs er ook naar en dat komt goed uit omdat de afgelopen dagen het onderdak behoorlijk aan de prijs was. Die avond dineren we na lang zoeken in een Chinees restaurantje.
Dinsdag 28 april om vijf uur in de morgen wordt Jacques wakker en kijkt naar buiten. Bij het station wordt de temperatuur aangegeven: -2 C. Ja we zitten in de bergen en dat is aan de temperatuur goed te merken. Even na zeven uur krijgen we ontbijt op de kamer. Het stelt twee maal niets voor maar goed, we hoeven niet met lege maag de deur uit. Masaji San vraagt aan de eigenaar of we onze bagage enkele uren kunnen opslaan. Dat is geen probleem. Alle bagage mogen we in een van onze kamers opslaan totdat we weer langs deze plaats komen. We nemen dus weer de trein naar Narai. Dit is maar één station terug en gaan daar aan de wandel. Ondanks de temperatuur die inmiddels is opgelopen tot 5 graden boven nul, is het lekker wandelen. Het is licht glooiend terrein en we gaan hier door een van de belangrijkste wijnbouwstreken van Japan. De druivenranken zijn duidelijk anders als in Europa. Wel zien we dat de wijnboeren allerlei moeite moeten doen om de temperatuur onder controle te houden. Dit doen ze onder andere door vuurtjes te stoken onder de druivenranken. We hebben zelfs een veld gezien waar oliekacheltjes onder de ranken staan. Voor we het beseffen zijn we weer in Shiojiri en gaan we weer bij het station hotel langs om onze bagage op te halen. Vandaag wordt onze eerste dag dat we serieus met onze bagage moeten wandelen. Gelukkig is het parkoers redelijk vlak. Totdat we weer een pas over moeten. Dit keer niet langs een pad maar over een smalle asfalt weg. Het wordt behoorlijk trekken aan de Wheelie en uiteindelijk koppel ik hem los en neem hem voor me zoals men een kruiwagen vooruit duwt, ga ik met de Wheelie de berg op. Het laatste stukje voor de top wordt ik wat geholpen door een van mijn wandelgenoten. Dit gaat dan wel een stuk lichter maar het sturen een stuk moeilijker. Eenmaal in de bergpas aangekomen is het genieten van het uitzicht. Achter ons een mooie vallei met daar achter de bergen met besneeuwde toppen, voor ons het meer van Suwa (Suwako) en ook hier op de achtergrond de bergen met nog meer besneeuwde toppen. We dalen de pas af, het is aan deze kant behoorlijk stijl en ik heb moeite om de Wheelie in bedwang te houden. Maar het lukt en we komen vrij snel in de bewoonde wereld terecht. Dan is het nog langdurig door de bebouwde kom wandelen eer we uiteindelijk toch nog voor drie uur in de middag bij de jeugdherberg aankomen. We zitten heerlijk op het terrasje uit te blazen totdat de eigenaar komt opdagen. Die roept Masaji San binnen en er worden ons twee piepkleine tweepersoonskamertjes toegewezen. Kleiner kan echt niet maar goed, we zullen hier drie nachten doorbrengen. Internet is Internot oftewel geen internet. Dit hadden we drie jaar eerder al meegemaakt maar we hadden toch verwacht dat men met de eisen van de moderne tijd mee zou gaan. Dat valt dus even tegen. De kamer is zo klein dat ik de Wheelie moet parkeren in het washok. Net als ik daar mijn spullen uit wil pakken om te gaan baden, zie ik een Japans echtpaar met kind aankomen. Ik kijk nog eens goed en dan blijkt het Miho, een vriendin van Mizue te zijn die ik nu al twee jaar achtereen tijdens de driedaagse van Higashi matsuyama ben tegengekomen. Zij komt even goede dag zeggen en informeren hoe het met ons gaat. Na een uurtje gaan ze weer huiswaarts en gaan wij in bad. Die avond brengen we in een klein donker en toch gezellig drinkhok van de jeugdherberg door. Masaji San heeft een gitaar ontdekt en uiteindelijk spelen hij op de gitaar en ik op de mondharmonica enkele liedjes. Inmiddels is ook de zwarte kat langs gekomen en hebben we onze spullen weer bijeen. Overmorgen zullen we ze weer bij de zwarte kat inleveren om ze dan naar onze thuisbasis in Tokyo te laten brengen. (Sakurahostel Asakusa).
