Eindelijk een lijnverbinding

Het is woensdag 8 april. Zoals gewoonlijk ben ik vroeg op en begin de dag met een bezoek aan de wasmachine. Uiteraard is Masaji San ook wakker dus doe ik ook zijn wasje erbij. Tegen de tijd dat iedereen wakker is gaat ook Hans nog een wasje draaien en de rest zit in de lounge om wat te internetten. Helaas doet mijn laptop weinig op de hotspot ondanks dat deze wel aanwezig is. De machine van Masaji San doet het prima op wireless. Jammer dus. Tegen een uur of elf gaan we op stap. Eerst met de trein naar Universal city. Daar staat een HardRock Café en daar verzamel ik de pins van. We drinken er een biertje en gaan dan op stap, weer met de trein, naar het Osaka kasteel. Het is nog een hele wandeling en als we boven zijn heeft alleen Jacques nog puf om het kasteel te bezoeken. Wij brengen buiten de tijd door met het observeren van al die mensen die op deze zonnige dag profiteren van de “Sakura”. Als Jacques terug is gaan we naar het station omdat we daar verwacht worden door wat bobo’s van de Japanse wandelbond. Maar als we daar aankomen staat er niemand te wachten en grijpt Masaji San naar zijn onafscheidelijke telefoon. Binnen tien minuten komt er een mannetje opdraven die ons meeneemt naar een gebouw waar we in een soort klaslokaal worden ontvangen. Alles wordt besproken in de Japanse taal dus wij begrijpen er niets van en laten het maar gebeuren. We krijgen de indruk dat er wat opdrachten worden uitgedeeld om ons tijdens onze doortocht door hun provincies te ondersteunen. Eindelijk maakt de man tegenover me een begrijpbaar gebaar dat we wat gaan drinken. Even later lopen we in ganzenpas naar een horecagelegenheid waar ze een speciale regeling hebben. Voor 3000 jen twee uur onbeperkt eten en drinken. Als die twee uren om zijn voel ik dat ik één sakeetje teveel op heb maar geen nood, we komen heelhuids in onze hotelkamer aan.
Donderdag 9 april is weer een gewone wandeldag met een verplaatsing. Om zeven uur moeten we onze bagage aan de weg hebben staan omdat die dan zal worden opgehaald. Maar er staat niemand. Masaji San dus weer aan de telefoon. De man is onderweg maar kan de jeugdherberg niet vinden. Niet iedereen heeft hier een navigatie toestel in zijn auto. Tien minuten over zeven komt hij voorrijden. Wij laden onze spullen in en gaan aan de wandel naar het station. We nemen de trein naar Osaka Castle en daar treffen we weer een groepje mensen aan die met ons gaan wandelen. Het tijdstip van vertrek is negen uur en de afstand 23 kilometer. Tegen de tijd dat het rekken en strekken voorafgaande aan de wandeling begint zijn er zo’n zestigtal wandelaars komen opdraven. De organisatoren hebben er weer een IVV wandeltocht gemaakt. Dus zo komt er nog eens wat op onze stempelkaart te staan. Bij een rust worden wij apart gehouden en moeten met de parkoersleider meelopen. We begrijpen het niet maar hebben afgeleerd om vragen te stellen. Even later worden we door een museum van de electronica gigant Sanyo geleid. Op zich een hele leuke onderbreking. Na dit bezoek wordt de groep weer opgetrommeld en mogen ze weer met ons verder wandelen. Niet lang daarna gaan we langs een rivier voor ongeveer een kilometer of zeven. We moeten even denken aan de route tijdens de vierdaagse van Nijmegen die van Oosterhout naar de brug over de waal gaat. Als we van de rivier afbuigen staat er een radioverslaggever op ons te wachten. Hij stelt wat vragen, onder andere of we aan een interview willen meewerken. Wij zijn de beroerdste niet dus stemmen we hierin toe. Het blijkt een rechtstreekse uitzending te zijn en de verslaggever geeft toe dat hij hiervoor best wel wat nerveus is. Uiteindelijk is het tijdstip daar dat hij “in de lucht” mag komen. Hij doet een Japanse inleiding en stelt mij wat vragen in de Engelse taal waarna hij de