Vrijdag 24 april
Het heeft lang geduurd eer we er achter konden komen waar Masaji San zijn foto’s op het internet plaatste. Ik denk het gevonden hebben. Probeer deze link eens http://bigwalk2009.at.webry.info/
Vandaag hebben we weer op de normale tijd (zeven uur) ontbijt en daarna gaan we op ons gemak naar het station. Het is vandaag een aantrekkelijk parcours, mooi weer en aansluitend weekend dus verwachten we wel wat medewandelaars. Helaas, niet een. Dus gaan we met zijn vieren aan de wandel. Het duurt niet lang of we zijn weer behoorlijk aan het klimmen. Aanvankelijk is het fris maar het duurt niet lang of het zweet loopt langs alle kanten langs mijn hoofd. Jawel dit is ongetwijfeld de bergroute. We wandelen langs oude gebouwen maar ook langs vele akkers en velden. Er staan veel planten in bloei dus komen we onderweg vele kleuren bloemen tegen. Na veel zwoegen komen we bij onze eerste rustplaats in Magome. Hier genieten we van een bakje koffie. Daarna gaan we weer op weg. Deze weg gaat weer behoorlijk omhoog. Magome is een plaatsje waar de hoofdstraat bestaat uit voornamelijk oude huizen. Alle bedrading die in Japan normaal gesproken in elke straat hangt. Dit geeft het plaatsje een eigen karakter. Er worden hier hele busladingen studenten losgelaten die dan op eigen kracht naar het volgende plaatsje mogen lopen. Daar worden ze dan weer opgepikt door de bus. Hierdoor hebben we dus heel wat gezelschap onderweg. We gaan dus door naar het plaatsje Tsumago. Ook dit plaatsje is hetzelfde van opzet als Magome. Hier gebruiken we de lunch en als Hans de kaart heeft bestudeerd blijkt dat we nog maar een goed uur hoeven te klimmen en wandelen. Als we in Nagiso aankomen zien we de trein nog net vertrekken als we het station binnen stappen. Dat wordt dus een uur wachten op de volgende trein. Het was vandaag een fijne wandeldag met mooi weer. Morgen verwacht men storm met veel regen en wind. Hoe we daar mee om moeten gaan is even afwachten.
Het zal echter wel even duren eer ik daar over kan rapporteren omdat we de komende zes dagen verstoten zullen zijn van internet. Als Masaji San “InterNOT” zegt dan weten we onderhand wat we kunnen verwachten.
Tot ziens dus, groeten van Lo en het team
vrijdag 24 april 2009
donderdag 23 april 2009
Weer verbinding vanuit Nakasugawa
Dinsdag 21 april, zachtjes horen we iets tegen het raam tikken. We kijken naar buiten en ja hoor, het regent. Niet hard, maar toch. We doen ons ontbijt en zorgen dat onze spullen klaar liggen bij de receptie, die in Japan “Front” genoemd wordt. Rond acht uur zal de voorzitter van deze prefectuur, die geen woord Engels spreekt, onze bagage ophalen en wij gaan dan met de trein naar de finish van gisteren: Unuma. De man rijdt zijn busje keurig voor en de bagage gaat met gemak in zijn wagen. Eenmaal binnen in het hotel haalt hij een IVV stempel uit zijn zak en begint op elk van onze IVV kaarten een serie stempels te plaatsen die we zelf later in de week mogen aanvullen met de relevante data. Als wij buiten gekomen, aanstalten maken om naar het station te wandelen, schuift hij de zijpuien van zijn wagen open en gebaard dat we in mogen stappen. Hij brengt ons naar het startpunt. Daar zoeken we de uitgang van het station op om eventuele medestappers te verwelkomen. De voorzitter zet zijn reis voort naar Ota, onze overnachtingplaats voor vandaag. We hebben vandaag alle tijd. Het parkoers van de dag is slechts 10 kilometer. We wachten enkele treinen af en het is al ruim kwart over negen als we constateren dat er vandaag geen medewandelaars zullen zijn. We gaan op stap. Eerst even een klein stukje terug ten opzichte van gisteren en dan langs een smal straatje. Het is verkiezingstijd in Japan en in het straatje zijn twee concurrerende politieke partijen reclame te maken voor hun idealen. Dat deze informatie aan ons niet besteed is dat moge duidelijk zijn: als wij voorbij wandelen draaien ze even hun microfoon dicht. De weg loopt behoorlijk omhoog maar fit als we zijn hebben we daar zo vroeg op de dag nog geen moeite mee. Op een gegeven moment moeten we aan de rechterkant de weg af, een pad op. Het is een in originele staat hersteld gedeelte van de Nakasendo, met veel vlakke stenen. Vroeger was dit een hoofdweg en kregen de mossen geen kans om zich op de stenen te hechten. Dat was dus vroeger, maar nu zijn er wel mossen en mogen we bovendien van geluk spreken dat het momenteel niet regent. Zowel ik als even later Jack slippen op de gladde mossen even uit ons evenwicht. Gelukkig blijken we atletisch genoeg te zijn om ons overeind te houden. Het oude pad gaat geleidelijk aan over in een normaal bospad en na een vrij lange afdaling komen we aan de onderkant van een verkeersweg uit. Hier moeten we door een soort riool: een riviertje door een tunnel met aan een kant een soort stoepje. Als we door deze pijp heen zijn en we via een trap naar de weg klimmen, zien we de Kisorivier. Drie jaren geleden hebben we hier bij een restaurantje koffie gedronken. Helaas is deze dit jaar gesloten. We moeten nu langs de verkeersweg en dat is niet echt prettig. Gelukkig is er nog een lusje, iets van de weg af, maar dat is wel even klimmen. Vanaf die hoogte zien we op de rivier twee houten bootjes die zonder voortstuwing met de stroom mee de rivier afgaan. De bootjes zitten vol met toeristen. Wij wandelen verder en als we weer bij de weg aankomen, steken we deze over en gaan over een nieuw pad iets hoger dan de weg. Het is een soort wandelpromenade. Hier vinden we ook een leuk prieeltje waar we even rusten. Niet omdat we vermoeid zijn maar eerder omdat we niet te vroeg op onze dagbestemming willen aankomen. Als we weer opstappen begint het zachtjes te regenen. Later iets harder. Dus we stappen wat forser door in de hoop dat we toch in ons hotel worden toegelaten. Helaas het is pas kwart over twaalf en we zijn pas na drie uur welkom. We hebben wel gezien dat onze bagage bij de receptie staat en dat is toch weer een geruststelling. We wandelen wat door het stadje en drinken ergens een bakje koffie en een biertje. Buiten regent het pijpenstelen dus blijven we zolang mogelijk in het restaurantje zitten. Tegen drieën zijn we weer bij het hotel en krijgen we twee tweepersoonskamers toegewezen. We hadden op een internetaansluiting gerekend maar helaas, die is er niet. De eigenaar komt nog even met een aardig kastje waarmee we inderdaad online kunnen komen. Er moet een bericht worden verzonden naar een Duitse wandel collega en dat lukt. Dan is het etenstijd en gaan we naar een steakhouse dat we al eerder gezien hebben. We eten eens een keer geen Japans en als we daarvan terug in het hotel komen willen we controleren of onze Duitse vriend inmiddels een antwoord heeft gestuurd. Helaas het internetten lukt nu niet meer. Wat we ook proberen, het wil niet lukken. Drie verschillende computers hebben we proberen aan te sluiten. Allen met hetzelfde resultaat. Mogelijk is het gewoon te druk op dit netwerkje.
Bijna traditioneel gaat ook op woensdag 22 april om vijf uur de wekker af. Ik kijk of Masaji San al weer aan zijn computer zit maar nee. Die ligt nog in bed. Het internetten is hem ook deze nacht niet gelukt dus blijft hij nu nog even liggen. Nieuwsgierig als ik ben kijk ik even uit het raam. Het is redelijk bewolkt dus het beloofd een droge dag te worden. We pakken onze spullen in en houden er rekening mee dat we vanaf morgen zelf onze spullen moeten verzenden of meenemen. Het ontbijt is een sober Japans ontbijt maar we krijgen er ook een goede kop koffie bij. Vooral Jacques en ik weten dat wel te waarderen. Na het ontbijt zorgen we dat onze spullen beneden bij de “Front” staan omdat om acht uur de bagage weer zal worden opgehaald en naar de volgende bestemming gebracht. Al ruim voor acht uur staat de goedlachse man al voor de deur en laden we onze spullen in zijn wagen. Hij babbelt wat met Masaji San die op zijn beurt aan ons doorvertelt dat ook morgen onze spullen zullen worden overgebracht. Dat klinkt ons als muziek in de oren omdat morgen het langste dagtraject is met de nodige klimmetjes. De man rijdt weg en wij pakken onze spullen om eerst naar het station te gaan. Onze paraplu’s zijn nog nat dus steken we die op terwijl we naar het station lopen. Al voor dat we daar zijn is de plu in de zon gedroogd. Volgens het schema zouden we vandaag om half negen vertrekken dus als ook de trein van die tijd geen medewandelaars brengt gaan wij van start. Het is in het begin een stadswandeling en we hebben redelijk de pas er in. Later lopen we langs de provinciale weg en dat is niet voor iedereen even prettig omdat we steeds in de goot moeten lopen en de vrachtwagens ons rakelings passeren. Persoonlijk voel ik me in de goot redelijk thuis dus heb ik er niet zoveel problemen mee. Eindelijk draaien we van de weg af en wordt de route aangeduid met mooie blauwe plastic bewegwijzering. Ze zijn zo duidelijk dat verkeerd lopen haast onmogelijk is. Maar we moeten nu ook aardig wat klimmetjes doen. Over gerestaureerde authentieke paden. We zijn blij dat we vandaag droog weer hebben. In de regen zou dit lang geen pretje zijn. Er is wat verschil in conditie maar toch blijven we redelijk bij elkaar. We houden een rust bij een uitkijkpost waar je door de begroeiing eigenlijk weinig meer kan zien. Maar gelukkig is er een informatiebord voorzien waarop je kan zien wat enkele jaren het zicht was. We lopen nu over een bergkam en hoeven dus niet zo gek veel te klimmen. Na een plotselinge lange daling komen we aan een weg. Hier staat een bord waarop staat vermeld (in het Japans) dat onze bestemming nog 2.9 kilometer ver is. Hans neemt dit voor waar aan maar als we na een tijdje lopen weer een bord tegenkomen dat ons vertelt dat het nog 2.1 kilometer ver is, dan begint hij te twijfelen. Inderdaad na ongeveer 10 minuten bereiken we onze eindbestemming van deze dag. Voordat we ons bij ons onderdak gaan melden drinken we eerst even een verfrissing in het zonnetje zodat we wat kunnen uitzweten. We melden ons bij de Ryokan: Daikokuya Ryokan in Hosokute. Zij vertellen Masaji San direct dat ik Lolie san ben. Kennelijk hebben we drie jaar geleden toch indruk achter gelaten. We krijgen een slaapkamer voor ons vieren met daarbij een zitkamer. Het bad stelt niet zo gek veel voor maar het diner is een feest. Niet alleen de smaak maar zeker ook de gedekte tafel is zeer bijzonder. Wij mogen plaats nemen in de nieuwe eetkamer. Toen wij hier vorige keer waren was dit nog de keuken. Als we bijna aan het einde van ons diner zijn komen de andere gasten even een praatje met ons maken. Hoofdzakelijk met Masaji San natuurlijk omdat ze uitsluitend Japans spreken. Vanzelfsprekend willen ze ook nog allemaal met die bijzondere Nederlanders op de foto.
Na een rustige nacht en een heerlijk ontbijt met wel tien verschillende gerechten (gisteren met het diner heb ik ze niet geteld maar zeker meer dan twintig) maken we onze spullen gereed om ze weer met onze mee te geven. Het is haast niet te geloven maar een kwartier voor de afgesproken tijd staat hij al weer voor de deur. Heerlijk zulke wandelvrienden. Het gevolg hiervan is dat we ook wat eerder kunnen starten. Uiteraard niet voordat er weer een officiële startfoto gemaakt is. Het is aanvankelijk wat koud maar daarover maken we ons geen zorgen. Het parkoers is ruim 30 kilometer en er zitten wat vervelende bergpassen in. Maar het parkoers is voor wat betreft de natuur heel erg mooi en er zitten verschillende originele paden tussen zoals ze in de zeventiende eeuw geweest moeten zijn. Het is een lange dag en er is weinig tijd voor een rustpauze. Toch gaat het ons deze keer beter af dan drie jaar geleden. Maar toen moesten we onze bagage zelf meenemen. Wat een verschil met nu. We hebben onze lunch deze morgen meegenomen omdat de kans groot is dat we niet op tijd in de bewoonde wereld zullen aankomen. Dat blijkt dus nu wel het geval te zijn. Wel houden we maar een heel korte lunch van een half uur. Dan gaan we weer op pad. Als we in de middag een pasje doorkomen zien we plots in de verte sneeuw op de bergen. Ja nu is het toch wel heel duidelijk dat we met de bergroute bezig zijn. We stappen door en tegen vier uur in de middag bereiken we ons dagdoel. Dat is boven verwachting en we zijn nu wel wat aan rust toe. Alleen jammer dat de warmwaterkraan niet echt warm water geeft. Maar goed, we hebben wel internet en dat is ook niet verkeerd.
Voor vandaag laat ik het hierbij. We brengen de avond door met onze administratie omdat er nog een Duitser op de proppen is gekomen die met ons de IVV Olympiade wil meedoen, maar er nooit bij stilgestaan heeft dat er dan ook nog iets geregeld moet worden. Komt goed hoor.
Groeten, Lo en het team
Oja dan nog even een tip. Kijk eens op youtube, en zoek eens met de trefwoorden Hirado, bigwalk2009 of hofreis. Grote kans dat je wat slideshows vindt over onze reis.
Bijna traditioneel gaat ook op woensdag 22 april om vijf uur de wekker af. Ik kijk of Masaji San al weer aan zijn computer zit maar nee. Die ligt nog in bed. Het internetten is hem ook deze nacht niet gelukt dus blijft hij nu nog even liggen. Nieuwsgierig als ik ben kijk ik even uit het raam. Het is redelijk bewolkt dus het beloofd een droge dag te worden. We pakken onze spullen in en houden er rekening mee dat we vanaf morgen zelf onze spullen moeten verzenden of meenemen. Het ontbijt is een sober Japans ontbijt maar we krijgen er ook een goede kop koffie bij. Vooral Jacques en ik weten dat wel te waarderen. Na het ontbijt zorgen we dat onze spullen beneden bij de “Front” staan omdat om acht uur de bagage weer zal worden opgehaald en naar de volgende bestemming gebracht. Al ruim voor acht uur staat de goedlachse man al voor de deur en laden we onze spullen in zijn wagen. Hij babbelt wat met Masaji San die op zijn beurt aan ons doorvertelt dat ook morgen onze spullen zullen worden overgebracht. Dat klinkt ons als muziek in de oren omdat morgen het langste dagtraject is met de nodige klimmetjes. De man rijdt weg en wij pakken onze spullen om eerst naar het station te gaan. Onze paraplu’s zijn nog nat dus steken we die op terwijl we naar het station lopen. Al voor dat we daar zijn is de plu in de zon gedroogd. Volgens het schema zouden we vandaag om half negen vertrekken dus als ook de trein van die tijd geen medewandelaars brengt gaan wij van start. Het is in het begin een stadswandeling en we hebben redelijk de pas er in. Later lopen we langs de provinciale weg en dat is niet voor iedereen even prettig omdat we steeds in de goot moeten lopen en de vrachtwagens ons rakelings passeren. Persoonlijk voel ik me in de goot redelijk thuis dus heb ik er niet zoveel problemen mee. Eindelijk draaien we van de weg af en wordt de route aangeduid met mooie blauwe plastic bewegwijzering. Ze zijn zo duidelijk dat verkeerd lopen haast onmogelijk is. Maar we moeten nu ook aardig wat klimmetjes doen. Over gerestaureerde authentieke paden. We zijn blij dat we vandaag droog weer hebben. In de regen zou dit lang geen pretje zijn. Er is wat verschil in conditie maar toch blijven we redelijk bij elkaar. We houden een rust bij een uitkijkpost waar je door de begroeiing eigenlijk weinig meer kan zien. Maar gelukkig is er een informatiebord voorzien waarop je kan zien wat enkele jaren het zicht was. We lopen nu over een bergkam en hoeven dus niet zo gek veel te klimmen. Na een plotselinge lange daling komen we aan een weg. Hier staat een bord waarop staat vermeld (in het Japans) dat onze bestemming nog 2.9 kilometer ver is. Hans neemt dit voor waar aan maar als we na een tijdje lopen weer een bord tegenkomen dat ons vertelt dat het nog 2.1 kilometer ver is, dan begint hij te twijfelen. Inderdaad na ongeveer 10 minuten bereiken we onze eindbestemming van deze dag. Voordat we ons bij ons onderdak gaan melden drinken we eerst even een verfrissing in het zonnetje zodat we wat kunnen uitzweten. We melden ons bij de Ryokan: Daikokuya Ryokan in Hosokute. Zij vertellen Masaji San direct dat ik Lolie san ben. Kennelijk hebben we drie jaar geleden toch indruk achter gelaten. We krijgen een slaapkamer voor ons vieren met daarbij een zitkamer. Het bad stelt niet zo gek veel voor maar het diner is een feest. Niet alleen de smaak maar zeker ook de gedekte tafel is zeer bijzonder. Wij mogen plaats nemen in de nieuwe eetkamer. Toen wij hier vorige keer waren was dit nog de keuken. Als we bijna aan het einde van ons diner zijn komen de andere gasten even een praatje met ons maken. Hoofdzakelijk met Masaji San natuurlijk omdat ze uitsluitend Japans spreken. Vanzelfsprekend willen ze ook nog allemaal met die bijzondere Nederlanders op de foto.
Na een rustige nacht en een heerlijk ontbijt met wel tien verschillende gerechten (gisteren met het diner heb ik ze niet geteld maar zeker meer dan twintig) maken we onze spullen gereed om ze weer met onze mee te geven. Het is haast niet te geloven maar een kwartier voor de afgesproken tijd staat hij al weer voor de deur. Heerlijk zulke wandelvrienden. Het gevolg hiervan is dat we ook wat eerder kunnen starten. Uiteraard niet voordat er weer een officiële startfoto gemaakt is. Het is aanvankelijk wat koud maar daarover maken we ons geen zorgen. Het parkoers is ruim 30 kilometer en er zitten wat vervelende bergpassen in. Maar het parkoers is voor wat betreft de natuur heel erg mooi en er zitten verschillende originele paden tussen zoals ze in de zeventiende eeuw geweest moeten zijn. Het is een lange dag en er is weinig tijd voor een rustpauze. Toch gaat het ons deze keer beter af dan drie jaar geleden. Maar toen moesten we onze bagage zelf meenemen. Wat een verschil met nu. We hebben onze lunch deze morgen meegenomen omdat de kans groot is dat we niet op tijd in de bewoonde wereld zullen aankomen. Dat blijkt dus nu wel het geval te zijn. Wel houden we maar een heel korte lunch van een half uur. Dan gaan we weer op pad. Als we in de middag een pasje doorkomen zien we plots in de verte sneeuw op de bergen. Ja nu is het toch wel heel duidelijk dat we met de bergroute bezig zijn. We stappen door en tegen vier uur in de middag bereiken we ons dagdoel. Dat is boven verwachting en we zijn nu wel wat aan rust toe. Alleen jammer dat de warmwaterkraan niet echt warm water geeft. Maar goed, we hebben wel internet en dat is ook niet verkeerd.