Woensdag 29 april. De hele nacht is Masaji San weer op zijn pc bezig geweest. Wat hij allemaal moet doen zonder internetverbinding dat begrijp ik niet maar pas rond een uur of vijf valt hij in slaap. Zelf sta ik dan op om de was uit de droger te halen die ik er gisterenavond ingedaan heb. De was blijkt niet erg droog te zijn dus leg ik het in de kamer een beetje uit in de hoop dat het hier wat zal drogen.
Om half acht is het ontbijt. Een Japans ontbijt, niet te uitgebreid en helaas zonder koffie. Na het ontbijt gaat ieder zijn eigen gang tot tien uur. Dan moeten we de herberg verlaten omdat die dan op slot gaat tot drie uur in de middag. Die tijd zullen wij toeristisch gaan benutten. Zolang het zonnetje schijnt zal dat best gaan lukken. We beginnen met een wandeling langs het meer. Dat minder interessant dan we hadden verwacht. Daarom gaan we van de “kust” af de stad in. Om de tijd toch wat nuttig te besteden nemen we weer een stukje van de Nakasendo op en wandelen naar de splitsing Nakasendo-Koshikaido. Hier beginnen we formeel aan de voor ons nieuwe route. We doen daarbij de Lente tempel en de Herst tempel aan. Lopen wat straatjes door totdat we bij het station uitkomen. Dit station is morgen het startpunt voor die dag. We gaan terug naar de herberg en regelen nog wat zaakjes zoals het inkopen van iets wat op oranjebitter lijkt voor morgen en gaan ’s avonds naar de Chinees om te dineren. Dat blijkt een Koreaan te zijn, althans het systeem van eten bereiden. We laten het ons goed smaken en gaan weer naar de herberg om ons voor te bereiden voor de volgende dag.
30 april, Koninginnedag, rond vijf uur in de morgen is Masaji San al weer bezig met zijn telefoon om berichtjes te versturen. Het is ook niet vreemd dat hij overdag regelmatig in slaap valt. Om half acht is het ontbijt en er zijn vandaag aardig wat gasten. Als iedereen aan tafel zit en we aan het eten zijn begint de herbergier een verhaal in het Japans af te steken. We verstaan er niet veel van maar zo nu en dan horen we woorden als: Oranda, Nakasendo Tokaido Hirado enz. We kijken Masaji San aan en hij verklaart dat onze wandelexpeditie aan alle andere gasten wordt uitgelegd. Kennelijk zijn we toch bijzondere gasten. Na het ontbijt gaan we lekker op de sandalen en zonder bagage aan de wandel. Het wandelschema zoals wij dat hebben blijkt toch iets anders te zijn dan dat van Masaji San. Het blijkt dat wij de laatste wijzigingen niet hebben doorgekregen. Dit sticht enige verwarring. Ook is het navigeren nu wat lastiger omdat de route voor ons volkomen nieuw is en Hans even moet wennen aan de beschikbaar gestelde kaarten van acht jaren oud. Ondanks enkele keren dat we fout zitten verloopt de wandeling toch nog redelijk goed. Wel komen we uiteindelijk uit op een station dat niet in de oude maar ook niet in de nieuwe planning voorkomt. We gokken er op dat we nu wat extra kilometers van morgen gedaan hebben. Dat zou niet zo slecht uitkomen omdat we morgen weer een jeugdherberg hebben die een aantal kilometers van het originele parkoers afligt. Als we weer bij de herberg van vandaag uitkomen nemen we buiten een terastafel in gebruik en nodigen de herbergier en echtgenote uit om met ons een glaasje “oranje Curacao”, ons alternatief voor Oranjebitter, te drinken vanwege Koninginnedag. Dit wordt aardig gewaardeerd. Aan het einde van deze korte ceremonie komt een verslaggeefster van een plaatselijke krant voor een interview. Zij was door de herbergier op de hoogte gebracht over zijn bijzondere gasten. Gelukkig spreekt ze geen Engels zodat Masaji San zich daarmee bezig mag houden. Als zij weer verdwenen is nemen we het gebruikelijke bad en gaan naar de “convenient” om wat magnetron eten in te kopen. De verdere avond besteden we aan het kaartlezen voor morgen, het proberen te backuppen van de videocamera van Jacques en het doen van een laatste was zodat we morgen alles schoon mee kunnen nemen. Ook was het nog de bedoeling om alle spullen voor onze vriendelijke “zwarte kat” gereed te maken maar dat gaat niet meer binnen een redelijke tijd lukken.