antwoorden weer in het Japans herhaald. Alles bijeen duurt deze wandelende sessie maar een minuut of zeven. Hij krijgt van de regie een seintje dat het naar tevredenheid is geweest en het zweet staat de jonge man op het voorhoofd. Even later blijkt dat we aan de finish zijn aangekomen. Er staat een man in een driedelig pak op ons te wachten. Het is een bekend gezicht van de afgelopen dagen en hij brengt ons naar het gemeentehuis om ons voor te stellen aan de burgemeester. Deze burgemeester ontvangt ons hartelijk maar verontschuldigd zich direct dat er geen tolk aanwezig is. Het hele gebeuren speelt zich weer in de Japanse taal af. We wisselen wat visitekaartjes en er wordt een groepsfoto gemaakt door de lokale pers die ook aanwezig is. Dat is het dan weer. Wij spoeden ons naar het station en nemen de trein naar Kyoto. Daar lopen we naar de jeugdherberg die we nog kennen van onze vorige reizen. Onze bagage is aangekomen en we hebben een zespersoonskamer. Dat wil dus zeggen dat we twee vreemden op de kamer hebben. De regels in de herberg zijn erg strikt en er is geen draadloos internet aanwezig. Dus beperk ik me maar tot het intikken van mijn teksten. Morgen weer een wandeldag….
Vrijdag 10 april het beloofd vandaag een mooie maar warme dag te worden. Ik neem daarom maar geen rugzak met regenjack mee. We gaan na het ontbijt met de trein naar het station waar we gisteren geëindigd zijn. Er staan weer aardig wat mensen te wachten. Omdat we bij de start steeds op een rijtje staan om alle wandelaars handjeschuddend een goede morgen toe te wensen, spreken we af om de deelnemers te tellen. Dat blijken er vandaag 85 te zijn. Toch niet slecht voor een vrijdag. De route begint in een stad en we komen de bebouwde kom nauwelijks uit. Dit is dan meteen een antwoord op de vraag van Chris dat we zo weinig buiten/natuur opnames hebben. Japan heeft enorm veel inwoners maar een groot gedeelte van het land is niet voor bewoning geschikt. Als we volgende week op de bergroute zitten dan zal dat ook te merken zijn op de foto’s. Overigens is het streven van Jacques om dagelijks twintig foto’s door te sturen naar zijn zus die ook zijn website beheert. Dus blijf afstemmen op de site van Jacques. Dus vandaag ook weer een grote stadswandeling. Als we de rand van de stad bereiken dan bevinden we ons plots op een pad tussen niet verzorgde rijstvelden. Het duurt maar vierhonderd meter, dan is de volgende plaats weer aan de beurt. We wandelen over een historische route en soms is daar aan de huizenbouw nog wel iets van terug te vinden. Als het tijd is voor de lunch worden we op een dijk van een rivier gestuurd. Die dijk heeft aan weerszijde bomen die volop in de bloesem staan. Er staat een zacht briesje en dat vinden we op deze warme dag (24 C) best wel prettig. Maar de bloesem is daar niet zo tegen bestand en het sneeuwt hier letterlijk van de bloesem. Tussen die sneeuw gebruiken wij ons lunchpakket en zorgen vooral voldoende vocht te drinken. De lunchpauze is slechts een half uur en we vervolgend onze weg naar de finish van deze dag. Weer een plaatsje waarvan ik de naam niet kan lezen, maar het heeft wel een station. We schudden iedere wandelaar weer de hand en bedanken hen omdat ze deze dag met ons meegewandeld hebben. Dan gaan we samen met nog wat mensen van de organisatie van deze dag nog even naar een speeltuin om daar nog even een biertje met wat snacks te gebruiken. Daarna nemen we ook van hen afscheid en nemen we de trein naar Kyoto. Even een lekker biertje en dan in bad en we voelen ons weer helemaal opgeknapt. Het diner in de jeugdherberg is helemaal mijn smaak: Tempura dus mijn dag kan niet meer stuk. Voor morgen staat er maar een korte wandeling op het programma maar we verwachten ook nog een excursie. Hoe dat afloopt dat horen jullie later.
Groeten,
Lo