Voor vandaag laat ik het hierbij. We brengen de avond door met onze administratie omdat er nog een Duitser op de proppen is gekomen die met ons de IVV Olympiade wil meedoen, maar er nooit bij stilgestaan heeft dat er dan ook nog iets geregeld moet worden. Komt goed hoor.
Groeten, Lo en het team
Oja dan nog even een tip. Kijk eens op youtube, en zoek eens met de trefwoorden Hirado, bigwalk2009 of hofreis. Grote kans dat je wat slideshows vindt over onze reis.
maandag 20 april 2009
En de teller staat op nog maar 22 dagen
Zondag 19 april is in de eerste plaats een wasdag. Nu gaat daar meestal niet zo heel veel tijd in zitten dus hebben we nog meer plannen. Hans en Tuneyoshi hebben minder geduld en gaan direct na de was naar het kasteel van Gifu. Zelf wil ik mijn rechterschoen naar de schoenmaken brengen voordat het stiksel dusdanig los is dat de schoen uit elkaar valt. Masaji San, de voorzitter van de prefectuur en Jacques gaan eerst met mij mee naar de schoenmaker en daarna zullen we dan door gaan naar het Kasteel. Het duurt even eer we de winkel waar “Mister Minute” zit gevonden hebben. Als het zover is dan blijkt het zijn lunchtijd te zijn. Maar voor buitenlanders wil men nog wel eens een uitzondering maken en de man wordt van zijn lunch weggetrokken. Mijn schoen blijkt gemaakt te kunnen worden maar ik kan hem pas de volgende dag ophalen. Niet echt een ramp want voor morgen staan slechts 20 km op het programma en bovendien hebben we dezelfde slaapplaats als vandaag. Morgen zal ik dus op sandalen wandelen. We gaan verder naar het kasteel en maken daarbij gebruik van de kabelbaan. Hans en Tuneyoshi zijn al een paar uur boven en zijn helemaal gaan lopen. Boven is een aardig uitzicht ondanks dat er wel een smogsluier hangt. Het kasteel stelt niet zo gek veel voor maar dat maakt de honderden bezoekers niet zoveel uit. Als we Hans en Tuneyoshi gevonden hebben gaan we met zijn allen met de kabelbaan naar beneden. Dan beginnen we aan de wandeling terug richting hotel. Maar eerst gaan we nog even een gebouw in waar de op twee na grootste budah van Japan staat. Net als in Nara staat deze budah in een gebouw. Mooi, dat hebben we dus ook al weer gezien. Dit exemplaar is helemaal van hout, vooral bamboe, gemaakt en later voorzien van een laagje bladgoud en vele lagen lak er overheen. We wandelen verder naar het hotel. Als we in de buurt zijn duik ik een winkel in (makkelijk hé zo op zondag) om even een sixpack bier te halen zodat we in het hotel even kunnen bijkomen met een koud biertje. Als ik de winkel uitkom zie ik in de verte dat de groep iets verspreid is en Masaji San staat wat heen en weer te zwaaien. Ik neem de gerichtste weg naar het hotel en pak de biertjes uit op de tafel. Een voor een komen de medewandelaars binnen. De voorzitter als laatste. We kaarten nog wat na en als de biertjes op zijn gaat Hans de deur uit om nog ergens een sixpack op de kop te tikken. De voorzitter en Masaji San kijken op hun uurwerk en we wachten verder op Hans. Als die binnenkomt wordt er door Masaji San gezegd dat daar geen tijd voor is omdat de voorzitter om vijf uur een restaurant heeft besproken. Dat is dus een verrassing. Bovendien zal Tuneyoshi niet de hele tijd aanwezig kunnen zijn omdat die op tijd de trein naar huis moet halen. Morgen is het voor hem weer een werkdag. Het is weer zo’n restaurant met een tafel over de zitkuil. Er worden eerst wat pullen bier op tafel gezet en dan wordt gevraagd wat gerechten vanaf de spijskaart uit te kiezen. Het wordt weer een gezellige party. Alleen jammer dat Tuneyoshi op tijd weg moet. Alhoewel, hij is behoorlijk vermoeid en zit aan tafel te slapen. Als de gerechten op zijn komt Masaji San op het idee om zijn mondharmonica tevoorschijn te halen en kijkt mij vragend aan of ik mijn instrument ook bij me heb. Zonder ooit samen geoefend te hebben beginnen we met de Sukiyaki song. Ondanks dat ik af en toe wat lucht tekort kom lijkt het toch aardig te klinken en komen ook andere gasten een praatje met ons te maken. Al met al een onverwacht leuke avond dus.
Op deze maandag 20 april verwachten we geen medewandelaars. Ondanks dat op het schema staat dat we om negen uur vanaf het station zullen vertrekken. Stelt Masaji San voor om direct om acht uur al van start te gaan zodat er later op de middag wat meer tijd is voor het doen van wat boekingen en het afhalen van de schoen bij de schoenmaker. Zo gezegd zo gedaan. We zijn dan ook al lekker op weg als om vijf minuten over negen de telefoon van Masaji San weer eens afgaat. Van zijn Japans talig gesprek begrijp ik niet veel en kan ik alleen maar opmaken dat hij steeds verteld dat we op ongeveer vier kilometer zitten. Ik krijg dus de indruk dat er toch een wandelaar op het station op ons zit te wachten om vandaag met ons mee te wandelen. Tja dat is toch een risico als je van het op internet wereldkundig gemaakt schema afwijkt. Nog geen tien minuten later stopt er een taxi naast ons en komt er een dame uit die direct foto’s van ons begint te maken met haar groene telefoontoestel en zij spreekt Masaji San aan. Die geeft ons weer opdracht om te gaan poseren bij een boom en de ingeschakelde taxichauffeur wordt, kennelijk voor het eerst in zijn leven, ingezet als fotograaf. Eerst denk ik dat het iemand van de pers is omdat dit zeker niet iemand is die gekleed is om met ons mee te wandelen. Later vertelt Masaji San dat de dame oorspronkelijk uit Hirado komt en over ons gelezen had. Zijn woont nu in de omgeving van Gifu en wilde ons daarom graag ontmoeten. Ze drukt voordat ze er weer met de taxi vandoor gaat, Masaji San een envelopje in handen. Hier blijkt achteraf een bijdrage voor onze reis in te zitten. We spreken af dat we dit geld zullen benutten om indien nodig, de bagage op te sturen naar een vooruit geplande onderdak. We wandelen verder en plotseling zie ik op een bord de naam van het station dan het eindpunt van deze dag zou moeten zijn. Hans beweert stellig dat we nog een kilometer rechtdoor moeten gaan omdat ik naar een verkeerd station zou wijzen. Masaji San denkt ook dat we rechtsaf moeten en gedwee loopt Hans de aangegeven richting in. Bij het station aangekomen blijkt het nagelnieuw te zijn en een gebouw waar twee stations zijn opgenomen van verschillende maatschappijen. Tja dat kan wel eens gebeuren dat er wat veranderd in de loop der jaren. We nemen de trein terug naar Gifu. Door naar het hotel en ik ga later nog even naar de schoenmaker. Dat blijkt een schoenmaakster te zijn en ze heeft mijn schoen ogenschijnlijk keurig herstelt. Morgen op de afstand van wel tien kilometer, zal ik het resultaat uit moeten testen.
Zo hier mogen jullie het voorlopig weer mee doen.
Groeten van ons allen,
Lo
Op deze maandag 20 april verwachten we geen medewandelaars. Ondanks dat op het schema staat dat we om negen uur vanaf het station zullen vertrekken. Stelt Masaji San voor om direct om acht uur al van start te gaan zodat er later op de middag wat meer tijd is voor het doen van wat boekingen en het afhalen van de schoen bij de schoenmaker. Zo gezegd zo gedaan. We zijn dan ook al lekker op weg als om vijf minuten over negen de telefoon van Masaji San weer eens afgaat. Van zijn Japans talig gesprek begrijp ik niet veel en kan ik alleen maar opmaken dat hij steeds verteld dat we op ongeveer vier kilometer zitten. Ik krijg dus de indruk dat er toch een wandelaar op het station op ons zit te wachten om vandaag met ons mee te wandelen. Tja dat is toch een risico als je van het op internet wereldkundig gemaakt schema afwijkt. Nog geen tien minuten later stopt er een taxi naast ons en komt er een dame uit die direct foto’s van ons begint te maken met haar groene telefoontoestel en zij spreekt Masaji San aan. Die geeft ons weer opdracht om te gaan poseren bij een boom en de ingeschakelde taxichauffeur wordt, kennelijk voor het eerst in zijn leven, ingezet als fotograaf. Eerst denk ik dat het iemand van de pers is omdat dit zeker niet iemand is die gekleed is om met ons mee te wandelen. Later vertelt Masaji San dat de dame oorspronkelijk uit Hirado komt en over ons gelezen had. Zijn woont nu in de omgeving van Gifu en wilde ons daarom graag ontmoeten. Ze drukt voordat ze er weer met de taxi vandoor gaat, Masaji San een envelopje in handen. Hier blijkt achteraf een bijdrage voor onze reis in te zitten. We spreken af dat we dit geld zullen benutten om indien nodig, de bagage op te sturen naar een vooruit geplande onderdak. We wandelen verder en plotseling zie ik op een bord de naam van het station dan het eindpunt van deze dag zou moeten zijn. Hans beweert stellig dat we nog een kilometer rechtdoor moeten gaan omdat ik naar een verkeerd station zou wijzen. Masaji San denkt ook dat we rechtsaf moeten en gedwee loopt Hans de aangegeven richting in. Bij het station aangekomen blijkt het nagelnieuw te zijn en een gebouw waar twee stations zijn opgenomen van verschillende maatschappijen. Tja dat kan wel eens gebeuren dat er wat veranderd in de loop der jaren. We nemen de trein terug naar Gifu. Door naar het hotel en ik ga later nog even naar de schoenmaker. Dat blijkt een schoenmaakster te zijn en ze heeft mijn schoen ogenschijnlijk keurig herstelt. Morgen op de afstand van wel tien kilometer, zal ik het resultaat uit moeten testen.
Zo hier mogen jullie het voorlopig weer mee doen.
Groeten van ons allen,
Lo
zondag 19 april 2009
We zijn nu in Gifu aangekomen
Het is woensdag 15 april ’s morgens om zes uur als we heel voorzichtig naar buiten kijken. Het regent niet meer maar het ziet er wel dreigend uit. We gebruiken het ontbijt in het hotel en we zijn daarmee nauwelijks gereed als er al iemand voor de deur staat om onze bagage naar het volgende onderdak te brengen. Wat een organisatie, onbegrijpelijk. Als onze bagage is ingeladen hebben we in het hotel niets meer te zoeken en gaan we naar het station om de trein te nemen naar onze finishplaats van gisteren: Yaze. Als we de trein instappen verliest Jacques zijn naamkaarthouder met daarin zijn treinkaartje. Ik zie het voor de deur liggen maar die is door de conducteur al afgesloten. Gelukkig kunnen we de controle aan de eindbestemming overtuigen dat hij een geldig treinkaartje gekocht had. We zijn nog erg vroeg als we daar op het station aankomen. Jacques en ik nemen het zekere voor het onzekere en kopen een regenscherm. Het is fris, zo rond de vijftien graden en dat is een hele overgang. Er blijkt slechts een wandelaar met ons mee te gaan die ook min of meer als gids en (verkeers)begeleider fungeert. Hij heeft een vlaggetje van de prefectuursbond mee en daar staat hij soms wild mee te wapperen. We verlaten Yazu en na een uurtje wandelen begint de omgeving er wat landelijker uit te zien. Er staat koren op de velden en we zien verschillende planten en groenten. Helaas zien we ook veel verkeer, maar goed, zonder verkeer ligt de economie van een land plat dus dat moeten we er wel bij nemen. Hans en ik herkennen sommige stukken van het parkoers maar op andere stukken is het alsof we hier gewoon voor het eerst zijn. Natuurlijk neem je niet alles in je op en bovendien veranderd er wel eens wat gedurende drie jaren. Als we uit een supermarkt komen waar we onze lunch gekocht hebben, treffen we onze bagagetransporteur weer aan die onze bagage naar Echigawa, onze overnachtingplaats, heeft gebracht. Hij is met de trein ons tegemoet gekomen en loopt met ons mee terug naar Echigawa. Het parkoers is wisselend, langs landerijen en door dorpen. Er staat een briesje dat door Jacques direct als “wind” wordt bestempeld. Hans en ik hebben het nauwelijks in de gaten. Als we bij de brug net voor Echigawa aankomen, wil Masaji San eerst even de Ryokan bellen of we wel terecht kunnen. We zijn een uur voor op schema maar dat is geen probleem. Bij de Ryokan reiken we nog even een vaantje uit aan onze gids en bagage transporteur en gaan dan naar binnen. Hier krijgen we twee aaneengrenzende tatami kamers. Hier in Japan speelt het hele leven zich af op de tatamimat. De Ryokan is inclusief avondmaal en ontbijt. Beide uiteraard Japans. Het avondmaal is heerlijk. Dit in contrast met het ontbijt wat niet slecht is maar slechts weinig gerechten.
Inmiddels zijn we op donderdag 16 april aangekomen. De dagelijkse procedure maar weer. Na het ontbijt staan we gereed met onze bagage. Wij zijn veel te vroeg en onze chauffeur stipt op tijd. Hij brengt de bagage naar Hotel Goody in Okagi. Dat is voor vandaag en morgen ons dagverblijf. Wij vieren gaan naar het station van Eichigawa en wachten daar op de wandelaars die vandaag met ons mee zullen wandelen. Dat blijkt er slechts één te zijn, de gids van gisteren. Met zijn vijven gaan we weer van start. De route is nu erg simpel. Steeds maar rechtdoor de weg aanhouden. Het is de historische route en de weg maakt best wel veel slingers maar is redelijk goed herkenbaar. Regelmatig duiken de stenen zuilen met in Japanse karakters: Nakasendo highway of Oude Nakasend Highway. We kennen niet veel Japanse karakters maar deze hebben we dusdanig in ons hoofd geprent dat we het direct herkennen. We wandelen langs oude bebouwing en soms zijn er nog wat dennenbomen te vinden die vroeger langs de route werden geplant om de reizigers te beschermen tegen de zonnestralen. Het weer vandaag is fris maar wordt gaandeweg beter. Tussen de lintdorpen door komen we soms ook wat landbouwpercelen tegen waarop een graansoort staat die we voorlopig als tarwe classificeren. Ergens in een kas langs de weg komen we ook de kweekbakken voor de rijstplantjes tegen. In deze bakken staan de rijststekjes keurig in rijen opgesteld en als ze op de juiste grootte zijn zullen ze al dan niet met de hand worden geplant. Het parcours is redelijk vlak te noemen maar vlak voor dat we aan de lunch willen beginnen moeten we een stevige klim maken. Jacques loopt te hijgen en te puffen maar als we eenmaal boven zijn herstelt hij vrij vlot. Ja de Nakasendo wordt niet voor niets de bergroute genoemd. Als we het hoogste punt bereikt hebben vinden we mooi twee bankjes waar we kunnen picknicken. Ondanks dat het heiig weer is kunnen we tot op het Biwameer uitkijken. Dat zal deze reis voor het laatst zijn want na de lunch gaan we door de pas aan de andere kant van de berg geleidelijk aan weer naar beneden. Hier zien we verschillende mensen in de berm naar een soort groente zoeken. Ze hebben daarvoor een sikkelvormig snoeimes. Een van onze Japanse begeleiders vraagt wat ze aan het zoeken zijn en na een voor ons onverstaanbaar antwoord vragen ze of de “Hollanders” eens mogen proeven. Het lijkt niet op rabarber maar het smaakt er wel enigszins naar. We vervolgen onze we en hebben de pas er goed in zitten en ruim voor de beoogde tijd arriveren we aan het station van Agematsu. Het was vandaag 23 kilometer waarvan enkele in de bergen. En het is haast niet te geloven maar er is op het station weer mogelijk om de IVV kaarten te laten afstempelen door de voorzitter van wandelbond. Op dit station nemen we afscheid van onze Japanse begeleider en de trein naar Ogaki om naar ons hotel te gaan. We krijgen ieder een eenpersoonskamer met helaas geen internetaansluiting. Ook geen draadloos dus kunnen we ons slechts beperken tot het schrijven van ons verslag. We kunnen hier niet dineren maar wel ontbijten. De lucht betrekt dus is het nog even afwachten of we het mogen droog houden.
Vrijdag 17 april kijken we voorzichtig uit het raam. Het heeft geregend vannacht maar het is nu droog. We gebruiken ons ontbijt om zeven uur en daarna gaan we naar het station. Gisterenavond heeft Masaji San ons toevertrouwd dat er voor zaterdag geen bagagetransport zal zijn en dat we een gedeelte van onze spullen per “zwarte Kat” moeten opsturen. Goed we bereiden ons daar op voor. We stappen op de trein die ons naar Samegai brengt. Als we daar aankomen verwachten we eigenlijk geen medewandelaars maar we zijn verrast als er vier wandelaars ons braaf op een bankje zitten op te wachten. Even over negen gaan we ontspannen van start. Vandaag wandelen we door oude straatjes met ook hoofdzakelijk oude gebouwen. Zo nu en dan is de weg gezoomd met dennenbomen (pinetrees). Ook wandelen we langs bouwland en riviertjes. Op een gegeven moment stoppen we bij een steen die als grens dient tussen twee prefecturen. Masaji San krijgt een telefoontje dat de voorzitter van de nieuwe prefectuur (Gifu). Hij heeft weinig tijd maar zal ons voordat we in Sekigahara aankomen langs het parkoers opwachten. En zo gebeurt het ook. Het is een grote en vriendelijke man. We hadden gehoord dat de Afdeling Gifu geen sterke afdeling is zodat we weinig ondersteuning kunnen verwachten. De man loopt verder niet met ons mee maar rijdt met zijn wagen vooruit om bij elk kruispunt de route aan te geven. De afdeling kan dan wel zwak zijn maar aan de inzet van de voorzitter valt niets op te merken. Als we uiteindelijk bij het station van Akasaka zijn, vertelt hij Masaji San dat hij morgen de bagage zal ophalen en naar onze volgende bestemming in Gifu zal brengen. Wij zijn hier heel blij mee omdat we nu niet al onze bagage hoeven te splitsen in mee te sjouwen en op te sturen bagage. Zo zie je maar dat het allemaal toch weer goed komt. Dit wil echter niet zeggen dat hij ons verder in de week kan helpen. Zijn prefectuur is enorm uitgestrekt en hij woont dicht tegen de grens van Shiga, de vorige prefectuur.