Tja als je enkele dagen geen verbinding hebt dan wordt het wel een lange editie. Vandaag is het 1 mei. Het lijkt mooi weer te worden. Omdat het vandaag ook een verhuisdag is zorg ik ruim op tijd wakker te zijn. Mijn Wheelie staat buiten in het washok dus om alles in te pakken moet ik steeds weer van binnen naar buiten. En dat telkens met het wisselen van de binnenslippers naar de buitenslippers en terug. Vandaag zouden we ook onze bagage aanbieden aan de “Zwarte Kat”. Dat blijkt nu “de Pelikaan” te worden omdat de herbergier hiervoor de juiste formulieren voorhanden heeft. Masaji San spreekt met de herbergier af dat deze er voor zal zorgen dat onze bagage op 9 mei bij het Sakura hostel zal worden afgeleverd. Na het ontbijt worden er nog even foto’s gemaakt en gaan we op weg naar het station. We nemen de trein naar Fujimi om daar te starten met onze wandeling. Wat mij betreft gaat het lekker. Ook de Wheelie gedraagt zicht zoals ik dat verwacht. Ondanks onze late start maken we met een redelijk tempo een mooie tijd en komen we rond half twaalf aan bij een soort wegrestaurant. Omdat we zelf allerlei eten bij ons hebben gebruiken we onze lunch buiten op een bankje. Er is voldoende drank in de automaat dus alles gaat perfect. Na de lunch is het altijd weer even op gang komen maar ook daar heb ik vandaag, in tegenstelling tot Jacques, geen last van. Jacques heeft wat last van vervelende spiertjes. Over ongeveer tweederde van het dagparcours gaan we lichtjes naar beneden. Dat verklaart ook ons goede tempo. Maar het venijn zit hem in de staart en we moeten behoorlijk gaan klimmen. Gelukkig heb ik die met de Wheelie inmiddels ook onder de knie: ik koppel hem los en gebruik hem als een kruiwagen voor me uit. Hierdoor kan ik een redelijk tempo maken zolang ik tenminste nog lucht heb. Dat is bij mij het bekende probleem tijdens het nemen van een helling. Eindelijk zijn we bij een stationnetje en kopen we een kaartje naar het volgende station. Het is een ritje van acht minuten maar ook daar zit weer een aardige klim in. Na deze treinrit moeten we nog ongeveer 700 meter naar de jeugdherberg. Dat was althans de info die we via internet hebben gekregen. Helaas is het minimaal 1.700 meter en uiteraard weer omhoog. In de herberg krijgen we een ruime vierpersoonskamer met normale bedden. Eigenlijk zijn de bedden nu ook weer niet zo normaal want we hebben een dekbed met daaronder een tweede dekbed en dan nog een deken, een onderlaken en een dik matras. Wij Nederlanders verwijderen terstond een dekbed en de deken. Masaji San gebruikt alles en gaat geheel gekleed in bed. Voor ons onbegrijpelijk maar s’lands wijs ’s lands eer.
Jacques heeft inmiddels via de laptop van Hans nog enige bestanden van zijn videocamera kunnen redden. Ik denk dat we er allemaal snel in liggen deze avond.
Het is al weer erg vroeg als we wakker worden van het mobieltje van Masaji San. Zo erg is het niet want buiten is het al licht en de vogels fluiten uit volle borst. Het is weer een verhuisdag dus begin ik maar alvast met het inpakken van mijn spullen en het afhalen van het bed. Tegen de tijd dat we aan de ontbijttafel kunnen is ieder van ons ook gereed om te vertrekken. We hebben nog een hele wandeling voor de boeg om bij het laatste station van gisteren te komen. Gelukkig gaat het nu berg af. We nemen de trein naar het stationnetje waar we gisteren gestopt zijn en als we daar aankomen staat onze vriend Tuneyoshi Inohara al op ons te wachten. Hans heeft een route uitgezet naar een volgend station omdat we daar nog een Japanse wandelvriend gaan oppikken: Ryohe Tamura. Ook hij staat ons al fotograferend op te wachten als we het station gevonden hebben. Nu zijn we dus met zijn zessen: Drie Nederlanders en drie Japanners. We zetten er weer stevig de pas in. Dat gaat nu niet zo moeilijk omdat het steeds bergafwaarts is. Het is dan ook pas kwart over twee als we het eindpunt van deze dag bereikt hebben. We nemen de trein naar Kofu en zoeken daar ons hotel op. We hebben weer tweepersoonskamers, maar deze keer wel hele bijzondere. In feite zijn het twee eenpersoonskamers die door de badkamer gescheiden zijn. Het enige wat niet dubbel is dat is dus de badkamer, koelkast en de brandkast. Dus WEL dubbel internet aansluiting. En daar ga ik nu eerst eens van profiteren.
Groeten van ons allen

Magome en Tsumago

Vrijdag 24 april
Het heeft lang geduurd eer we er achter konden komen waar Masaji San zijn foto’s op het internet plaatste. Ik denk het gevonden hebben. Probeer deze link eens http://bigwalk2009.at.webry.info/
Vandaag hebben we weer op de normale tijd (zeven uur) ontbijt en daarna gaan we op ons gemak naar het station. Het is vandaag een aantrekkelijk parcours, mooi weer en aansluitend weekend dus verwachten we wel wat medewandelaars. Helaas, niet een. Dus gaan we met zijn vieren aan de wandel. Het duurt niet lang of we zijn weer behoorlijk aan het klimmen. Aanvankelijk is het fris maar het duurt niet lang of het zweet loopt langs alle kanten langs mijn hoofd. Jawel dit is ongetwijfeld de bergroute. We wandelen langs oude gebouwen maar ook langs vele akkers en velden. Er staan veel planten in bloei dus komen we onderweg vele kleuren bloemen tegen. Na veel zwoegen komen we bij onze eerste rustplaats in Magome. Hier genieten we van een bakje koffie. Daarna gaan we weer op weg. Deze weg gaat weer behoorlijk omhoog. Magome is een plaatsje waar de hoofdstraat bestaat uit voornamelijk oude huizen. Alle bedrading die in Japan normaal gesproken in elke straat hangt. Dit geeft het plaatsje een eigen karakter. Er worden hier hele busladingen studenten losgelaten die dan op eigen kracht naar het volgende plaatsje mogen lopen. Daar worden ze dan weer opgepikt door de bus. Hierdoor hebben we dus heel wat gezelschap onderweg. We gaan dus door naar het plaatsje Tsumago. Ook dit plaatsje is hetzelfde van opzet als Magome. Hier gebruiken we de lunch en als Hans de kaart heeft bestudeerd blijkt dat we nog maar een goed uur hoeven te klimmen en wandelen. Als we in Nagiso aankomen zien we de trein nog net vertrekken als we het station binnen stappen. Dat wordt dus een uur wachten op de volgende trein. Het was vandaag een fijne wandeldag met mooi weer. Morgen verwacht men storm met veel regen en wind. Hoe we daar mee om moeten gaan is even afwachten.