Morgen krijgen we bezoek van onze vriend Tuneyoshi Inohara. Dit veroorzaakt een vertraging in onze starttijd met verdere vertraging in het dagprogramma als gevolg. Hoe dat afloopt dat zullen we morgenavond weten.
een mooie dag te worden. We zijn natuurlijk weer vroeg uit de veren om al onze bagage weer goed in te pakken voor het transport. We maken gebruik van het ontbijt en als we daarna onze bagage hebben ingeleverd aan de receptie, krijgt Masaji San een telefoontje dat de voorzitter van de prefectuur onderweg is maar het niet goed kan vinden. Wij halen dus onze bagage weer bij de receptie op en stellen alles keurig voor het hotel aan de straatkant op. Even later komt de man uit een volledig onverwachte richting opdagen. Het is een flinke stationwagen van Japans merk en onze bagage past er probleemloos in. De man gaat aan de rit en wij wandelen naar het station om de trein naar Akasaka te nemen. Als we in Akasaka zijn kijken we even goed rond maar er zijn geen wandelaars die ons vandaag gaan vergezellen. We wachten nu op de volgende trein waarin onze vriend Tuneyoshi moet zitten. En ja hoor, met beide armen zwaaiend komt hij de trein uit. We gaan aan de wandel met Hans als navigator voorop. Het tempo is redelijk maar onze starttijd was laat, zo rond tien uur. Vanwege het mooie weer wil ik wat bescherming tegen de zonnestraling kopen in een “conveniënt store” maar het duurt tot kwart over twaalf dat we er een vinden. Dan is het ook tijd om aan onze lunch te beginnen. Voor de gevel van de “Lawsons” winkel gebruiken we onze lunch. Dat is erg handig omdat je daar ook direct het verpakkingsmateriaal kwijt kunt. Inmiddels hebben we de helft van het dagtraject er op zitten. We gaan weer aan de wandel en moeten weer even op gang komen. De zon zorgt ervoor dat het 25 graden wordt. We gaan langs oude geveltjes en bruggetjes en op een gegeven moment komen we bij een grote brug. Juist als we de trap naar die brug willen beklimmen krijgt Masaji San een telefoontje dat we beter de volgende brug kunnen nemen. Dat doen we dus. Alleen is bij die volgende brug de rivier gesplitst. Als we die brug over zijn krijgen we weer een telefoontje met instructies hoe nu verder te gaan. Uiteindelijk komen we aan een huisje met een veerman. Hij vaart op verzoek met een flinke roeiboot met buitenboordmotor naar de overkant. Aan die oever staan enkele mensen op ons te wachten. Zij begroeten ons en ook de voorzitter is aanwezig. Zij nemen de navigatie van Hans over die direct constateert dat de route niet volgens zijn boekje gaat. Dat kan wel kloppen want we komen weer eens bij een tempel uit. Daar hebben onze vrienden een grote doos staan waar de halve liters bier en wat snacks uit tevoorschijn komen. Dat moet je bij ons eens in een kerk proberen. Zelfs ik begin de tempels wat minder hinderlijk te vinden. Na het biertje gaan we weer op stap het is nog ongeveer een uurtje wandelen naar ons hotel. Daar aangekomen wachten we nog even op de voorzitter die onze bagage nog steeds in zijn wagen heeft. Ondanks dat we een hotel hebben van een keten die we deze reis meerdere keren hebben aangedaan, ben ik niet erg tevreden over de kamer. Naar mijn idee hebben ze van een eenpersoonskamer een tweepersoons gemaakt. We kunnen onze spullen nauwelijks kwijt en we verblijven hier drie nachten. Dat hebben we wel eens beter gehad. Zo hebben we wel een internet aansluiting maar omdat ik met Masaji San op de kamer slaap heeft hij voorrang omdat hij allerlei zaken via “online” moet regelen. Het is nu 02.30 in de nacht en Masaji San is net naar bed en ik er uit.
Het lijkt wel of ik weer continudiensten draai in mijn radiohutje. Maar goed, in elk geval een juist moment om jullie weer eens bij te praten.
Groeten, Lo
Inmiddels zijn we op donderdag 16 april aangekomen. De dagelijkse procedure maar weer. Na het ontbijt staan we gereed met onze bagage. Wij zijn veel te vroeg en onze chauffeur stipt op tijd. Hij brengt de bagage naar Hotel Goody in Okagi. Dat is voor vandaag en morgen ons dagverblijf. Wij vieren gaan naar het station van Eichigawa en wachten daar op de wandelaars die vandaag met ons mee zullen wandelen. Dat blijkt er slechts één te zijn, de gids van gisteren. Met zijn vijven gaan we weer van start. De route is nu erg simpel. Steeds maar rechtdoor de weg aanhouden. Het is de historische route en de weg maakt best wel veel slingers maar is redelijk goed herkenbaar. Regelmatig duiken de stenen zuilen met in Japanse karakters: Nakasendo highway of Oude Nakasend Highway. We kennen niet veel Japanse karakters maar deze hebben we dusdanig in ons hoofd geprent dat we het direct herkennen. We wandelen langs oude bebouwing en soms zijn er nog wat dennenbomen te vinden die vroeger langs de route werden geplant om de reizigers te beschermen tegen de zonnestralen. Het weer vandaag is fris maar wordt gaandeweg beter. Tussen de lintdorpen door komen we soms ook wat landbouwpercelen tegen waarop een graansoort staat die we voorlopig als tarwe classificeren. Ergens in een kas langs de weg komen we ook de kweekbakken voor de rijstplantjes tegen. In deze bakken staan de rijststekjes keurig in rijen opgesteld en als ze op de juiste grootte zijn zullen ze al dan niet met de hand worden geplant. Het parcours is redelijk vlak te noemen maar vlak voor dat we aan de lunch willen beginnen moeten we een stevige klim maken. Jacques loopt te hijgen en te puffen maar als we eenmaal boven zijn herstelt hij vrij vlot. Ja de Nakasendo wordt niet voor niets de bergroute genoemd. Als we het hoogste punt bereikt hebben vinden we mooi twee bankjes waar we kunnen picknicken. Ondanks dat het heiig weer is kunnen we tot op het Biwameer uitkijken. Dat zal deze reis voor het laatst zijn want na de lunch gaan we door de pas aan de andere kant van de berg geleidelijk aan weer naar beneden. Hier zien we verschillende mensen in de berm naar een soort groente zoeken. Ze hebben daarvoor een sikkelvormig snoeimes. Een van onze Japanse begeleiders vraagt wat ze aan het zoeken zijn en na een voor ons onverstaanbaar antwoord vragen ze of de “Hollanders” eens mogen proeven. Het lijkt niet op rabarber maar het smaakt er wel enigszins naar. We vervolgen onze we en hebben de pas er goed in zitten en ruim voor de beoogde tijd arriveren we aan het station van Agematsu. Het was vandaag 23 kilometer waarvan enkele in de bergen. En het is haast niet te geloven maar er is op het station weer mogelijk om de IVV kaarten te laten afstempelen door de voorzitter van wandelbond. Op dit station nemen we afscheid van onze Japanse begeleider en de trein naar Ogaki om naar ons hotel te gaan. We krijgen ieder een eenpersoonskamer met helaas geen internetaansluiting. Ook geen draadloos dus kunnen we ons slechts beperken tot het schrijven van ons verslag. We kunnen hier niet dineren maar wel ontbijten. De lucht betrekt dus is het nog even afwachten of we het mogen droog houden.
Vrijdag 17 april kijken we voorzichtig uit het raam. Het heeft geregend vannacht maar het is nu droog. We gebruiken ons ontbijt om zeven uur en daarna gaan we naar het station. Gisterenavond heeft Masaji San ons toevertrouwd dat er voor zaterdag geen bagagetransport zal zijn en dat we een gedeelte van onze spullen per “zwarte Kat” moeten opsturen. Goed we bereiden ons daar op voor. We stappen op de trein die ons naar Samegai brengt. Als we daar aankomen verwachten we eigenlijk geen medewandelaars maar we zijn verrast als er vier wandelaars ons braaf op een bankje zitten op te wachten. Even over negen gaan we ontspannen van start. Vandaag wandelen we door oude straatjes met ook hoofdzakelijk oude gebouwen. Zo nu en dan is de weg gezoomd met dennenbomen (pinetrees). Ook wandelen we langs bouwland en riviertjes. Op een gegeven moment stoppen we bij een steen die als grens dient tussen twee prefecturen. Masaji San krijgt een telefoontje dat de voorzitter van de nieuwe prefectuur (Gifu). Hij heeft weinig tijd maar zal ons voordat we in Sekigahara aankomen langs het parkoers opwachten. En zo gebeurt het ook. Het is een grote en vriendelijke man. We hadden gehoord dat de Afdeling Gifu geen sterke afdeling is zodat we weinig ondersteuning kunnen verwachten. De man loopt verder niet met ons mee maar rijdt met zijn wagen vooruit om bij elk kruispunt de route aan te geven. De afdeling kan dan wel zwak zijn maar aan de inzet van de voorzitter valt niets op te merken. Als we uiteindelijk bij het station van Akasaka zijn, vertelt hij Masaji San dat hij morgen de bagage zal ophalen en naar onze volgende bestemming in Gifu zal brengen. Wij zijn hier heel blij mee omdat we nu niet al onze bagage hoeven te splitsen in mee te sjouwen en op te sturen bagage. Zo zie je maar dat het allemaal toch weer goed komt. Dit wil echter niet zeggen dat hij ons verder in de week kan helpen. Zijn prefectuur is enorm uitgestrekt en hij woont dicht tegen de grens van Shiga, de vorige prefectuur.
Morgen krijgen we bezoek van onze vriend Tuneyoshi Inohara. Dit veroorzaakt een vertraging in onze starttijd met verdere vertraging in het dagprogramma als gevolg. Hoe dat afloopt dat zullen we morgenavond weten.
een mooie dag te worden. We zijn natuurlijk weer vroeg uit de veren om al onze bagage weer goed in te pakken voor het transport. We maken gebruik van het ontbijt en als we daarna onze bagage hebben ingeleverd aan de receptie, krijgt Masaji San een telefoontje dat de voorzitter van de prefectuur onderweg is maar het niet goed kan vinden. Wij halen dus onze bagage weer bij de receptie op en stellen alles keurig voor het hotel aan de straatkant op. Even later komt de man uit een volledig onverwachte richting opdagen. Het is een flinke stationwagen van Japans merk en onze bagage past er probleemloos in. De man gaat aan de rit en wij wandelen naar het station om de trein naar Akasaka te nemen. Als we in Akasaka zijn kijken we even goed rond maar er zijn geen wandelaars die ons vandaag gaan vergezellen. We wachten nu op de volgende trein waarin onze vriend Tuneyoshi moet zitten. En ja hoor, met beide armen zwaaiend komt hij de trein uit. We gaan aan de wandel met Hans als navigator voorop. Het tempo is redelijk maar onze starttijd was laat, zo rond tien uur. Vanwege het mooie weer wil ik wat bescherming tegen de zonnestraling kopen in een “conveniënt store” maar het duurt tot kwart over twaalf dat we er een vinden. Dan is het ook tijd om aan onze lunch te beginnen. Voor de gevel van de “Lawsons” winkel gebruiken we onze lunch. Dat is erg handig omdat je daar ook direct het verpakkingsmateriaal kwijt kunt. Inmiddels hebben we de helft van het dagtraject er op zitten. We gaan weer aan de wandel en moeten weer even op gang komen. De zon zorgt ervoor dat het 25 graden wordt. We gaan langs oude geveltjes en bruggetjes en op een gegeven moment komen we bij een grote brug. Juist als we de trap naar die brug willen beklimmen krijgt Masaji San een telefoontje dat we beter de volgende brug kunnen nemen. Dat doen we dus. Alleen is bij die volgende brug de rivier gesplitst. Als we die brug over zijn krijgen we weer een telefoontje met instructies hoe nu verder te gaan. Uiteindelijk komen we aan een huisje met een veerman. Hij vaart op verzoek met een flinke roeiboot met buitenboordmotor naar de overkant. Aan die oever staan enkele mensen op ons te wachten. Zij begroeten ons en ook de voorzitter is aanwezig. Zij nemen de navigatie van Hans over die direct constateert dat de route niet volgens zijn boekje gaat. Dat kan wel kloppen want we komen weer eens bij een tempel uit. Daar hebben onze vrienden een grote doos staan waar de halve liters bier en wat snacks uit tevoorschijn komen. Dat moet je bij ons eens in een kerk proberen. Zelfs ik begin de tempels wat minder hinderlijk te vinden. Na het biertje gaan we weer op stap het is nog ongeveer een uurtje wandelen naar ons hotel. Daar aangekomen wachten we nog even op de voorzitter die onze bagage nog steeds in zijn wagen heeft. Ondanks dat we een hotel hebben van een keten die we deze reis meerdere keren hebben aangedaan, ben ik niet erg tevreden over de kamer. Naar mijn idee hebben ze van een eenpersoonskamer een tweepersoons gemaakt. We kunnen onze spullen nauwelijks kwijt en we verblijven hier drie nachten. Dat hebben we wel eens beter gehad. Zo hebben we wel een internet aansluiting maar omdat ik met Masaji San op de kamer slaap heeft hij voorrang omdat hij allerlei zaken via “online” moet regelen. Het is nu 02.30 in de nacht en Masaji San is net naar bed en ik er uit.
Het lijkt wel of ik weer continudiensten draai in mijn radiohutje. Maar goed, in elk geval een juist moment om jullie weer eens bij te praten.
Groeten, Lo
dinsdag 14 april 2009
Toch nog een internetverbinding
Maandag 13 april. Als Hans in zijn slaap niet snurkt, dan is hij aan het hoesten. Het gaat niet echt goed met hem maar hij is te eigenwijs om even langs een drogist te gaan. Na het ontbijt nemen we afscheid van het personeel van de jeugdherberg. Om kwart voor acht staat de chauffeur klaar om onze bagage naar het hotel van vandaag over te brengen. Daarna wandelen we naar het startpunt van vandaag: Sanyobashi. We zijn erg vroeg maar de eerste wandelaars staan al te wachten. Om kwart voor negen komt ook nog een journalist die nog wat gegevens van ons nodig heeft. Dan nog even een foto en dan kunnen we van start gaan. We zijn met 22 wandelaars als we vertrekken. Het is warm weer ondanks dat er wel wat bewolking is. Vandaag gaan we voor het eerst weer eens wat klimmen. Niet teveel hoor maar toch net genoeg om de spiertjes wat te pesten. We moeten twee (berg)passen door en daarna gaat het weer lichtjes dalen. Vandaag hebben we een traject uit staan van 23 km. Op ons eigen schema staan slechts 18 km. De lunchpauze houden we in een park aan het Biwameer (Biwako). Dit is een enorme grote vijver met een langste afstand van 70 km. De omtrek is 210 km heb ik me laten vertellen. Ondanks de enigszins duidelijke routekaart die we bij de start hebben meegekregen, heb ik toch de indruk dat onze gidsen af en toe het spoor bijster zijn. Maar tegen kwart voor vier nemen we keurig afscheid van onze wandelgenoten van vandaag. Na eerst nog even een IVV stempeltje te hebben gekregen. We zijn in Seta. De hotelkamer is een familyroom. Er staan vier losse bedden en een eigen badkamer en…… een LAN aansluiting. Ook morgen overnachten we hier dus voordat we hier vertrekken zal ik dit verslag nog even op het Blog plaatsen.
We zijn op dinsdagmorgen weer eens keurig op tijd wakker. Een blik uit het raam verraad dat het de hele nacht heeft geregend. En het regent nu nog. Om kwart voor negen staan we aan het station en om tien over negen blijkt dat we vandaag met negen wandelaars van start gaan. Er zijn nieuwe en ook bekende gezichten. Ondanks de regen beginnen we met de vandaag te wandelen afstand. Het stopt niet met regenen en bij aankomst in Kusatse stopt een van de wandelaars er mee. Niet dat wij dat erg vinden want nu kunnen we een betere snelheid maken. De man is tachtig jaar en het is al knap dat hij zo goed mee kan. Wij gaan dus met acht mensen verder. Nu loopt Hans voorop. Deels om te navigeren en ook deels om het tempo aan te geven. Dit gaat een stuk beter en in Moriyama aangekomen gaan we de stad in om een lunchpauze te houden. Daarna pikken we de koers weer op en rond twee uur staan we aan het station in Yasu. Dit is het eindpunt voor vandaag. Tot onze grote verbazing komt er een stempeldoos voor de dag en wordt er IVV gestempeld. Eerlijk gezegd zijn mij die IVV regels niet helemaal duidelijk. We nemen de trein terug en als we in Seta zijn nemen we afscheid van onze medewandelaars en gaan wij naar ons hotel. Verder vandaag geen plichtplegingen en dat is wel lekker. Het regent nog steeds en dat zal ook voor een groot gedeelte van de nacht zo zijn.
Vanaf morgen zal het moeilijk zijn om te kunnen internetten. Afwachten dus.
Tot ziens
We zijn op dinsdagmorgen weer eens keurig op tijd wakker. Een blik uit het raam verraad dat het de hele nacht heeft geregend. En het regent nu nog. Om kwart voor negen staan we aan het station en om tien over negen blijkt dat we vandaag met negen wandelaars van start gaan. Er zijn nieuwe en ook bekende gezichten. Ondanks de regen beginnen we met de vandaag te wandelen afstand. Het stopt niet met regenen en bij aankomst in Kusatse stopt een van de wandelaars er mee. Niet dat wij dat erg vinden want nu kunnen we een betere snelheid maken. De man is tachtig jaar en het is al knap dat hij zo goed mee kan. Wij gaan dus met acht mensen verder. Nu loopt Hans voorop. Deels om te navigeren en ook deels om het tempo aan te geven. Dit gaat een stuk beter en in Moriyama aangekomen gaan we de stad in om een lunchpauze te houden. Daarna pikken we de koers weer op en rond twee uur staan we aan het station in Yasu. Dit is het eindpunt voor vandaag. Tot onze grote verbazing komt er een stempeldoos voor de dag en wordt er IVV gestempeld. Eerlijk gezegd zijn mij die IVV regels niet helemaal duidelijk. We nemen de trein terug en als we in Seta zijn nemen we afscheid van onze medewandelaars en gaan wij naar ons hotel. Verder vandaag geen plichtplegingen en dat is wel lekker. Het regent nog steeds en dat zal ook voor een groot gedeelte van de nacht zo zijn.
Vanaf morgen zal het moeilijk zijn om te kunnen internetten. Afwachten dus.
Tot ziens
zondag 12 april 2009
Tot zaterdag 11 april
Zaterdag 11 april 2009.