Het zal echter wel even duren eer ik daar over kan rapporteren omdat we de komende zes dagen verstoten zullen zijn van internet. Als Masaji San “InterNOT” zegt dan weten we onderhand wat we kunnen verwachten.
Tot ziens dus, groeten van Lo en het team

Weer verbinding vanuit Nakasugawa

Dinsdag 21 april, zachtjes horen we iets tegen het raam tikken. We kijken naar buiten en ja hoor, het regent. Niet hard, maar toch. We doen ons ontbijt en zorgen dat onze spullen klaar liggen bij de receptie, die in Japan “Front” genoemd wordt. Rond acht uur zal de voorzitter van deze prefectuur, die geen woord Engels spreekt, onze bagage ophalen en wij gaan dan met de trein naar de finish van gisteren: Unuma. De man rijdt zijn busje keurig voor en de bagage gaat met gemak in zijn wagen. Eenmaal binnen in het hotel haalt hij een IVV stempel uit zijn zak en begint op elk van onze IVV kaarten een serie stempels te plaatsen die we zelf later in de week mogen aanvullen met de relevante data. Als wij buiten gekomen, aanstalten maken om naar het station te wandelen, schuift hij de zijpuien van zijn wagen open en gebaard dat we in mogen stappen. Hij brengt ons naar het startpunt. Daar zoeken we de uitgang van het station op om eventuele medestappers te verwelkomen. De voorzitter zet zijn reis voort naar Ota, onze overnachtingplaats voor vandaag. We hebben vandaag alle tijd. Het parkoers van de dag is slechts 10 kilometer. We wachten enkele treinen af en het is al ruim kwart over negen als we constateren dat er vandaag geen medewandelaars zullen zijn. We gaan op stap. Eerst even een klein stukje terug ten opzichte van gisteren en dan langs een smal straatje. Het is verkiezingstijd in Japan en in het straatje zijn twee concurrerende politieke partijen reclame te maken voor hun idealen. Dat deze informatie aan ons niet besteed is dat moge duidelijk zijn: als wij voorbij wandelen draaien ze even hun microfoon dicht. De weg loopt behoorlijk omhoog maar fit als we zijn hebben we daar zo vroeg op de dag nog geen moeite mee. Op een gegeven moment moeten we aan de rechterkant de weg af, een pad op. Het is een in originele staat hersteld gedeelte van de Nakasendo, met veel vlakke stenen. Vroeger was dit een hoofdweg en kregen de mossen geen kans om zich op de stenen te hechten. Dat was dus vroeger, maar nu zijn er wel mossen en mogen we bovendien van geluk spreken dat het momenteel niet regent. Zowel ik als even later Jack slippen op de gladde mossen even uit ons evenwicht. Gelukkig blijken we atletisch genoeg te zijn om ons overeind te houden. Het oude pad gaat geleidelijk aan over in een normaal bospad en na een vrij lange afdaling komen we aan de onderkant van een verkeersweg uit. Hier moeten we door een soort riool: een riviertje door een tunnel met aan een kant een soort stoepje. Als we door deze pijp heen zijn en we via een trap naar de weg klimmen, zien we de Kisorivier. Drie jaren geleden hebben we hier bij een restaurantje koffie gedronken. Helaas is deze dit jaar gesloten. We moeten nu langs de verkeersweg en dat is niet echt prettig. Gelukkig is er nog een lusje, iets van de weg af, maar dat is wel even klimmen. Vanaf die hoogte zien we op de rivier twee houten bootjes die zonder voortstuwing met de stroom mee de rivier afgaan. De bootjes zitten vol met toeristen. Wij wandelen verder en als we weer bij de weg aankomen, steken we deze over en gaan over een nieuw pad iets hoger dan de weg. Het is een soort wandelpromenade. Hier vinden we ook een leuk prieeltje waar we even rusten. Niet omdat we vermoeid zijn maar eerder omdat we niet te vroeg op onze dagbestemming willen aankomen. Als we weer opstappen begint het zachtjes te regenen. Later iets harder. Dus we stappen wat forser door in de hoop dat we toch in ons hotel worden toegelaten. Helaas het is pas kwart over twaalf en we zijn pas na drie uur welkom. We hebben wel gezien dat onze bagage bij de receptie staat en dat is toch weer een geruststelling. We wandelen wat door het stadje en drinken ergens een bakje koffie en een biertje. Buiten regent het pijpenstelen dus blijven we zolang mogelijk in het restaurantje zitten. Tegen drieën zijn we weer bij het hotel en krijgen we twee tweepersoonskamers toegewezen. We hadden op een internetaansluiting gerekend maar helaas, die is er niet. De eigenaar komt nog even met een aardig kastje waarmee we inderdaad online kunnen komen. Er moet een bericht worden verzonden naar een Duitse wandel collega en dat lukt. Dan is het etenstijd en gaan we naar een steakhouse dat we al eerder gezien hebben. We eten eens een keer geen Japans en als we daarvan terug in het hotel komen willen we controleren of onze Duitse vriend inmiddels een antwoord heeft gestuurd. Helaas het internetten lukt nu niet meer. Wat we ook proberen, het wil niet lukken. Drie verschillende computers hebben we proberen aan te sluiten. Allen met hetzelfde resultaat. Mogelijk is het gewoon te druk op dit netwerkje.
Bijna traditioneel gaat ook op woensdag 22 april om vijf uur de wekker af. Ik kijk of Masaji San al weer aan zijn computer zit maar nee. Die ligt nog in bed. Het internetten is hem ook deze nacht niet gelukt dus blijft hij nu nog even liggen. Nieuwsgierig als ik ben kijk ik even uit het raam. Het is redelijk bewolkt dus het beloofd een droge dag te worden. We pakken onze spullen in en houden er rekening mee dat we vanaf morgen zelf onze spullen moeten verzenden of meenemen. Het ontbijt is een sober Japans ontbijt maar we krijgen er ook een goede kop koffie bij. Vooral Jacques en ik weten dat wel te waarderen. Na het ontbijt zorgen we dat onze spullen beneden bij de “Front” staan omdat om acht uur de bagage weer zal worden opgehaald en naar de volgende bestemming gebracht. Al ruim voor acht uur staat de goedlachse man al voor de deur en laden we onze spullen in zijn wagen. Hij babbelt wat met Masaji San die op zijn beurt aan ons doorvertelt dat ook morgen onze spullen zullen worden overgebracht. Dat klinkt ons als muziek in de oren omdat morgen het langste dagtraject is met de nodige klimmetjes. De man rijdt weg en wij pakken onze spullen om eerst naar het station te gaan. Onze paraplu’s zijn nog nat dus steken we die op terwijl we naar het station lopen. Al voor dat we daar zijn is de plu in de zon gedroogd. Volgens het schema zouden we vandaag om half negen vertrekken dus als ook de trein van die tijd geen medewandelaars brengt gaan wij van start. Het is in het begin een stadswandeling en we hebben redelijk de pas er in. Later lopen we langs de provinciale weg en dat is niet voor iedereen even prettig omdat we steeds in de goot moeten lopen en de vrachtwagens ons rakelings passeren. Persoonlijk voel ik me in de goot redelijk thuis dus heb ik er niet zoveel problemen mee. Eindelijk draaien we van de weg af en wordt de route aangeduid met mooie blauwe plastic bewegwijzering. Ze zijn zo duidelijk dat verkeerd lopen haast onmogelijk is. Maar we moeten nu ook aardig wat klimmetjes doen. Over gerestaureerde authentieke paden. We zijn blij dat we vandaag droog weer hebben. In de regen zou dit lang geen pretje zijn. Er is wat verschil in conditie maar toch blijven we redelijk bij elkaar. We houden een rust bij een uitkijkpost waar je door de begroeiing