We mogen uitslapen vandaag. Dat wil zeggen een kwartiertje langer omdat we vandaag niet zo ver weg moeten met de trein en omdat we niet zoveel kilometers hoeven te maken. Maar we zijn het op tijd opstaan zo gewend dat het weinig verschil uitmaakt. We nemen de trein naar chushojima. Er zal vandaag een, mogelijk twee wandelaars met ons meewandelen. Maar als we op het station aankomen dan blijkt al gauw dat we met 14 personen zijn. Om negen uur gaan we van start. Een van de wandelaars spreekt redelijk goed Engels en we kennen hem nog van drie jaar geleden toen hij twee dagen met ons meegewandeld heeft tijdens onze Tokaido-Nakasendo tocht. Volgens ons schema staat er 11 kilometer op het programma maar onze begeleiders hebben een route ontworpen die uitkomt op 15 km. Al in het begin blijkt echter dat het ook meesters zijn in het afsnijden van de lussen. Ergens komen we bij een groots tempelcomplex waar ook nog eens duizend tori’s achter elkaar staan. Een tori is zo’n typisch Japanse poort die vaak in het rood is geschilderd en de aanwezigheid van een tempel verraad. Hier brengen we dus weer wat extra tijd door. Ondanks dat het een klein groepje is vandaag ligt het tempo niet erg hoog. Zelf hadden we gedacht dat we vandaag zonder lunchpauze zouden kunnen wandelen maar daar denken onze begeleiders anders over. Rond een uur of elf worden we een kleine supermarkt ingeloodst om een lunchpakket en wat te drinken te kopen. Dat drinken is overigens geen luxe met de huidige temperatuur van 26 graden. De eerste de beste tempel die we tegenkomen wordt bekeken of we daar onze lunch kunnen gebruiken. Dat valt even tegen dus gaan we verder in de richting van de rivier. Daar bij een speeltuintje zoeken we een schaduwplekje op en gebruiken onze lunch. Het is kwart over twaalf als we daar weer opstappen. Omdat we iets van het parkoers zijn afgelopen, gaan we nu gewoon langs de rivier. Zo wandelen we rond een uur of een Kyoto binnen en blijven we de rivier volgend totdat we bij Sanjobashi zijn. Daar nemen we afscheid van de medewandelaars en spreken met drie van hen af om ergens later die dag samen het diner te gebruiken. Wij vieren hebben om twee uur ergens in en “Womens College. Hier blijkt dat we twee en een half uur naar een Japanse lezing mogen luisteren. Om het voor ons enigszins begrijpelijk te maken is een vertaler ingehuurd. We vertellen de man dat we het eigenlijk helemaal niet zien zitten. Hij vraagt ons om tijdens het slapen in elk geval niet te snurken. Verder tipt hij ons dat het niet ongebruikelijk is om tijdens het wisselen van de sprekers te vluchten. Na ruim een uur heel veel onzin te hebben aangehoord zien we de kans schoon en maak ik Masaji San duidelijk dat we er mee stoppen. Ik heb niet de indruk dat hij met deze beslissing blij is maar er zijn ook bij ons grenzen en daar was hij nu duidelijk overheen. Wie de initiatiefnemer is geweest die dit voor ons verzonnen heeft zullen we vermoedelijk nooit te weten komen. We spoeden ons naar de jeugdherberg om even een bad te nemen en daarna weer met de trein naar het centrum van Kyoto. We treffen onze vrienden in een restaurant waar je voor 2000 yen twee uren kunt eten en drinken. Het is heerlijk en van goede kwaliteit maar ik heb op het laatst toch een kannetje teveel Saké op. We komen weer heelhuids in de jeugdherberg. Morgen is een “offday” dat bij ons zoveel betekent als een wasdag.
Zondagmorgen we hebben weer geen haast maar we moeten wel naar een wandelevenement toe. Ik krijg een landkaart in de handen gedrukt waar een parkoers van 11 km staat aangegeven. Ik maak direct duidelijk dat wij niet van plan zijn om te gaan wandelen. Het is immers wasdag. Masaji San zegt Ja en Jacques maakt hieruit op dat we wel moeten wandelen en loopt tot de startplaats te mopperen. Ik vertel hem zich niet zo druk te maken. Als ik eenmaal gezegd heb dat ik niet ga wandelen dan ga ik ook niet wandelen. De aanwezige wandelaars worden middels een loudhaler geïnformeerd en daarbij worden wij voorgesteld en we krijgen om de beurt de microfoon om een groet te brengen aan alle wandelaars. Daarna krijgen de wandelaars nog een hele reeks veiligheids instructies te horen en wij worden naar de poort van de startplaats geleid om ons daar op te stellen. Zelf bedenken we om twee aan twee tegenover elkaar te gaan staan zodat de wandelaars tussen ons door kunnen wandelen. Wij wensen iedereen een fijne dag en na achthonderd wandelaars vertrekken wijzelf weer naar het station om terug te gaan naar de stad. Jacques blijft met Masaji San in de stad omdat ze om twee uur een afspraak met iemand hebben die verstand van stenen heeft. Dit was op aanvraag van Jacques. Hans en ik gaan naar de jeugdherberg om de was te doen. Hier blijkt nu dat dit pas na half vier kan. Hans en ik gaan dus even ergens wat eten en daarna vermaken we ons met internet. Straks dus de was doen en met een beetje geluk is die gedaan als Jacques en Masaji San ook weer in de herberg zijn.
Morgen gaan we weer aan de wandel naar Otse. Het is nog niet duidelijk of we hier ook internet hebben. In het slechtste geval hebben we op zaterdag 18 april pas weer verbinding maar ik blijf dagelijks mijn verhaal bijhouden. Tot later dus.
We mogen uitslapen vandaag. Dat wil zeggen een kwartiertje langer omdat we vandaag niet zo ver weg moeten met de trein en omdat we niet zoveel kilometers hoeven te maken. Maar we zijn het op tijd opstaan zo gewend dat het weinig verschil uitmaakt. We nemen de trein naar chushojima. Er zal vandaag een, mogelijk twee wandelaars met ons meewandelen. Maar als we op het station aankomen dan blijkt al gauw dat we met 14 personen zijn. Om negen uur gaan we van start. Een van de wandelaars spreekt redelijk goed Engels en we kennen hem nog van drie jaar geleden toen hij twee dagen met ons meegewandeld heeft tijdens onze Tokaido-Nakasendo tocht. Volgens ons schema staat er 11 kilometer op het programma maar onze begeleiders hebben een route ontworpen die uitkomt op 15 km. Al in het begin blijkt echter dat het ook meesters zijn in het afsnijden van de lussen. Ergens komen we bij een groots tempelcomplex waar ook nog eens duizend tori’s achter elkaar staan. Een tori is zo’n typisch Japanse poort die vaak in het rood is geschilderd en de aanwezigheid van een tempel verraad. Hier brengen we dus weer wat extra tijd door. Ondanks dat het een klein groepje is vandaag ligt het tempo niet erg hoog. Zelf hadden we gedacht dat we vandaag zonder lunchpauze zouden kunnen wandelen maar daar denken onze begeleiders anders over. Rond een uur of elf worden we een kleine supermarkt ingeloodst om een lunchpakket en wat te drinken te kopen. Dat drinken is overigens geen luxe met de huidige temperatuur van 26 graden. De eerste de beste tempel die we tegenkomen wordt bekeken of we daar onze lunch kunnen gebruiken. Dat valt even tegen dus gaan we verder in de richting van de rivier. Daar bij een speeltuintje zoeken we een schaduwplekje op en gebruiken onze lunch. Het is kwart over twaalf als we daar weer opstappen. Omdat we iets van het parkoers zijn afgelopen, gaan we nu gewoon langs de rivier. Zo wandelen we rond een uur of een Kyoto binnen en blijven we de rivier volgend totdat we bij Sanjobashi zijn. Daar nemen we afscheid van de medewandelaars en spreken met drie van hen af om ergens later die dag samen het diner te gebruiken. Wij vieren hebben om twee uur ergens in en “Womens College. Hier blijkt dat we twee en een half uur naar een Japanse lezing mogen luisteren. Om het voor ons enigszins begrijpelijk te maken is een vertaler ingehuurd. We vertellen de man dat we het eigenlijk helemaal niet zien zitten. Hij vraagt ons om tijdens het slapen in elk geval niet te snurken. Verder tipt hij ons dat het niet ongebruikelijk is om tijdens het wisselen van de sprekers te vluchten. Na ruim een uur heel veel onzin te hebben aangehoord zien we de kans schoon en maak ik Masaji San duidelijk dat we er mee stoppen. Ik heb niet de indruk dat hij met deze beslissing blij is maar er zijn ook bij ons grenzen en daar was hij nu duidelijk overheen. Wie de initiatiefnemer is geweest die dit voor ons verzonnen heeft zullen we vermoedelijk nooit te weten komen. We spoeden ons naar de jeugdherberg om even een bad te nemen en daarna weer met de trein naar het centrum van Kyoto. We treffen onze vrienden in een restaurant waar je voor 2000 yen twee uren kunt eten en drinken. Het is heerlijk en van goede kwaliteit maar ik heb op het laatst toch een kannetje teveel Saké op. We komen weer heelhuids in de jeugdherberg. Morgen is een “offday” dat bij ons zoveel betekent als een wasdag.
Zondagmorgen we hebben weer geen haast maar we moeten wel naar een wandelevenement toe. Ik krijg een landkaart in de handen gedrukt waar een parkoers van 11 km staat aangegeven. Ik maak direct duidelijk dat wij niet van plan zijn om te gaan wandelen. Het is immers wasdag. Masaji San zegt Ja en Jacques maakt hieruit op dat we wel moeten wandelen en loopt tot de startplaats te mopperen. Ik vertel hem zich niet zo druk te maken. Als ik eenmaal gezegd heb dat ik niet ga wandelen dan ga ik ook niet wandelen. De aanwezige wandelaars worden middels een loudhaler geïnformeerd en daarbij worden wij voorgesteld en we krijgen om de beurt de microfoon om een groet te brengen aan alle wandelaars. Daarna krijgen de wandelaars nog een hele reeks veiligheids instructies te horen en wij worden naar de poort van de startplaats geleid om ons daar op te stellen. Zelf bedenken we om twee aan twee tegenover elkaar te gaan staan zodat de wandelaars tussen ons door kunnen wandelen. Wij wensen iedereen een fijne dag en na achthonderd wandelaars vertrekken wijzelf weer naar het station om terug te gaan naar de stad. Jacques blijft met Masaji San in de stad omdat ze om twee uur een afspraak met iemand hebben die verstand van stenen heeft. Dit was op aanvraag van Jacques. Hans en ik gaan naar de jeugdherberg om de was te doen. Hier blijkt nu dat dit pas na half vier kan. Hans en ik gaan dus even ergens wat eten en daarna vermaken we ons met internet. Straks dus de was doen en met een beetje geluk is die gedaan als Jacques en Masaji San ook weer in de herberg zijn.
Morgen gaan we weer aan de wandel naar Otse. Het is nog niet duidelijk of we hier ook internet hebben. In het slechtste geval hebben we op zaterdag 18 april pas weer verbinding maar ik blijf dagelijks mijn verhaal bijhouden. Tot later dus.
vrijdag 10 april 2009
Eindelijk een lijnverbinding
Het is woensdag 8 april. Zoals gewoonlijk ben ik vroeg op en begin de dag met een bezoek aan de wasmachine. Uiteraard is Masaji San ook wakker dus doe ik ook zijn wasje erbij. Tegen de tijd dat iedereen wakker is gaat ook Hans nog een wasje draaien en de rest zit in de lounge om wat te internetten. Helaas doet mijn laptop weinig op de hotspot ondanks dat deze wel aanwezig is. De machine van Masaji San doet het prima op wireless. Jammer dus. Tegen een uur of elf gaan we op stap. Eerst met de trein naar Universal city. Daar staat een HardRock Café en daar verzamel ik de pins van. We drinken er een biertje en gaan dan op stap, weer met de trein, naar het Osaka kasteel. Het is nog een hele wandeling en als we boven zijn heeft alleen Jacques nog puf om het kasteel te bezoeken. Wij brengen buiten de tijd door met het observeren van al die mensen die op deze zonnige dag profiteren van de “Sakura”. Als Jacques terug is gaan we naar het station omdat we daar verwacht worden door wat bobo’s van de Japanse wandelbond. Maar als we daar aankomen staat er niemand te wachten en grijpt Masaji San naar zijn onafscheidelijke telefoon. Binnen tien minuten komt er een mannetje opdraven die ons meeneemt naar een gebouw waar we in een soort klaslokaal worden ontvangen. Alles wordt besproken in de Japanse taal dus wij begrijpen er niets van en laten het maar gebeuren. We krijgen de indruk dat er wat opdrachten worden uitgedeeld om ons tijdens onze doortocht door hun provincies te ondersteunen. Eindelijk maakt de man tegenover me een begrijpbaar gebaar dat we wat gaan drinken. Even later lopen we in ganzenpas naar een horecagelegenheid waar ze een speciale regeling hebben. Voor 3000 jen twee uur onbeperkt eten en drinken. Als die twee uren om zijn voel ik dat ik één sakeetje teveel op heb maar geen nood, we komen heelhuids in onze hotelkamer aan.
Donderdag 9 april is weer een gewone wandeldag met een verplaatsing. Om zeven uur moeten we onze bagage aan de weg hebben staan omdat die dan zal worden opgehaald. Maar er staat niemand. Masaji San dus weer aan de telefoon. De man is onderweg maar kan de jeugdherberg niet vinden. Niet iedereen heeft hier een navigatie toestel in zijn auto. Tien minuten over zeven komt hij voorrijden. Wij laden onze spullen in en gaan aan de wandel naar het station. We nemen de trein naar Osaka Castle en daar treffen we weer een groepje mensen aan die met ons gaan wandelen. Het tijdstip van vertrek is negen uur en de afstand 23 kilometer. Tegen de tijd dat het rekken en strekken voorafgaande aan de wandeling begint zijn er zo’n zestigtal wandelaars komen opdraven. De organisatoren hebben er weer een IVV wandeltocht gemaakt. Dus zo komt er nog eens wat op onze stempelkaart te staan. Bij een rust worden wij apart gehouden en moeten met de parkoersleider meelopen. We begrijpen het niet maar hebben afgeleerd om vragen te stellen. Even later worden we door een museum van de electronica gigant Sanyo geleid. Op zich een hele leuke onderbreking. Na dit bezoek wordt de groep weer opgetrommeld en mogen ze weer met ons verder wandelen. Niet lang daarna gaan we langs een rivier voor ongeveer een kilometer of zeven. We moeten even denken aan de route tijdens de vierdaagse van Nijmegen die van Oosterhout naar de brug over de waal gaat. Als we van de rivier afbuigen staat er een radioverslaggever op ons te wachten. Hij stelt wat vragen, onder andere of we aan een interview willen meewerken. Wij zijn de beroerdste niet dus stemmen we hierin toe. Het blijkt een rechtstreekse uitzending te zijn en de verslaggever geeft toe dat hij hiervoor best wel wat nerveus is. Uiteindelijk is het tijdstip daar dat hij “in de lucht” mag komen. Hij doet een Japanse inleiding en stelt mij wat vragen in de Engelse taal waarna hij de antwoorden weer in het Japans herhaald. Alles bijeen duurt deze wandelende sessie maar een minuut of zeven. Hij krijgt van de regie een seintje dat het naar tevredenheid is geweest en het zweet staat de jonge man op het voorhoofd. Even later blijkt dat we aan de finish zijn aangekomen. Er staat een man in een driedelig pak op ons te wachten. Het is een bekend gezicht van de afgelopen dagen en hij brengt ons naar het gemeentehuis om ons voor te stellen aan de burgemeester. Deze burgemeester ontvangt ons hartelijk maar verontschuldigd zich direct dat er geen tolk aanwezig is. Het hele gebeuren speelt zich weer in de Japanse taal af. We wisselen wat visitekaartjes en er wordt een groepsfoto gemaakt door de lokale pers die ook aanwezig is. Dat is het dan weer. Wij spoeden ons naar het station en nemen de trein naar Kyoto. Daar lopen we naar de jeugdherberg die we nog kennen van onze vorige reizen. Onze bagage is aangekomen en we hebben een zespersoonskamer. Dat wil dus zeggen dat we twee vreemden op de kamer hebben. De regels in de herberg zijn erg strikt en er is geen draadloos internet aanwezig. Dus beperk ik me maar tot het intikken van mijn teksten. Morgen weer een wandeldag….
Vrijdag 10 april het beloofd vandaag een mooie maar warme dag te worden. Ik neem daarom maar geen rugzak met regenjack mee. We gaan na het ontbijt met de trein naar het station waar we gisteren geëindigd zijn. Er staan weer aardig wat mensen te wachten. Omdat we bij de start steeds op een rijtje staan om alle wandelaars handjeschuddend een goede morgen toe te wensen, spreken we af om de deelnemers te tellen. Dat blijken er vandaag 85 te zijn. Toch niet slecht voor een vrijdag. De route begint in een stad en we komen de bebouwde kom nauwelijks uit. Dit is dan meteen een antwoord op de vraag van Chris dat we zo weinig buiten/natuur opnames hebben. Japan heeft enorm veel inwoners maar een groot gedeelte van het land is niet voor bewoning geschikt. Als we volgende week op de bergroute zitten dan zal dat ook te merken zijn op de foto’s. Overigens is het streven van Jacques om dagelijks twintig foto’s door te sturen naar zijn zus die ook zijn website beheert. Dus blijf afstemmen op de site van Jacques. Dus vandaag ook weer een grote stadswandeling. Als we de rand van de stad bereiken dan bevinden we ons plots op een pad tussen niet verzorgde rijstvelden. Het duurt maar vierhonderd meter, dan is de volgende plaats weer aan de beurt. We wandelen over een historische route en soms is daar aan de huizenbouw nog wel iets van terug te vinden. Als het tijd is voor de lunch worden we op een dijk van een rivier gestuurd. Die dijk heeft aan weerszijde bomen die volop in de bloesem staan. Er staat een zacht briesje en dat vinden we op deze warme dag (24 C) best wel prettig. Maar de bloesem is daar niet zo tegen bestand en het sneeuwt hier letterlijk van de bloesem. Tussen die sneeuw gebruiken wij ons lunchpakket en zorgen vooral voldoende vocht te drinken. De lunchpauze is slechts een half uur en we vervolgend onze weg naar de finish van deze dag. Weer een plaatsje waarvan ik de naam niet kan lezen, maar het heeft wel een station. We schudden iedere wandelaar weer de hand en bedanken hen omdat ze deze dag met ons meegewandeld hebben. Dan gaan we samen met nog wat mensen van de organisatie van deze dag nog even naar een speeltuin om daar nog even een biertje met wat snacks te gebruiken. Daarna nemen we ook van hen afscheid en nemen we de trein naar Kyoto. Even een lekker biertje en dan in bad en we voelen ons weer helemaal opgeknapt. Het diner in de jeugdherberg is helemaal mijn smaak: Tempura dus mijn dag kan niet meer stuk. Voor morgen staat er maar een korte wandeling op het programma maar we verwachten ook nog een excursie. Hoe dat afloopt dat horen jullie later.