eigenlijk weinig meer kan zien. Maar gelukkig is er een informatiebord voorzien waarop je kan zien wat enkele jaren het zicht was. We lopen nu over een bergkam en hoeven dus niet zo gek veel te klimmen. Na een plotselinge lange daling komen we aan een weg. Hier staat een bord waarop staat vermeld (in het Japans) dat onze bestemming nog 2.9 kilometer ver is. Hans neemt dit voor waar aan maar als we na een tijdje lopen weer een bord tegenkomen dat ons vertelt dat het nog 2.1 kilometer ver is, dan begint hij te twijfelen. Inderdaad na ongeveer 10 minuten bereiken we onze eindbestemming van deze dag. Voordat we ons bij ons onderdak gaan melden drinken we eerst even een verfrissing in het zonnetje zodat we wat kunnen uitzweten. We melden ons bij de Ryokan: Daikokuya Ryokan in Hosokute. Zij vertellen Masaji San direct dat ik Lolie san ben. Kennelijk hebben we drie jaar geleden toch indruk achter gelaten. We krijgen een slaapkamer voor ons vieren met daarbij een zitkamer. Het bad stelt niet zo gek veel voor maar het diner is een feest. Niet alleen de smaak maar zeker ook de gedekte tafel is zeer bijzonder. Wij mogen plaats nemen in de nieuwe eetkamer. Toen wij hier vorige keer waren was dit nog de keuken. Als we bijna aan het einde van ons diner zijn komen de andere gasten even een praatje met ons maken. Hoofdzakelijk met Masaji San natuurlijk omdat ze uitsluitend Japans spreken. Vanzelfsprekend willen ze ook nog allemaal met die bijzondere Nederlanders op de foto.
Na een rustige nacht en een heerlijk ontbijt met wel tien verschillende gerechten (gisteren met het diner heb ik ze niet geteld maar zeker meer dan twintig) maken we onze spullen gereed om ze weer met onze mee te geven. Het is haast niet te geloven maar een kwartier voor de afgesproken tijd staat hij al weer voor de deur. Heerlijk zulke wandelvrienden. Het gevolg hiervan is dat we ook wat eerder kunnen starten. Uiteraard niet voordat er weer een officiële startfoto gemaakt is. Het is aanvankelijk wat koud maar daarover maken we ons geen zorgen. Het parkoers is ruim 30 kilometer en er zitten wat vervelende bergpassen in. Maar het parkoers is voor wat betreft de natuur heel erg mooi en er zitten verschillende originele paden tussen zoals ze in de zeventiende eeuw geweest moeten zijn. Het is een lange dag en er is weinig tijd voor een rustpauze. Toch gaat het ons deze keer beter af dan drie jaar geleden. Maar toen moesten we onze bagage zelf meenemen. Wat een verschil met nu. We hebben onze lunch deze morgen meegenomen omdat de kans groot is dat we niet op tijd in de bewoonde wereld zullen aankomen. Dat blijkt dus nu wel het geval te zijn. Wel houden we maar een heel korte lunch van een half uur. Dan gaan we weer op pad. Als we in de middag een pasje doorkomen zien we plots in de verte sneeuw op de bergen. Ja nu is het toch wel heel duidelijk dat we met de bergroute bezig zijn. We stappen door en tegen vier uur in de middag bereiken we ons dagdoel. Dat is boven verwachting en we zijn nu wel wat aan rust toe. Alleen jammer dat de warmwaterkraan niet echt warm water geeft. Maar goed, we hebben wel internet en dat is ook niet verkeerd.
Voor vandaag laat ik het hierbij. We brengen de avond door met onze administratie omdat er nog een Duitser op de proppen is gekomen die met ons de IVV Olympiade wil meedoen, maar er nooit bij stilgestaan heeft dat er dan ook nog iets geregeld moet worden. Komt goed hoor.
Groeten, Lo en het team

Oja dan nog even een tip. Kijk eens op youtube, en zoek eens met de trefwoorden Hirado, bigwalk2009 of hofreis. Grote kans dat je wat slideshows vindt over onze reis.