Groeten,
Lo
Donderdag 9 april is weer een gewone wandeldag met een verplaatsing. Om zeven uur moeten we onze bagage aan de weg hebben staan omdat die dan zal worden opgehaald. Maar er staat niemand. Masaji San dus weer aan de telefoon. De man is onderweg maar kan de jeugdherberg niet vinden. Niet iedereen heeft hier een navigatie toestel in zijn auto. Tien minuten over zeven komt hij voorrijden. Wij laden onze spullen in en gaan aan de wandel naar het station. We nemen de trein naar Osaka Castle en daar treffen we weer een groepje mensen aan die met ons gaan wandelen. Het tijdstip van vertrek is negen uur en de afstand 23 kilometer. Tegen de tijd dat het rekken en strekken voorafgaande aan de wandeling begint zijn er zo’n zestigtal wandelaars komen opdraven. De organisatoren hebben er weer een IVV wandeltocht gemaakt. Dus zo komt er nog eens wat op onze stempelkaart te staan. Bij een rust worden wij apart gehouden en moeten met de parkoersleider meelopen. We begrijpen het niet maar hebben afgeleerd om vragen te stellen. Even later worden we door een museum van de electronica gigant Sanyo geleid. Op zich een hele leuke onderbreking. Na dit bezoek wordt de groep weer opgetrommeld en mogen ze weer met ons verder wandelen. Niet lang daarna gaan we langs een rivier voor ongeveer een kilometer of zeven. We moeten even denken aan de route tijdens de vierdaagse van Nijmegen die van Oosterhout naar de brug over de waal gaat. Als we van de rivier afbuigen staat er een radioverslaggever op ons te wachten. Hij stelt wat vragen, onder andere of we aan een interview willen meewerken. Wij zijn de beroerdste niet dus stemmen we hierin toe. Het blijkt een rechtstreekse uitzending te zijn en de verslaggever geeft toe dat hij hiervoor best wel wat nerveus is. Uiteindelijk is het tijdstip daar dat hij “in de lucht” mag komen. Hij doet een Japanse inleiding en stelt mij wat vragen in de Engelse taal waarna hij de antwoorden weer in het Japans herhaald. Alles bijeen duurt deze wandelende sessie maar een minuut of zeven. Hij krijgt van de regie een seintje dat het naar tevredenheid is geweest en het zweet staat de jonge man op het voorhoofd. Even later blijkt dat we aan de finish zijn aangekomen. Er staat een man in een driedelig pak op ons te wachten. Het is een bekend gezicht van de afgelopen dagen en hij brengt ons naar het gemeentehuis om ons voor te stellen aan de burgemeester. Deze burgemeester ontvangt ons hartelijk maar verontschuldigd zich direct dat er geen tolk aanwezig is. Het hele gebeuren speelt zich weer in de Japanse taal af. We wisselen wat visitekaartjes en er wordt een groepsfoto gemaakt door de lokale pers die ook aanwezig is. Dat is het dan weer. Wij spoeden ons naar het station en nemen de trein naar Kyoto. Daar lopen we naar de jeugdherberg die we nog kennen van onze vorige reizen. Onze bagage is aangekomen en we hebben een zespersoonskamer. Dat wil dus zeggen dat we twee vreemden op de kamer hebben. De regels in de herberg zijn erg strikt en er is geen draadloos internet aanwezig. Dus beperk ik me maar tot het intikken van mijn teksten. Morgen weer een wandeldag….
Vrijdag 10 april het beloofd vandaag een mooie maar warme dag te worden. Ik neem daarom maar geen rugzak met regenjack mee. We gaan na het ontbijt met de trein naar het station waar we gisteren geëindigd zijn. Er staan weer aardig wat mensen te wachten. Omdat we bij de start steeds op een rijtje staan om alle wandelaars handjeschuddend een goede morgen toe te wensen, spreken we af om de deelnemers te tellen. Dat blijken er vandaag 85 te zijn. Toch niet slecht voor een vrijdag. De route begint in een stad en we komen de bebouwde kom nauwelijks uit. Dit is dan meteen een antwoord op de vraag van Chris dat we zo weinig buiten/natuur opnames hebben. Japan heeft enorm veel inwoners maar een groot gedeelte van het land is niet voor bewoning geschikt. Als we volgende week op de bergroute zitten dan zal dat ook te merken zijn op de foto’s. Overigens is het streven van Jacques om dagelijks twintig foto’s door te sturen naar zijn zus die ook zijn website beheert. Dus blijf afstemmen op de site van Jacques. Dus vandaag ook weer een grote stadswandeling. Als we de rand van de stad bereiken dan bevinden we ons plots op een pad tussen niet verzorgde rijstvelden. Het duurt maar vierhonderd meter, dan is de volgende plaats weer aan de beurt. We wandelen over een historische route en soms is daar aan de huizenbouw nog wel iets van terug te vinden. Als het tijd is voor de lunch worden we op een dijk van een rivier gestuurd. Die dijk heeft aan weerszijde bomen die volop in de bloesem staan. Er staat een zacht briesje en dat vinden we op deze warme dag (24 C) best wel prettig. Maar de bloesem is daar niet zo tegen bestand en het sneeuwt hier letterlijk van de bloesem. Tussen die sneeuw gebruiken wij ons lunchpakket en zorgen vooral voldoende vocht te drinken. De lunchpauze is slechts een half uur en we vervolgend onze weg naar de finish van deze dag. Weer een plaatsje waarvan ik de naam niet kan lezen, maar het heeft wel een station. We schudden iedere wandelaar weer de hand en bedanken hen omdat ze deze dag met ons meegewandeld hebben. Dan gaan we samen met nog wat mensen van de organisatie van deze dag nog even naar een speeltuin om daar nog even een biertje met wat snacks te gebruiken. Daarna nemen we ook van hen afscheid en nemen we de trein naar Kyoto. Even een lekker biertje en dan in bad en we voelen ons weer helemaal opgeknapt. Het diner in de jeugdherberg is helemaal mijn smaak: Tempura dus mijn dag kan niet meer stuk. Voor morgen staat er maar een korte wandeling op het programma maar we verwachten ook nog een excursie. Hoe dat afloopt dat horen jullie later.
Groeten,
Lo
woensdag 8 april 2009
Draadloze verbinding werkt niet meer
Vandaag, vrijdag 3 april is een bijzondere dag. Het is voor het eerst dat Masaji San niet voor de afgesproken tijd wakker is. Bovendien is het een rustige dag. We hebben voor ontbijt afgesproken om acht uur. Daarna wandelen we naar een plaatsje dicht bij Yashima. Daar nemen we de shuttle bus naar Yashima zelf. Yashima is een schiereiland en vanaf een afstand heeft het iets weg van een Tafelberg. Als we boven zijn beginnen we onze wandeling naar, hoe kan het ook anders, een tempel. Weer zo een uit de serie van 88. Opvallend hier is, dat de meeste tempelgangers (pelgrims) zich met een touringcar van tempel naar tempel laten vervoeren. Dikwijls is de reisleider een monnik of Shinto priester. Naast de tempel is altijd handel te vinden. Zo ook hier. Een van de eerste winkels ontdekken we een heleboel strips van leisteen. Elk afzonderlijk geprijsd. Er liggen ook acht van die strips op touwtjes en er ligt een houten hamertje bij. Gebruikmakend van dat hamertje blijken die acht strips een toonladder te vormen. Masaji San moet even oefenen maar tot grote verwondering weet hij er een aardig liedje uit te slaan. Gevolg is wel dat we direct worden uitgenodigd voor een kop thee. Na deze onderbreking vervolgen wij onze weg en zo nu en dan genieten we van hele mooie vergezichten. Dit ondanks dat er toch nog aardig wat vocht in de lucht zit. We maken een ronde over bijna de gehele bovenkant van de berg. Onderweg komen we nog een dolfinarium tegen maar in vergelijking met ons Harderwijker dolfinarium stelt deze niet zoveel voor en zijn we er dus maar vlot aan voorbij gegaan. Op een gegeven moment begint onze reisleider (Masaji San) er de pas in te zetten. Hij is bang dat we het schema niet zullen halen. Toch zijn we ruim op tijd om de shuttle bus terug naar een station op te pikken. Daar kopen we eerst een kaartje en dan blijkt dat we nog een half uur hebben. We stevenen op een supermarkt af en kopen wat te eten wat daar ook direct opwarmen in de magnetron. Dan weer snel naar het station om van de maaltijd te genieten. De trein brengt ons naar het Ritsurin park. Dit is een groot park en wij gaan voor een uitgezette route waarvoor een uur moet worden uitgetrokken. Aanvankelijk lijkt het dat we redelijk op schema zitten, totdat Masaji San een Parkgids aanspreekt. Deze wijkt, om ons in haar kielzog, regelmatig van de route af. Ergens in het park worden foto’s van een al dan niet gefigureerd bruidspaar gemaakt. Prompt regelt de gids dat er ook een groepsfoto met ons erbij, gemaakt wordt. We kuieren verder in het park, dat niet alleen mooie bomen en struiken bevat maar ook mooie picknick weiden. Iets wat de Japanners nu eenmaal graag doen. Zeker in de kersenbloesem periode. Ook staan hier nog oude theehuisjes waar vroeger ooit nog een beroemde keizer een slok thee heeft gedronken. Hans en ik lopen een beetje achter en worden aangesproken door twee jonge meiden. Ze spreken geen woord Engels maar uit de gebaren maak ik op dat het iets met een fototoestel te maken heeft. Ik denk dat het de bedoeling is dat ik een foto maak van die twee meiden met hun toestel. Dat begrijp ik dus weer verkeerd. De meiden willen beide, een voor een, met ons op de foto. Als deze fotosessie achter de rug is lopen de meiden te krijsen van plezier terwijl wij ons weer naar de rest van de groep begeven. Als het volgens het schema van Masaji San weer tijd wordt om het park te verlaten, wandelen we direct door naar het hotel. Die avond kopen we in de supermarkt wat voedsel dat we in de lobby van het hotel, opgewarmd door de daar aanwezige magnetron, gezellig oppeuzelen. Wat kan je in Japan toch voor een paar centen heerlijk eten. Zo gaat ook deze dag weer voorbij.
Morgen gaan we verhuizen naar het hoofdeiland Honsu en ook daar schijnt men al op ons te wacht. Wat en hoe? Dat zien we morgen wel.
Het is een uur of zes als ik wakker wordt. Veel te vroeg maar ik begin maar alvast met inpakken. We zouden om kwart voor acht gaan ontbijten. Ik was natuurlijk al veel eerder beneden zodat ik mijn mailbox even kon bekijken. Na het ontbijt gaan we naar de kamer om onze spullen te pakken en naar de foyer te brengen. Er is wat verwarring betreffende het tijdschema want overal zijn we te vroeg en moeten we wachten. Als we bij de halte van de shuttlebus zijn blijkt dat we nog ruim veertig minuten over hebben. Hans en ik vinden dat we die tijd beter bij Mister Donut door kunnen brengen en de anderen zijn daar niet erg gerust op. We zijn nog tien minuten voor de officiële vertrektijd bij de busstop. De bus brengt ons naar de Ferryterminal. Daar is een redelijke rij voor het Ticketloket. Masaji san schuift aan in de rij en hoe hij het voor elkaar krijgt weten we niet maar hij ziet weer kans om goedkopere tickets in de wacht te slepen. De ferry is voornamelijk een vrachtferry met enige passagiersaccommodatie. Het is een rustig zeetje maar dat komt ook omdat het redelijk mistig is. Gelukkig niet te erg zodat het schip zich mooi aan het schema kan houden. Als we in Kobe aankomen staat een hele delegatie van de Lu Walking Association (LWA) ons op te wachten. Inmiddels is het wel behoorlijk gaan regenen. De bagage wordt in een auto geladen en voor ons begint de rondleiding door de stad. Eerst een park waar nog wat stille getuigen liggen van de grote aardbeving in 1997. Daarna via deels overkoepelde winkelstraten naar Chinatown. Omdat het regent hebben we nergens zin om ergens bij stil te staan. Er heerst wat overleg en daarna worden we ondergronds, via allerlei winkelpanden naar een bepaald winkelgebouw gebracht waar op de negende verdieping een foodcourt is. Hier was een tafel besproken maar ons opperhoofd Masaji san had al snel door dat het om tatamivloer en lage tafeltjes ging. Hij voorzag grote problemen met ons westerlingen en hij onderhandelt net zolang totdat er voldoende zitplaatsen beschikbaar komen aan de normale tafeltjes en stoelen. Het restaurant is een buffetrestaurant en we hebben daar allen heerlijk van genoten. Na deze tafel worden we door de leden van de LWA naar ons onderdak gebracht. Het is een goedkope backpackers waar je dus ook niet al te veel van mag verwachten maar we krijgen een eigen vierpersoons kamer en het merendeel van de bagage staat al op de kamer. Er schijnt ook draadloos internet te zijn maar helaas lukt het niet om daar gebruik van te maken. Of dit nu een fout is van mijn laptop of van het systeem van het huis dat is nog de vraag, dus moet ik me vandaag maar beperken tot het typen van mijn tekst.
We hebben een paar drukke dagen achter de rug en ik ben de draad van het verhaal een beetje kwijt. Dit komt vooral omdat ik met mijn laptop niet online kan komen terwijl een ander dat wel kan.
Het onderdak in Kobe dears is erg basic maar de bedden zijn goed. Na een goede nachtrust staan we ’s morgens in alle vroegte weer buiten en gaan op weg naar het station. Het is zondag 5 april en we verzamelen bij een station waar al verschillende wandelaars zijn samengekomen. Ik denk zo’n zestig wandelaars komen hier bijeen om met ons te gaan wandelen. Na een officiële startceremonie gaan we op weg. Het is vandaag 26 km. Inclusief “sightseeing” . Er lopen enkele mensen mee die ook Engels spreken en dat maakt het allemaal een stuk gezellig. We krijgen allemaal een fotokopie mee van het parkoers zodat we zelf kunnen bijhouden waar we zijn. Er staan ook allerlei bijzonderheden op. Helaas is dat wel in het Japans. Tijdens de wandeling blijkt dat de “sightseeing” deze keer niet alleen tempels inhoudt maar ook brengen we een bezoek aan twee Sake fabrieken waar ook op deze zondagmorgen geproefd mag worden. Onderweg duiken we even een supermarkt binnen om onze lunch in te kopen. Ja dat kan hier allemaal op zondag. De meeste supermarkten zijn dag en nacht open. De lunch wordt gebruikt op een groot plein met heel veel kersenbloesembomen. Als de wandeltocht beëindigd is bij een station, krijgen we allemaal een stempel voor onze IVV kaart. Ze hebben ons dagtraject aangemeld als IVV wandeltocht. Als de meeste mensen zijn vertrokken houden we met een select groepje een soort hanami; er wordt een vloerkleed uitgerold en er wordt drank geschonken met wat hapjes. Heel gezellig en dat schijnt hier de normaalste zaak van de wereld te zijn. Na afloop gaan we via een supermarkt naar het onderdak om daar ons ontbijt op te peuzelen.
Maandag 6 april worden we in alle vroegte opgehaa ld vanaf ons verblijf. De bagage gaat in de wagen en ook wij passen in de wagen. Na een rit waarbij we de indruk hebben dat een rood verkeerslicht hier heel anders uitgelegd wordt, komen we weer aan bij het station waar we gisteren gefinisht zijn. Er zijn al heel wat wandelaars en ons wordt verteld dat er vandaag veel meer wandelaars zullen zijn omdat het geen zondag is. We begrijpen dit eerst niet maar uitgelegd wordt dat er op zondag vele wandeltochten georganiseerd worden. Dus op maandag is er veel minder concurrentie. We beginnen maar niet met tellen maar het zijn er zeker tweehonderd. Er is ook een etchtpaar bij dat Frans spreekt dus daar heeft Jacques tijdens de wandeltocht veel contact mee. Het traject voor vandaag is slechts 16 kilometer en gaat via verschillende tempels naar het kasteel van Osaka. Niet dat we gelegenheid hebben om dat kasteel te bekijken want na de ontvangst van de IVV stempel moeten we direct door naar het Nederlandse Consulaat Generaal. Daar worden we ontvangen met koffie en gebak. En hier brengen we een gezellig en informatief uurtje door. Daarna gaan we op weg naar de jeugdherberg. Die is snel gevonden en we krijgen een kamer toegewezen die het verst in de gang ligt. Het is een zespersoonskamer en we hebben twee andere gasten. We brengen de avond verder rustig door.
Dinsdag 7 april is een excursiedag. We gaan met de trein naar Nara, een voormalig hoofdstad en bekend door zijn enorme tempels die zijn opgenomen in het Wereld erfgoed van Unesco. Nu we niet met een wandeling bezig zijn en alle tijd hebben is dit zeker de moeite waard. Een van de tempels is het oudste houten gebouw ter wereld (zegt men hier). Ook brengen we een bezoek aan een enorme Boedah die (naar men zegt) drie meter groter is dan de boedah in Kamakura. De boedah staat in het grootste houten gebouw (van Japan?) Voor de mensen die wel eens in Nikko zijn geweest, kan ik melden dat het hier allemaal wat ruimer is opgezet. Overigens hebben we vandaag prachtig weer en dat doet ook veel. We beeindigen deze dag met een bezoek aan het HardRock Cafe. Iets waar Masaji san nog nooit geweest is. Hij voelt zich direct een stuk jonger en geniet van de muziek het biertje en de maaltijd. Morgen is onze vrije dag maar naast ons eigen lijstje zoals, Het HardRock Cafe Universal, het Kasteel en onze was, staat er ook weer een ontmoeting met de bobo’s van de provinciale wandelsportbonden op het programma.
groeten, Lo
Morgen gaan we verhuizen naar het hoofdeiland Honsu en ook daar schijnt men al op ons te wacht. Wat en hoe? Dat zien we morgen wel.
Het is een uur of zes als ik wakker wordt. Veel te vroeg maar ik begin maar alvast met inpakken. We zouden om kwart voor acht gaan ontbijten. Ik was natuurlijk al veel eerder beneden zodat ik mijn mailbox even kon bekijken. Na het ontbijt gaan we naar de kamer om onze spullen te pakken en naar de foyer te brengen. Er is wat verwarring betreffende het tijdschema want overal zijn we te vroeg en moeten we wachten. Als we bij de halte van de shuttlebus zijn blijkt dat we nog ruim veertig minuten over hebben. Hans en ik vinden dat we die tijd beter bij Mister Donut door kunnen brengen en de anderen zijn daar niet erg gerust op. We zijn nog tien minuten voor de officiële vertrektijd bij de busstop. De bus brengt ons naar de Ferryterminal. Daar is een redelijke rij voor het Ticketloket. Masaji san schuift aan in de rij en hoe hij het voor elkaar krijgt weten we niet maar hij ziet weer kans om goedkopere tickets in de wacht te slepen. De ferry is voornamelijk een vrachtferry met enige passagiersaccommodatie. Het is een rustig zeetje maar dat komt ook omdat het redelijk mistig is. Gelukkig niet te erg zodat het schip zich mooi aan het schema kan houden. Als we in Kobe aankomen staat een hele delegatie van de Lu Walking Association (LWA) ons op te wachten. Inmiddels is het wel behoorlijk gaan regenen. De bagage wordt in een auto geladen en voor ons begint de rondleiding door de stad. Eerst een park waar nog wat stille getuigen liggen van de grote aardbeving in 1997. Daarna via deels overkoepelde winkelstraten naar Chinatown. Omdat het regent hebben we nergens zin om ergens bij stil te staan. Er heerst wat overleg en daarna worden we ondergronds, via allerlei winkelpanden naar een bepaald winkelgebouw gebracht waar op de negende verdieping een foodcourt is. Hier was een tafel besproken maar ons opperhoofd Masaji san had al snel door dat het om tatamivloer en lage tafeltjes ging. Hij voorzag grote problemen met ons westerlingen en hij onderhandelt net zolang totdat er voldoende zitplaatsen beschikbaar komen aan de normale tafeltjes en stoelen. Het restaurant is een buffetrestaurant en we hebben daar allen heerlijk van genoten. Na deze tafel worden we door de leden van de LWA naar ons onderdak gebracht. Het is een goedkope backpackers waar je dus ook niet al te veel van mag verwachten maar we krijgen een eigen vierpersoons kamer en het merendeel van de bagage staat al op de kamer. Er schijnt ook draadloos internet te zijn maar helaas lukt het niet om daar gebruik van te maken. Of dit nu een fout is van mijn laptop of van het systeem van het huis dat is nog de vraag, dus moet ik me vandaag maar beperken tot het typen van mijn tekst.
We hebben een paar drukke dagen achter de rug en ik ben de draad van het verhaal een beetje kwijt. Dit komt vooral omdat ik met mijn laptop niet online kan komen terwijl een ander dat wel kan.
Het onderdak in Kobe dears is erg basic maar de bedden zijn goed. Na een goede nachtrust staan we ’s morgens in alle vroegte weer buiten en gaan op weg naar het station. Het is zondag 5 april en we verzamelen bij een station waar al verschillende wandelaars zijn samengekomen. Ik denk zo’n zestig wandelaars komen hier bijeen om met ons te gaan wandelen. Na een officiële startceremonie gaan we op weg. Het is vandaag 26 km. Inclusief “sightseeing” . Er lopen enkele mensen mee die ook Engels spreken en dat maakt het allemaal een stuk gezellig. We krijgen allemaal een fotokopie mee van het parkoers zodat we zelf kunnen bijhouden waar we zijn. Er staan ook allerlei bijzonderheden op. Helaas is dat wel in het Japans. Tijdens de wandeling blijkt dat de “sightseeing” deze keer niet alleen tempels inhoudt maar ook brengen we een bezoek aan twee Sake fabrieken waar ook op deze zondagmorgen geproefd mag worden. Onderweg duiken we even een supermarkt binnen om onze lunch in te kopen. Ja dat kan hier allemaal op zondag. De meeste supermarkten zijn dag en nacht open. De lunch wordt gebruikt op een groot plein met heel veel kersenbloesembomen. Als de wandeltocht beëindigd is bij een station, krijgen we allemaal een stempel voor onze IVV kaart. Ze hebben ons dagtraject aangemeld als IVV wandeltocht. Als de meeste mensen zijn vertrokken houden we met een select groepje een soort hanami; er wordt een vloerkleed uitgerold en er wordt drank geschonken met wat hapjes. Heel gezellig en dat schijnt hier de normaalste zaak van de wereld te zijn. Na afloop gaan we via een supermarkt naar het onderdak om daar ons ontbijt op te peuzelen.
Maandag 6 april worden we in alle vroegte opgehaa ld vanaf ons verblijf. De bagage gaat in de wagen en ook wij passen in de wagen. Na een rit waarbij we de indruk hebben dat een rood verkeerslicht hier heel anders uitgelegd wordt, komen we weer aan bij het station waar we gisteren gefinisht zijn. Er zijn al heel wat wandelaars en ons wordt verteld dat er vandaag veel meer wandelaars zullen zijn omdat het geen zondag is. We begrijpen dit eerst niet maar uitgelegd wordt dat er op zondag vele wandeltochten georganiseerd worden. Dus op maandag is er veel minder concurrentie. We beginnen maar niet met tellen maar het zijn er zeker tweehonderd. Er is ook een etchtpaar bij dat Frans spreekt dus daar heeft Jacques tijdens de wandeltocht veel contact mee. Het traject voor vandaag is slechts 16 kilometer en gaat via verschillende tempels naar het kasteel van Osaka. Niet dat we gelegenheid hebben om dat kasteel te bekijken want na de ontvangst van de IVV stempel moeten we direct door naar het Nederlandse Consulaat Generaal. Daar worden we ontvangen met koffie en gebak. En hier brengen we een gezellig en informatief uurtje door. Daarna gaan we op weg naar de jeugdherberg. Die is snel gevonden en we krijgen een kamer toegewezen die het verst in de gang ligt. Het is een zespersoonskamer en we hebben twee andere gasten. We brengen de avond verder rustig door.
Dinsdag 7 april is een excursiedag. We gaan met de trein naar Nara, een voormalig hoofdstad en bekend door zijn enorme tempels die zijn opgenomen in het Wereld erfgoed van Unesco. Nu we niet met een wandeling bezig zijn en alle tijd hebben is dit zeker de moeite waard. Een van de tempels is het oudste houten gebouw ter wereld (zegt men hier). Ook brengen we een bezoek aan een enorme Boedah die (naar men zegt) drie meter groter is dan de boedah in Kamakura. De boedah staat in het grootste houten gebouw (van Japan?) Voor de mensen die wel eens in Nikko zijn geweest, kan ik melden dat het hier allemaal wat ruimer is opgezet. Overigens hebben we vandaag prachtig weer en dat doet ook veel. We beeindigen deze dag met een bezoek aan het HardRock Cafe. Iets waar Masaji san nog nooit geweest is. Hij voelt zich direct een stuk jonger en geniet van de muziek het biertje en de maaltijd. Morgen is onze vrije dag maar naast ons eigen lijstje zoals, Het HardRock Cafe Universal, het Kasteel en onze was, staat er ook weer een ontmoeting met de bobo’s van de provinciale wandelsportbonden op het programma.
groeten, Lo
vrijdag 3 april 2009
Het opzoeken van foto's
Bedankt Chris voor de opmerking. Gelukkig hebben we nu een tweede dag met internet zodat ik direct kan reageren.
Het bekijken van de foto’s:
1. Ga naar http://Backpacker.phpbb6.de
Click hier op “Album”
Click dan op “Users personal galleries.
Click nu op “An Jisan” en vervolgens op
“Japan (slide show)
Hier zijn een aantal foto’s te vinden. De volgende foto’s zijn via dezelfde url te vinden, dus:
2. Ga naar http://Backpacker.phpbb6.de
Zoek dan in de middenkolom naar de berichten en click op het desbetreffende bericht op (read the full topic). Als vanzelfsprekend komen alle nieuwe berichten uit Japan dus is het zoeken niet zo moeilijk. Let wel, niet elk bericht is voorzien van foto’s. De tekst van de berichten is van Jacques Liska.
Succes er mee.
Het bekijken van de foto’s:
1. Ga naar http://Backpacker.phpbb6.de
Click hier op “Album”
Click dan op “Users personal galleries.
Click nu op “An Jisan” en vervolgens op
“Japan (slide show)
Hier zijn een aantal foto’s te vinden. De volgende foto’s zijn via dezelfde url te vinden, dus:
2. Ga naar http://Backpacker.phpbb6.de
Zoek dan in de middenkolom naar de berichten en click op het desbetreffende bericht op (read the full topic). Als vanzelfsprekend komen alle nieuwe berichten uit Japan dus is het zoeken niet zo moeilijk. Let wel, niet elk bericht is voorzien van foto’s. De tekst van de berichten is van Jacques Liska.
Succes er mee.
donderdag 2 april 2009
Eindelijk weer een verbinding, een lange editie
Masaji san is al weer vroeg aan het internetten. Als ik rond een uur of vier wakker wordt vertelt hij mij dat het in Amsterdam nog 25 maart is. Ik laat hem nog een tijdje internetten en rond een uur of zeven zitten we alle vier weer aan het ontbijt. Direct daarna gaan we door naar het station, terug naar de stopplaats van gisteren. Er zijn aardig wat medewandelaars aanwezig en ik heb niet de behoefte om ze te tellen. Bij het museum is de verzamelplaats en een klas schooljeugd doet ons uitgeleide. Zonder enig ophef beginnen we aan onze wandeling. Er zijn verschillende mensen die de routebeschrijving in de hand hebben en zo nu en dan is er een discussie wie er nu gelijk heeft. Niets bijzonders dus. Dat geeft mij mooi de gelegenheid om wat algemene dingen te vermelden. Zo blijkt het Jacques gelukt te zijn om een aantal foto’s op zijn eigen website te plaatsen. Via de www.backpacker.phpbb6.de zouden die foto’s onder een of andere knop te vinden zijn. Bovendien heeft hij een extra service dat als je jezelf aanmeld dan krijg je een bericht als er nieuwe foto’s geplaatst zijn. Mocht het niet lukken laat het ons dan weten. Dan over foto’s gesproken. Toen wij in Nagasaki aankwamen zag ik dat Masaji san zijn baard had laten staan omdat dit voor hem de Siebold bedevaart is. Ik heb hem toegezegd ook de baard te laten staan dus zie ik er tegenwoordig anders uit dan jullie mij kennen. Na het beëindigen van deze hofreis gaat hij er weer af. Ik blijf dan nog twee weken hier om wat bij te kleuren. Zo we zijn inmiddels al weer een tijdje op stap en hebben weer ergens in een oud gebouw groene thee aangeboden gekregen. We wandelen weer verder en komen plots in een karakteristiek straatje terecht met aan weerskanten pijnbomen. Dit is kenmerkend voor de vroegere hoofdwegen. Op een gegeven ogenblik staat er weer een groep mensen ons op te wachten. We worden begroet en ik wordt gefeliciteerd. Dan moeten we een prieeltje in en worden we omgekleed in een heuse Samoerai oorlogsuitrusting. Onze kleding en spullen worden in een grote doos gestopt en in een volgauto geplaatst. We vervolgen onze weg op sandalen van stro en in een piepend en krakend harnas. Het is niet een echt feest om in deze uitrusting te wandelen maar het is wel heel bijzonder en leuk voor de plaatjes. Na ongeveer een kilometer mogen we onze uitrusting weer omruilen voor onze eigen spullen terwijl de rest van de wandelaars op een nabijgelegen grasveld aan hun picknick beginnen. Als ook wij weer in onze normale kleding zitten voegen we ons bij hen. Er zijn keurige obento’s (lunchpakketten met rijst sushi enz.) voor ons aangedragen en we laten het ons goed smaken. Dat is althans de bedoeling maar ook wordt er van ons verwacht dat we zowel de schrijvende als de visuele pers te woord staan. Hierdoor is voor ons de lunchpauze eigenlijk iets te kort. We gaan weer aan de wandel. We gaan nu steeds meer tussen de gebouwen omdat we nu in de voorsteden van Kokura wandelen. Voor de zoveelste keer gaan we weer door een arcade en worden we weer opgewacht door een menigte. Masaji san wil dan altijd hebben dat wij voorop lopen en als we dichter naderen wordt er luid “Happy birthday to you” gezongen. We moeten het lied nog een keer aanhoren en daarbij krijg ik nog een verjaardagscake en een happy aangeboden. We kijken eens op ons horloge en maken van de eerste de beste gelegenheid gebruik om weer op pad te gaan. Het zou wel weer eens een lange dag kunnen worden. Een van de wandelaars die de afgelopen vier dagen met ons meegelopen heeft wil deze avond nog een etentje aanbieden als verjaardagscadeau. Ook hij moet zich even orienteren en ontdekt dan dat we vlak bij ons hotel zijn. We krijgen van hem een half uur om ons te douchen. Op de afgesproken tijd staan we weer in de lobby. Gelukkig is het maar vijf minuten wandelen. Er is een tafel gereserveerd, zo’n lage waar je de voeten in het gat onder de tafel moet steken. Onze gastheer had kennelijk laten weten dat het om een verjaardagspartijtje gaat want er wordt een fles champagne (lambrusco) opengetrokken en er wordt ons weer een verjaardagstaart aangeboden. Zes brandende kaarsjes er op en de lichten in het restaurant worden gedoofd totdat ik de kaarsjes uitgeblazen heb. Kortweg een hele gezellige en onvergetelijke verjaardag. Om half tien in de avond zijn we weer terug in het hotel en breiden we ons voor op de volgende dag.
Masaji san zit om drie uur in de nacht al weer achter de computer. Zelf sta ik om vijf uur op en begin met het vullen van de wasmachine zodat de was nog op tijd droog is voor we vertrekken. Om tien voor zeven moeten we naar het station om een aantal wandelaars te begroeten die juist zijn gestart voor een wandeltocht van honderd kilometer in drie dagen. Ik ben verbaasd hier zoveel bekende gezichten te zien. Het is onbegrijpelijk dat we in de afgelopen wandeldagen zoveel mensen hebben leren kennen. Het hele gebeuren duurt maar tien minuten, dus snellen we naar het hotel om aan ons ontbijt te beginnen. De was is droog dus inpakken maar. Om kwart over acht moeten we in de trein zitten. Onder mijn Nederlandse medewandelaars heerst enige paniek. Het gebeurt allemaal te snel en dat valt hen niet mee op de vroege morgen. Als we eenmaal in de trein zitten worden ze langzaam weer wat rustiger. De hele treinreis duurt ongeveer twee uren waarbij we ongeveer op tweederde van de afstand acht minuten de tijd hebben om over te stappen. Op de eindbestemming aangekomen staat alweer een wandelaar op ons te wachten. Hij laad al onze bagage in zijn wagen en wijzelf stappen in een busje en we worden naar een tempel gebracht. Het blijkt, althans zo hebben wij het begrepen, de eerste Budistische tempel van Japan. Daarna nog even een Christelijke kerk bezoeken en dan door naar de Monjusenji tempel waar we de nacht door zullen brengen. De tempel staat tegen een berg en we moeten via een lange trap naar boven. De tempel is voorzien van verschillende slaapplaatsen. Vreemd genoeg zijn we verder nog niemand tegengekomen. We vragen ons dan ook af waar en hoe we moeten gaan eten. Maar aan alles is gedacht. Er blijkt toch een priester met zijn vrouw, zoon schoondochter en twee kleinkinderen rond te lopen. Op het programma stond al lange tijd een Kanreki party. Al voor het diner kreeg ik van Masaji en zijn vriend een doos aangeboden met een rode baretachtige muts, jasje en onderbroek. Zoals gezegd alles in het rood. Dit moest ik aantrekken (over mijn kleding heen) en zo ben ik dan de jarige job. Dus weer een verjaardagstaart en weer zes kaarsjes uitblazen. We eten en drinken heerlijk en tegen een uur of tien krijgen we summier van Masaji san het programma van morgen te horen.
Inmiddels 28 maart. Het 6 uur in de morgen als ik rustig op sta en van het sanitair gebruik maak. Als ik daarvan terugkom is iedereen wakker en zit Masaji san al weer achter de computer. Vandaag moeten we weer verhuizen dus alles weer inpakken en de bagage weer in de auto laden. Dan gaan we rond de tempel wat wandelen. Dat blijkt een heuse klim langs touwen te zijn. Zowel Jacques als ik zijn daar niet blij mee maar we laten ons niet kennen. Alleen het laatste stukje naar het uitzichtpunt zonder hekwerk, hebben we niet gedaan. Tegen tienen vertrekken we voor de tien kilometer van vandaag. Het heeft eigenlijk met de route niets te maken maar goed. Op deze manier blijven we wel in vorm. Het blijken bijna twaalf kilometer te zijn bergje op en bergje af. Onderweg nemen we er de tijd voor om zoveel mogelijk stenen en planten te zien. We komen bij de ingang van weer een kennelijk bekende tempel, maar voor we die bereiken moeten we een busje in en worden we weggebracht naar ons onderkomen voor de nacht in Baien no sato. Hier krijgen we elk een eigen kamer toegewezen. We zijn benieuwd wat dit allemaal gaat kosten. We plaatsen onze bagage in de kamers en gaan dan aan tafel voor de lunch die weer voortreffelijk is. Tijdens de lunch probeer ik Masaji San duidelijk te maken dat we behoefte hebben aan wat rust,tijd om te wassen en te internetten. Hij knikt maar enkele ogenblikken later vertelt hij dat we het busje in moeten om naar een tempel te gaan. Het barst hier van die dingen dus dit is wéér een andere. Hier krijgen we van de monnik een heel erg Japans verhaal te horen waar zelfs Masaji San nauwelijks iets van snapt. Het duurt alles bijeen nog geen uur en we worden weer keurig teruggebracht naar het hotel. Daar zit ik nu deze tekst in te tikken en nu nog maar afwachten of ik ook online kan komen.
Er is mij van verschillende kanten gevraagd hoe het met de Wheelie gaat. Wel daar gaat het goed mee omdat die meestal samen met de andere bagage in de auto vervoerd wordt. Dat is maar goed ook want we hebben verschillende paden gehad en vooral ook trappen bij al die tempels , die echt niet leuk zijn voor de Wheelie. Als we met onze eigen bagage moeten gaan lopen dan zal ik toch paden moeten aanhouden die minstens een halve meter breed zijn. Overigens vind ik de rugzak van de Wheelie niet opkunnen tegen een normale trekkersrugzak die voorzien is van verschillende vakken.
Het lukt niet om met mijn laptopje online te komen dus ga ik maar gewoon verder met het vervolg van het verhaal.
Vandaag 29 maart ben ik gewoontegetrouw vroeg wakker. Omdat we de gisterenavond een plunjezak met allerlei overbodige zaken als ontvangen geschenken hebben ingeleverd, bedenk ik dat ik daarvoor nog wel wat meer zaken heb. Om die reden ga ik vroeg uit de veren en verzamel wat kleding die ik niet nodig denk te hebben en ga daarmee naar de receptie om dit alsnog in de plunjezak te doen. Daar staat onze gastheer van de afgelopen dagen al druk te gebaren dan onze bagage in zijn auto moet. Ik ga weer naar boven en pak mijn bagage bijeen en breng de Wheelie naar beneden. Die verdwijnt al snel in de auto en ik ga naar boven om Hans en Jack wakker te maken dat zij hun bagage moeten inleveren. Dat heeft wel wat voeten in aarde want ’s morgens vroeg op gang komen in niet hun sterkste kant. Masaji san heeft als zijn spullen inmiddels ook al in de wagen. Als ook Hans zijn spullen heeft ingeleverd rijd de man met onze bagage weg. Wij wachten tot we kunnen ontbijten en daarna komt er een busje voorrijden die ons naar een klein dorpje brengt waar we weer eens opgevangen worden door de burgemeester en uiteraard de pers. Toespraak, interview en groepsfoto. Dan wordt nog terloops even gemeld dat in het jaar 2000 ook nog de Nederlandse kroonprins hier geweest is. Dan wordt er een bootje opgeroepen die ons naar het eilandje Kuroshima brengt. Dit is het eiland waar in het jaar 1600 het Nederlandse schip “De Liefde” is gestrand en waar de bemanning in eerste instantie gevangen werd genomen. William Adams, de Engelse navigator van “De Liefde” wist echter bij het lokale gezag in een goed blaadje te komen met gevolg dat de bemanning steeds “vriendelijker” werd behandeld.
We krijgen op dit eilandje een rondleiding en bij een monument leggen wij een boeket bloemen bij het monument. Na deze ceremonie stappen we weer op het bootje en na tien minuten varen staan we weer aan wal. Dit tot grote opluchting van Jacques. We stappen weer in het busje en worden naar een plaatsje gebracht waar we na de lunch een aantal stenen boeda beelden hebben bezocht. Eerlijk gezegd heb ik voorlopig wel genoeg van al die religieuze zaken maar goed het hoort er nu eenmaal bij. Het is de bedoeling dat we nu naar een klein parkje gaan waar veel bomen in de bloesem staan om daar aan een “hanami” mee te doen. Helaas is er geen enkele parkeerplaats vrij en men brengt ons daarom maar naar de ferry van Usuki. Tengevolge van deze programma wijziging blijkt dat we één ferry eerder kunnen nemen voor de oversteek naar het grote eiland Shikoku. De bootreis gaat rustig en vlot en in een paar uren zijn we op het eiland aangekomen. Dan is het met onze bagage even twee kilometer wandelen naar het station. We komen ruim op tijd aan en als we uiteindelijk in de trein zitten blijkt het een stoptrein te zijn van bijna anderhalf uur. Er is geen toilet in de trein en daar hadden wij niet op gerekend. Ook Masaji san heeft grote nood en vraagt aan de conducteur of er echt geen toilet is. De man zegt toe om een seintje te geven als we op een station stilstaan waar een toilet op het perron is. Als het zover is stuiven we gedrieën op het toilet af maar er is slechts plaats voor één persoon. Als ik als laatste terug bij de trein kom staat de conducteur lachend te wachten en geeft de bestuurder fluitend toestemming weer te vertrekken. Dat geeft ondanks enig schuldgevoel een grote opluchting. Als enkele stations later op een tegenliggende trein moeten wachten verdwijnt dit schuldgevoel ook weer. Met een bijna lege blaas en volledige bepakking komen we in de stad Matsuyama aan. Hier gaan we eerst iets eetbaars zoeken en dan nemen we de tram naar de oudste Spa van Japan. Vanaf deze halte is het nog twee kilometer lopen (en klimmen) naar onze herberg. Het is deze keer een echte jeugdherberg en er is internet. Maar geen draadloos zodat ik voorlopig maar door zal gaan met het verslag op mijn harde schijf op te slaan. Het was een lange reisdag dus we liggen er op tijd in. Dat wil zeggen. We slapen met zijn vieren in een kamer met een tatami vloer (dikke rieten vloerbedekking) met daarop een matrasje en een veel te warm dekbed.
Om vijf uur in de morgen duikt Masaji san weer achter zijn computer. Die man kan niet langer dan vijf uur achtereen slapen. Om zes uur loopt zijn wekker af en sta ik op. Rustig aan want om zeven uur kunnen we pas ontbijten. Het ontbijt is compleet maar de zalm is deze keer wel heel erg zout. Na het ontbijt gaan we onder leiding van Masaji een wandeling maken naar de Ishiteji tempel. Dus daar gaan we weer. Maar ik moet toegeven dat deze tempel meer bezienswaardigheden heeft dan de gemiddelde in Japan. Masaji san weet achter een steen een grot te vinden die uitloopt tot een lange tunnel tot aan de andere kant van de berg. In die tunnel moet ik natuurlijk weer mijn hoofd stoten. Voor lange mensen geld in heel Japan: Wees nederig en buk. Aan de andere zijde aangekomen zien we weer verschillende religieuze beelden. We moeten weer terug door de tunnel en we zien verschillende pelgrims die de 88 tempels route volgen. Een route van ongeveer 1150 kilometer langs, hoe kan het anders, langs 88 tempels. Dus niets voor mij. De afstand trekt me wel maar de onderwerpen niet. We gaan naar de bushalte van de “Dogo Onsen” (kom ik later nog op terug) en daar worden we opgevangen door een voorzitter van een of andere wandelbond. Tot mijn grote verbazing tref ik daar ook een klein Japans echtpaar uit Hiroshima aan: Midori en Kazuhiko die we kennen uit het IML wandelcircuit. Wat kan de wereld toch heerlijk klein zijn. Het is nu de bedoeling dat we een rondleiding krijgen door de stad maar de pers schijnt ook hier voorrang te hebben waardoor het schema enigszins uit de hand loopt. Dit tijdverlies wordt weer goedgemaakt doordat een museum dat bezocht zou worden, op maandag gesloten is. We doen allerlei plaatsen aan dit iets te maken hebben met Botchan. Een hoofdpersoon uit een Japans literatuurstukje. Gelukkig hebben we dit verhaal thuis al gelezen en bovendien hebben we een dame mee die behoorlijk goed Engels (Amerikaans) spreekt. We krijgen de indruk dat alles hier in Matsuyama in het teken van Botchan staat. Aan het einde van de rondleiding nemen we afscheid van onze begeleiders en gaan we naar de jeugdherberg. We besluiten om nog een uurtje wat in de herberg te blijven en dan gaan we naar de “Dogo Onsen”. Dit is het oudste Spa bad van Japan. Nu is een echt Japans bad iets heel anders dan we in Nederland gewend zijn maar wij hebben daar ondertussen toch wel enige ervaring in opgedaan. Het bad zelf is eigenlijk helemaal niet zo bijzonder, ware het niet dat overal plaatjes hangen wat het favoriete bad van Botchan was, welke kleedkamer bij hem favoriet was en ga zo maar door. En dat allemaal voor een hoofdpersoon uit een fictief verhaal!!!! Maar goed , ook dit hebben we weer meegemaakt. We doen wat inkopen omdat we geen diner in de herberg besteld hadden en gaan naar de herberg om zelf ons eten te maken en de avond door te brengen met het maken van het verslag of het antwoorden van e-mail.
31 maart om zes uur gaat de wekker van Masaji san af. Dit keer ligt hij zelf nog in bed omdat zijn computer al ingepakt is. We staan op, pakken onze spullen in en maken ons ontbijt gereed, voor mij dit keer een big cup of noodles. Om tien voor zeven stappen we bepakt en bezakt de jeugdherberg uit om naar de tram en daarmee naar het station te gaan. We zijn erg vroeg maar Masaji san is wat nerveus. We kunnen ons dat wel voorstellen omdat we vandaag zijn broer, zuster en zwager gaan ontmoeten. We kopen een kaartje en omdat we met vier personen zijn, krijgen we een fikse korting. Dat is weer mooi meegenomen. Dit keer hebben we een expresstrein en die gaat met een behoorlijke snelheid en maakt weinig stops. Rond tien uur komen we aan op het station van Tadotsu. De familie van Masaji san staat met spandoek en nog een flink aantal wandelaars aan de uitgang van het station. We kopen eerst iets voor ons ontbijt en dan gaan we met zijn allen aan de wandel. Eerst langs de burgemeester die met een groot deel van zijn personeel ons voor het gemeentehuis staat op te wachten. Een korte toespraak van zijn kant die niet vertaald wordt dus blijft het bij deze korte ontmoeting. Dan gaan we door naar een soort museum waar ons koekjes en groene thee op traditioneel ceremoniële wijze wordt aangeboden. Terwijl Masaji san door een verslaggever wordt geïnterviewd worden wij door een gedeelte van het museum geleid. Na het interview gaan we aan de wandel. We zijn met ongeveer twintig wandelaars. Het is vandaag weer een tempelroute. Bij een van de tempels houden wij in de grote tuin een picknick. Heel gezellig en bovendien hebben we een prachtig uitzicht over de stad en de haven. Onze medewandelaars zijn al redelijk op leeftijd en de enige jonge mensen die bij ons zijn dat zijn de verslaggevers van de krant en televisie. We doen tijdens deze wandeling nog twee tempels aan en de temperatuur begint ook wat aangenamer te worden. Ja de temperaturen zijn duidelijk lager dan we gepland hebben. Op zich niet zo erg maar daardoor hebben wij de neiging om wat sneller te wandelen en dat kunnen die kortbenig Japanse wandelaars moeilijk bijbenen. We moeten dus steeds wat inhouden en ik ga uit gewoonte maar weer steeds tellen of we iedereen nog wel mee hebben.
Bij de laatste tempel, de Zentzuji tempel, hebben we de finish van vandaag bereikt en gaan we op zoek naar de ingang van het hotel. Dit hotel behoort bij de tempel maar is behoorlijk modern van opzet. Enige drempel is wel dat we de volgende ochtend om zes uur worden verwacht voor de ochtendceremonie. Wat dat is, dat moeten we zelf nog afwachten dus daar zal ik morgen over verhalen.
We zijn dus op tijd wakker als we naar de tempel gaan. Wat een tijd: ’s morgens om zes uur!! Als we daar aankomen is de dienst net begonnen. Er zijn ongeveer 40 pelgrims aanwezig. Zij zijn herkenbaar aan een soort witte kiel over hun kleding. In de dienst wordt uitsluitend Japans ten gehore gebracht en worden verschillende Mantra’s gebeden. Wij zitten er bij en kijken er naar. Het enige voordeel is dat we nu achter de hekken van de tempel zitten, dus eigenlijk met onze neus voorop. Het nadeel is dat de dienst bijna 55 minuten duurt en we direct door kunnen naar het ontbijt. Na dit ontbijt spoeden we ons naar de kamer om onze spullen in orde te maken. Gisteren toen we de bagage uit de supporterswagen haalden bleek ik een probleem met de Wheelie te hebben. Een van de wielen liet zich niet meer plaatsen. Met veel manipuleren is het uiteindelijk toch gelukt maar ik wil nu zoveel mogelijk voorkomen dat de wielen moeten worden verwijderd. Ik zeg dus tegen Masaji San dat ik vandaag de Wheelie gewoon meeneem. Daar heeft hij grote bedenkingen tegen en ik laat mij overhalen om de Wheelie nu met gemonteerde wielen in de supporterswagen te plaatsen. We gaan van start en wandelen ongeveer twee kilometer naar het station. Daar voegen zich nog wat wandelaars bij ons en nemen we de trein naar Kotohira. Hier gaan met ongeveer 14 wandelaars van start. Het is een mooie plaats met wat gebouwen uit de zeventiende eeuw en een mooie brug. Dan brengen onze gidsen ons naar een straat met allemaal onregelmatige stenen trappen. We zijn weer op weg naar een tempel. We beginnen er al aan te wennen dat de meeste kastelen en tempels op een respectabele hoogte liggen. We laten ons niet kennen en komen heelhuids boven. Er blijken meerdere tempels te staan maar bij de eerste zou een festival worden gehouden, jaarlijks op 1 april om 10.00 uur. We zijn op tijd, maar er gebeurt niets. Onze begeleiders kijken wat beteuterd. Wij niet, wij hebben met de datum in gedachten een schaapachtige glimlach over ons. Men besluit om maar naar de volgende tempel te gaan: De tempel van de zeelieden. Inderdaad een tempel met allemaal foto’s van zowel koopvaardij als Japanse marine waarvan de bemanningen (en ook thuisfront) hier een behouden vaart hebben afgesmeekt. Na dit bezoek gaan we toch maar weer naar beneden, naar de tempel waar het festival had moeten worden gehouden. Onderweg worden we ingehaald door een hele sliert priesters of monniken of iets dergelijks. De rij werd gesloten door vijf vrouwen in tempelachtige kleding. We houden ze scherp in het oog en het blijkt dat ze naar dezelfde tempel gaan als wij. Het festival blijkt om 10.30 uur te beginnen. Nu lachen onze begeleiders en ze staan met hun neus voorop. Na twintig minuten heb ik het allemaal wel gezien en gehoord. Wat kunnen die monniken een monotoon geluid voortbrengen. En daar wordt dan nog op gedanst ook. Wij Nederlanders doen ons best om ons zo discreet mogelijk terug te trekken. En dat lukt. Als we ergens op een bankje zitten te wachten blijken ook onze begeleiders zich dit festival wat anders te hebben voorgesteld dus we gaan weer aan de wandel: Een gedeelte van de trappen af totdat we bij een aantal in bloei staande bomen komen. Daar in een prieeltje gaan we ons lunchpakket gebruiken. Het begint te regenen maar daar hebben we op dit moment weinig last van. Na de lunch worden we bij een museum opgewacht door een Shinto priester die ons een persoonlijke rondleiding geeft. Hoe de mensen dit allemaal georganiseerd hebben is ons elke dag weer een raadsel. Na deze rondleiding begeven we ons verder de trappen af en zoeken het station op. Hier nemen we de trein naar Tadotsu. Hier wandelen we nog een stukje en dan komen we aan bij het huis van de zuster en zwager van Masaji San. Hier worden we verzocht om snel even een douche te nemen. Wij vinden dit vreemd maar hebben afgeleerd om steeds maar vragen te stellen. Na het douchen wordt er aardig wat drank geschonken en komt er heel wat etenswaren op tafel te staan. Er komen ook nog wat andere gasten en het is een aangename party. Als het ongeveer acht uur is gaan we met onze bagage met een van de vrouwelijke gasten mee. Het blijkt dat wij deze nacht in haar huis overnachten. Ik moet toegeven dat ik nog nooit in zoveel Japanse privé huizen ben geweest als tijdens deze reis. We krijgen twee tatami kamers toegewezen en er is een toilet op de gang. Maar geen badkamer. Dus nu snappen we ook waarom we ons eerst moesten douchen. We drinken nog even met de gastvrouw, een tachtig jarige weduwe, een kopje groene thee en dan gaan we naar bed.
’s Morgens op 2 april moeten we weer om zeven uur bij de familie van Masaji San zijn. We zijn nauwelijks binnen of we mogen om de beurt aan de wasbak ons even wassen. Daarna serveert de zus van Masaji San een zoveel mogelijk westers ontbijt met toast en een grote pot koffie, heerlijk gewoon. Onze bagage wordt weer in de supporterswagen geladen en we wandelen door verschillende oude straatjes en we hebben de indruk dat we een soort pelgrimsroute volgen. Ook zien we in de verte het Marugame kasteel. We slingeren door de straatjes en plots staan we in een park dat behoort tot het kasteel. Voor we het weten staan we weer buiten de grachtengordel en dan blijkt dat we Hans kwijt zijn. We gaan een stuk terug naar een plaats waar verschillende paden uitkomen en enkelen van ons gaan een zoekslag maken. Na ongeveer twintig minuten hoor ik dwars door de discussiërende deelnemers door “lolie” roepen. Ik kijk omhoog en zie Hans bij het kasteel staan. Ik roep hem naar beneden te komen en nu gaan we de andere zoekende leden proberen op te trommelen. Dat kost wat tijd maar als we dan eindelijk weer kompleet zijn wordt besloten om toch met zijn allen naar het kasteel te gaan. Dit stond overigens ook op het programma van Masaji San maar niet op dat van onze gids. Als we rond het kasteel wat gekeken hebben gaan we weer bergafwaarts en na een tijdje belanden we weer bij een tempel die, je raad het al, op een helling ligt. Na de tempel gaan we weer de helling af en naast die trappen staat een Udon restaurantje. Het is een klein eenmansbedrijfje en we bestellen daar een bakje Udon (een soort hele dikke noodle) en ik voeg daar nog wat tempura aan toe ( tempura is vis of groenten in een deegje gefrituurd en dit recept is eigenlijk van Portugese afkomst maar dat weten de meeste Japanners niet) Het is spotgoedkoop en goed. We zijn gelukkig net op tijd want na ons staat een rij waar menig restaurant jaloers op zou zijn. Na de maaltijd gaan we weer op pad, natuurlijk met een volle maag weer bergje op en bergje af. We gaan naar een station om een stukje van de route in te korten om het tijdsverlies weer goed te maken. We rijden een stukje met de trein; een paar stationnetjes maar en dan gaan we weer aan de wandel. En weer komen we uit bij een tempel. De meeste tempels die we aan doen behoren tot de 88 tempels van de eerder genoemde route. Wat ons opvalt is dat er hele groepen pelgrims met hun witte kiel worden aangevoerd per bus. Maar er moet ook gezegd worden dat we ook pelgrims echt zien wandelen van tempel naar tempel. Ook heb ik een stel gezien dat bij de toegangspoort van de tempel naarstig in hun rugzak naar hun witte kiel aan het zoeken waren. Van deze tempel is het nog maar een tweehonderd meter naar het station van Kokobu. Hier staan ook onze begeleiders per auto te wachten. We kopen een treinkaartje en terwijl we op de trein wachten horen we dat een van de twee auto’s (niet de bagagewagen) niet meer in zijn versnelling wil komen.
Helaas moeten we afscheid nemen en vertrekken we per trein naar Takematsu waar we na aankomst ons hotel opzoeken. Een hotel met internet. Maar onze bagage is er nog niet. Masaji San belt op en zijn zwager staat bij een hotel met dezelfde naam maar op een ander adres. Na deze spraakverwarring hoeven we niet te lang meer op onze bagage te wachten en kunnen we onze kamers innemen. Nu moet ik alleen nog wachten totdat ik de internetlijn te pakken kan krijgen want dat is het eerste waar Masaji San beslag op legt.
Groeten van ons allen en succes met het zoeken naar onze foto’s
Masaji san zit om drie uur in de nacht al weer achter de computer. Zelf sta ik om vijf uur op en begin met het vullen van de wasmachine zodat de was nog op tijd droog is voor we vertrekken. Om tien voor zeven moeten we naar het station om een aantal wandelaars te begroeten die juist zijn gestart voor een wandeltocht van honderd kilometer in drie dagen. Ik ben verbaasd hier zoveel bekende gezichten te zien. Het is onbegrijpelijk dat we in de afgelopen wandeldagen zoveel mensen hebben leren kennen. Het hele gebeuren duurt maar tien minuten, dus snellen we naar het hotel om aan ons ontbijt te beginnen. De was is droog dus inpakken maar. Om kwart over acht moeten we in de trein zitten. Onder mijn Nederlandse medewandelaars heerst enige paniek. Het gebeurt allemaal te snel en dat valt hen niet mee op de vroege morgen. Als we eenmaal in de trein zitten worden ze langzaam weer wat rustiger. De hele treinreis duurt ongeveer twee uren waarbij we ongeveer op tweederde van de afstand acht minuten de tijd hebben om over te stappen. Op de eindbestemming aangekomen staat alweer een wandelaar op ons te wachten. Hij laad al onze bagage in zijn wagen en wijzelf stappen in een busje en we worden naar een tempel gebracht. Het blijkt, althans zo hebben wij het begrepen, de eerste Budistische tempel van Japan. Daarna nog even een Christelijke kerk bezoeken en dan door naar de Monjusenji tempel waar we de nacht door zullen brengen. De tempel staat tegen een berg en we moeten via een lange trap naar boven. De tempel is voorzien van verschillende slaapplaatsen. Vreemd genoeg zijn we verder nog niemand tegengekomen. We vragen ons dan ook af waar en hoe we moeten gaan eten. Maar aan alles is gedacht. Er blijkt toch een priester met zijn vrouw, zoon schoondochter en twee kleinkinderen rond te lopen. Op het programma stond al lange tijd een Kanreki party. Al voor het diner kreeg ik van Masaji en zijn vriend een doos aangeboden met een rode baretachtige muts, jasje en onderbroek. Zoals gezegd alles in het rood. Dit moest ik aantrekken (over mijn kleding heen) en zo ben ik dan de jarige job. Dus weer een verjaardagstaart en weer zes kaarsjes uitblazen. We eten en drinken heerlijk en tegen een uur of tien krijgen we summier van Masaji san het programma van morgen te horen.
Inmiddels 28 maart. Het 6 uur in de morgen als ik rustig op sta en van het sanitair gebruik maak. Als ik daarvan terugkom is iedereen wakker en zit Masaji san al weer achter de computer. Vandaag moeten we weer verhuizen dus alles weer inpakken en de bagage weer in de auto laden. Dan gaan we rond de tempel wat wandelen. Dat blijkt een heuse klim langs touwen te zijn. Zowel Jacques als ik zijn daar niet blij mee maar we laten ons niet kennen. Alleen het laatste stukje naar het uitzichtpunt zonder hekwerk, hebben we niet gedaan. Tegen tienen vertrekken we voor de tien kilometer van vandaag. Het heeft eigenlijk met de route niets te maken maar goed. Op deze manier blijven we wel in vorm. Het blijken bijna twaalf kilometer te zijn bergje op en bergje af. Onderweg nemen we er de tijd voor om zoveel mogelijk stenen en planten te zien. We komen bij de ingang van weer een kennelijk bekende tempel, maar voor we die bereiken moeten we een busje in en worden we weggebracht naar ons onderkomen voor de nacht in Baien no sato. Hier krijgen we elk een eigen kamer toegewezen. We zijn benieuwd wat dit allemaal gaat kosten. We plaatsen onze bagage in de kamers en gaan dan aan tafel voor de lunch die weer voortreffelijk is. Tijdens de lunch probeer ik Masaji San duidelijk te maken dat we behoefte hebben aan wat rust,tijd om te wassen en te internetten. Hij knikt maar enkele ogenblikken later vertelt hij dat we het busje in moeten om naar een tempel te gaan. Het barst hier van die dingen dus dit is wéér een andere. Hier krijgen we van de monnik een heel erg Japans verhaal te horen waar zelfs Masaji San nauwelijks iets van snapt. Het duurt alles bijeen nog geen uur en we worden weer keurig teruggebracht naar het hotel. Daar zit ik nu deze tekst in te tikken en nu nog maar afwachten of ik ook online kan komen.
Er is mij van verschillende kanten gevraagd hoe het met de Wheelie gaat. Wel daar gaat het goed mee omdat die meestal samen met de andere bagage in de auto vervoerd wordt. Dat is maar goed ook want we hebben verschillende paden gehad en vooral ook trappen bij al die tempels , die echt niet leuk zijn voor de Wheelie. Als we met onze eigen bagage moeten gaan lopen dan zal ik toch paden moeten aanhouden die minstens een halve meter breed zijn. Overigens vind ik de rugzak van de Wheelie niet opkunnen tegen een normale trekkersrugzak die voorzien is van verschillende vakken.
Het lukt niet om met mijn laptopje online te komen dus ga ik maar gewoon verder met het vervolg van het verhaal.
Vandaag 29 maart ben ik gewoontegetrouw vroeg wakker. Omdat we de gisterenavond een plunjezak met allerlei overbodige zaken als ontvangen geschenken hebben ingeleverd, bedenk ik dat ik daarvoor nog wel wat meer zaken heb. Om die reden ga ik vroeg uit de veren en verzamel wat kleding die ik niet nodig denk te hebben en ga daarmee naar de receptie om dit alsnog in de plunjezak te doen. Daar staat onze gastheer van de afgelopen dagen al druk te gebaren dan onze bagage in zijn auto moet. Ik ga weer naar boven en pak mijn bagage bijeen en breng de Wheelie naar beneden. Die verdwijnt al snel in de auto en ik ga naar boven om Hans en Jack wakker te maken dat zij hun bagage moeten inleveren. Dat heeft wel wat voeten in aarde want ’s morgens vroeg op gang komen in niet hun sterkste kant. Masaji san heeft als zijn spullen inmiddels ook al in de wagen. Als ook Hans zijn spullen heeft ingeleverd rijd de man met onze bagage weg. Wij wachten tot we kunnen ontbijten en daarna komt er een busje voorrijden die ons naar een klein dorpje brengt waar we weer eens opgevangen worden door de burgemeester en uiteraard de pers. Toespraak, interview en groepsfoto. Dan wordt nog terloops even gemeld dat in het jaar 2000 ook nog de Nederlandse kroonprins hier geweest is. Dan wordt er een bootje opgeroepen die ons naar het eilandje Kuroshima brengt. Dit is het eiland waar in het jaar 1600 het Nederlandse schip “De Liefde” is gestrand en waar de bemanning in eerste instantie gevangen werd genomen. William Adams, de Engelse navigator van “De Liefde” wist echter bij het lokale gezag in een goed blaadje te komen met gevolg dat de bemanning steeds “vriendelijker” werd behandeld.
We krijgen op dit eilandje een rondleiding en bij een monument leggen wij een boeket bloemen bij het monument. Na deze ceremonie stappen we weer op het bootje en na tien minuten varen staan we weer aan wal. Dit tot grote opluchting van Jacques. We stappen weer in het busje en worden naar een plaatsje gebracht waar we na de lunch een aantal stenen boeda beelden hebben bezocht. Eerlijk gezegd heb ik voorlopig wel genoeg van al die religieuze zaken maar goed het hoort er nu eenmaal bij. Het is de bedoeling dat we nu naar een klein parkje gaan waar veel bomen in de bloesem staan om daar aan een “hanami” mee te doen. Helaas is er geen enkele parkeerplaats vrij en men brengt ons daarom maar naar de ferry van Usuki. Tengevolge van deze programma wijziging blijkt dat we één ferry eerder kunnen nemen voor de oversteek naar het grote eiland Shikoku. De bootreis gaat rustig en vlot en in een paar uren zijn we op het eiland aangekomen. Dan is het met onze bagage even twee kilometer wandelen naar het station. We komen ruim op tijd aan en als we uiteindelijk in de trein zitten blijkt het een stoptrein te zijn van bijna anderhalf uur. Er is geen toilet in de trein en daar hadden wij niet op gerekend. Ook Masaji san heeft grote nood en vraagt aan de conducteur of er echt geen toilet is. De man zegt toe om een seintje te geven als we op een station stilstaan waar een toilet op het perron is. Als het zover is stuiven we gedrieën op het toilet af maar er is slechts plaats voor één persoon. Als ik als laatste terug bij de trein kom staat de conducteur lachend te wachten en geeft de bestuurder fluitend toestemming weer te vertrekken. Dat geeft ondanks enig schuldgevoel een grote opluchting. Als enkele stations later op een tegenliggende trein moeten wachten verdwijnt dit schuldgevoel ook weer. Met een bijna lege blaas en volledige bepakking komen we in de stad Matsuyama aan. Hier gaan we eerst iets eetbaars zoeken en dan nemen we de tram naar de oudste Spa van Japan. Vanaf deze halte is het nog twee kilometer lopen (en klimmen) naar onze herberg. Het is deze keer een echte jeugdherberg en er is internet. Maar geen draadloos zodat ik voorlopig maar door zal gaan met het verslag op mijn harde schijf op te slaan. Het was een lange reisdag dus we liggen er op tijd in. Dat wil zeggen. We slapen met zijn vieren in een kamer met een tatami vloer (dikke rieten vloerbedekking) met daarop een matrasje en een veel te warm dekbed.
Om vijf uur in de morgen duikt Masaji san weer achter zijn computer. Die man kan niet langer dan vijf uur achtereen slapen. Om zes uur loopt zijn wekker af en sta ik op. Rustig aan want om zeven uur kunnen we pas ontbijten. Het ontbijt is compleet maar de zalm is deze keer wel heel erg zout. Na het ontbijt gaan we onder leiding van Masaji een wandeling maken naar de Ishiteji tempel. Dus daar gaan we weer. Maar ik moet toegeven dat deze tempel meer bezienswaardigheden heeft dan de gemiddelde in Japan. Masaji san weet achter een steen een grot te vinden die uitloopt tot een lange tunnel tot aan de andere kant van de berg. In die tunnel moet ik natuurlijk weer mijn hoofd stoten. Voor lange mensen geld in heel Japan: Wees nederig en buk. Aan de andere zijde aangekomen zien we weer verschillende religieuze beelden. We moeten weer terug door de tunnel en we zien verschillende pelgrims die de 88 tempels route volgen. Een route van ongeveer 1150 kilometer langs, hoe kan het anders, langs 88 tempels. Dus niets voor mij. De afstand trekt me wel maar de onderwerpen niet. We gaan naar de bushalte van de “Dogo Onsen” (kom ik later nog op terug) en daar worden we opgevangen door een voorzitter van een of andere wandelbond. Tot mijn grote verbazing tref ik daar ook een klein Japans echtpaar uit Hiroshima aan: Midori en Kazuhiko die we kennen uit het IML wandelcircuit. Wat kan de wereld toch heerlijk klein zijn. Het is nu de bedoeling dat we een rondleiding krijgen door de stad maar de pers schijnt ook hier voorrang te hebben waardoor het schema enigszins uit de hand loopt. Dit tijdverlies wordt weer goedgemaakt doordat een museum dat bezocht zou worden, op maandag gesloten is. We doen allerlei plaatsen aan dit iets te maken hebben met Botchan. Een hoofdpersoon uit een Japans literatuurstukje. Gelukkig hebben we dit verhaal thuis al gelezen en bovendien hebben we een dame mee die behoorlijk goed Engels (Amerikaans) spreekt. We krijgen de indruk dat alles hier in Matsuyama in het teken van Botchan staat. Aan het einde van de rondleiding nemen we afscheid van onze begeleiders en gaan we naar de jeugdherberg. We besluiten om nog een uurtje wat in de herberg te blijven en dan gaan we naar de “Dogo Onsen”. Dit is het oudste Spa bad van Japan. Nu is een echt Japans bad iets heel anders dan we in Nederland gewend zijn maar wij hebben daar ondertussen toch wel enige ervaring in opgedaan. Het bad zelf is eigenlijk helemaal niet zo bijzonder, ware het niet dat overal plaatjes hangen wat het favoriete bad van Botchan was, welke kleedkamer bij hem favoriet was en ga zo maar door. En dat allemaal voor een hoofdpersoon uit een fictief verhaal!!!! Maar goed , ook dit hebben we weer meegemaakt. We doen wat inkopen omdat we geen diner in de herberg besteld hadden en gaan naar de herberg om zelf ons eten te maken en de avond door te brengen met het maken van het verslag of het antwoorden van e-mail.
31 maart om zes uur gaat de wekker van Masaji san af. Dit keer ligt hij zelf nog in bed omdat zijn computer al ingepakt is. We staan op, pakken onze spullen in en maken ons ontbijt gereed, voor mij dit keer een big cup of noodles. Om tien voor zeven stappen we bepakt en bezakt de jeugdherberg uit om naar de tram en daarmee naar het station te gaan. We zijn erg vroeg maar Masaji san is wat nerveus. We kunnen ons dat wel voorstellen omdat we vandaag zijn broer, zuster en zwager gaan ontmoeten. We kopen een kaartje en omdat we met vier personen zijn, krijgen we een fikse korting. Dat is weer mooi meegenomen. Dit keer hebben we een expresstrein en die gaat met een behoorlijke snelheid en maakt weinig stops. Rond tien uur komen we aan op het station van Tadotsu. De familie van Masaji san staat met spandoek en nog een flink aantal wandelaars aan de uitgang van het station. We kopen eerst iets voor ons ontbijt en dan gaan we met zijn allen aan de wandel. Eerst langs de burgemeester die met een groot deel van zijn personeel ons voor het gemeentehuis staat op te wachten. Een korte toespraak van zijn kant die niet vertaald wordt dus blijft het bij deze korte ontmoeting. Dan gaan we door naar een soort museum waar ons koekjes en groene thee op traditioneel ceremoniële wijze wordt aangeboden. Terwijl Masaji san door een verslaggever wordt geïnterviewd worden wij door een gedeelte van het museum geleid. Na het interview gaan we aan de wandel. We zijn met ongeveer twintig wandelaars. Het is vandaag weer een tempelroute. Bij een van de tempels houden wij in de grote tuin een picknick. Heel gezellig en bovendien hebben we een prachtig uitzicht over de stad en de haven. Onze medewandelaars zijn al redelijk op leeftijd en de enige jonge mensen die bij ons zijn dat zijn de verslaggevers van de krant en televisie. We doen tijdens deze wandeling nog twee tempels aan en de temperatuur begint ook wat aangenamer te worden. Ja de temperaturen zijn duidelijk lager dan we gepland hebben. Op zich niet zo erg maar daardoor hebben wij de neiging om wat sneller te wandelen en dat kunnen die kortbenig Japanse wandelaars moeilijk bijbenen. We moeten dus steeds wat inhouden en ik ga uit gewoonte maar weer steeds tellen of we iedereen nog wel mee hebben.
Bij de laatste tempel, de Zentzuji tempel, hebben we de finish van vandaag bereikt en gaan we op zoek naar de ingang van het hotel. Dit hotel behoort bij de tempel maar is behoorlijk modern van opzet. Enige drempel is wel dat we de volgende ochtend om zes uur worden verwacht voor de ochtendceremonie. Wat dat is, dat moeten we zelf nog afwachten dus daar zal ik morgen over verhalen.
We zijn dus op tijd wakker als we naar de tempel gaan. Wat een tijd: ’s morgens om zes uur!! Als we daar aankomen is de dienst net begonnen. Er zijn ongeveer 40 pelgrims aanwezig. Zij zijn herkenbaar aan een soort witte kiel over hun kleding. In de dienst wordt uitsluitend Japans ten gehore gebracht en worden verschillende Mantra’s gebeden. Wij zitten er bij en kijken er naar. Het enige voordeel is dat we nu achter de hekken van de tempel zitten, dus eigenlijk met onze neus voorop. Het nadeel is dat de dienst bijna 55 minuten duurt en we direct door kunnen naar het ontbijt. Na dit ontbijt spoeden we ons naar de kamer om onze spullen in orde te maken. Gisteren toen we de bagage uit de supporterswagen haalden bleek ik een probleem met de Wheelie te hebben. Een van de wielen liet zich niet meer plaatsen. Met veel manipuleren is het uiteindelijk toch gelukt maar ik wil nu zoveel mogelijk voorkomen dat de wielen moeten worden verwijderd. Ik zeg dus tegen Masaji San dat ik vandaag de Wheelie gewoon meeneem. Daar heeft hij grote bedenkingen tegen en ik laat mij overhalen om de Wheelie nu met gemonteerde wielen in de supporterswagen te plaatsen. We gaan van start en wandelen ongeveer twee kilometer naar het station. Daar voegen zich nog wat wandelaars bij ons en nemen we de trein naar Kotohira. Hier gaan met ongeveer 14 wandelaars van start. Het is een mooie plaats met wat gebouwen uit de zeventiende eeuw en een mooie brug. Dan brengen onze gidsen ons naar een straat met allemaal onregelmatige stenen trappen. We zijn weer op weg naar een tempel. We beginnen er al aan te wennen dat de meeste kastelen en tempels op een respectabele hoogte liggen. We laten ons niet kennen en komen heelhuids boven. Er blijken meerdere tempels te staan maar bij de eerste zou een festival worden gehouden, jaarlijks op 1 april om 10.00 uur. We zijn op tijd, maar er gebeurt niets. Onze begeleiders kijken wat beteuterd. Wij niet, wij hebben met de datum in gedachten een schaapachtige glimlach over ons. Men besluit om maar naar de volgende tempel te gaan: De tempel van de zeelieden. Inderdaad een tempel met allemaal foto’s van zowel koopvaardij als Japanse marine waarvan de bemanningen (en ook thuisfront) hier een behouden vaart hebben afgesmeekt. Na dit bezoek gaan we toch maar weer naar beneden, naar de tempel waar het festival had moeten worden gehouden. Onderweg worden we ingehaald door een hele sliert priesters of monniken of iets dergelijks. De rij werd gesloten door vijf vrouwen in tempelachtige kleding. We houden ze scherp in het oog en het blijkt dat ze naar dezelfde tempel gaan als wij. Het festival blijkt om 10.30 uur te beginnen. Nu lachen onze begeleiders en ze staan met hun neus voorop. Na twintig minuten heb ik het allemaal wel gezien en gehoord. Wat kunnen die monniken een monotoon geluid voortbrengen. En daar wordt dan nog op gedanst ook. Wij Nederlanders doen ons best om ons zo discreet mogelijk terug te trekken. En dat lukt. Als we ergens op een bankje zitten te wachten blijken ook onze begeleiders zich dit festival wat anders te hebben voorgesteld dus we gaan weer aan de wandel: Een gedeelte van de trappen af totdat we bij een aantal in bloei staande bomen komen. Daar in een prieeltje gaan we ons lunchpakket gebruiken. Het begint te regenen maar daar hebben we op dit moment weinig last van. Na de lunch worden we bij een museum opgewacht door een Shinto priester die ons een persoonlijke rondleiding geeft. Hoe de mensen dit allemaal georganiseerd hebben is ons elke dag weer een raadsel. Na deze rondleiding begeven we ons verder de trappen af en zoeken het station op. Hier nemen we de trein naar Tadotsu. Hier wandelen we nog een stukje en dan komen we aan bij het huis van de zuster en zwager van Masaji San. Hier worden we verzocht om snel even een douche te nemen. Wij vinden dit vreemd maar hebben afgeleerd om steeds maar vragen te stellen. Na het douchen wordt er aardig wat drank geschonken en komt er heel wat etenswaren op tafel te staan. Er komen ook nog wat andere gasten en het is een aangename party. Als het ongeveer acht uur is gaan we met onze bagage met een van de vrouwelijke gasten mee. Het blijkt dat wij deze nacht in haar huis overnachten. Ik moet toegeven dat ik nog nooit in zoveel Japanse privé huizen ben geweest als tijdens deze reis. We krijgen twee tatami kamers toegewezen en er is een toilet op de gang. Maar geen badkamer. Dus nu snappen we ook waarom we ons eerst moesten douchen. We drinken nog even met de gastvrouw, een tachtig jarige weduwe, een kopje groene thee en dan gaan we naar bed.
’s Morgens op 2 april moeten we weer om zeven uur bij de familie van Masaji San zijn. We zijn nauwelijks binnen of we mogen om de beurt aan de wasbak ons even wassen. Daarna serveert de zus van Masaji San een zoveel mogelijk westers ontbijt met toast en een grote pot koffie, heerlijk gewoon. Onze bagage wordt weer in de supporterswagen geladen en we wandelen door verschillende oude straatjes en we hebben de indruk dat we een soort pelgrimsroute volgen. Ook zien we in de verte het Marugame kasteel. We slingeren door de straatjes en plots staan we in een park dat behoort tot het kasteel. Voor we het weten staan we weer buiten de grachtengordel en dan blijkt dat we Hans kwijt zijn. We gaan een stuk terug naar een plaats waar verschillende paden uitkomen en enkelen van ons gaan een zoekslag maken. Na ongeveer twintig minuten hoor ik dwars door de discussiërende deelnemers door “lolie” roepen. Ik kijk omhoog en zie Hans bij het kasteel staan. Ik roep hem naar beneden te komen en nu gaan we de andere zoekende leden proberen op te trommelen. Dat kost wat tijd maar als we dan eindelijk weer kompleet zijn wordt besloten om toch met zijn allen naar het kasteel te gaan. Dit stond overigens ook op het programma van Masaji San maar niet op dat van onze gids. Als we rond het kasteel wat gekeken hebben gaan we weer bergafwaarts en na een tijdje belanden we weer bij een tempel die, je raad het al, op een helling ligt. Na de tempel gaan we weer de helling af en naast die trappen staat een Udon restaurantje. Het is een klein eenmansbedrijfje en we bestellen daar een bakje Udon (een soort hele dikke noodle) en ik voeg daar nog wat tempura aan toe ( tempura is vis of groenten in een deegje gefrituurd en dit recept is eigenlijk van Portugese afkomst maar dat weten de meeste Japanners niet) Het is spotgoedkoop en goed. We zijn gelukkig net op tijd want na ons staat een rij waar menig restaurant jaloers op zou zijn. Na de maaltijd gaan we weer op pad, natuurlijk met een volle maag weer bergje op en bergje af. We gaan naar een station om een stukje van de route in te korten om het tijdsverlies weer goed te maken. We rijden een stukje met de trein; een paar stationnetjes maar en dan gaan we weer aan de wandel. En weer komen we uit bij een tempel. De meeste tempels die we aan doen behoren tot de 88 tempels van de eerder genoemde route. Wat ons opvalt is dat er hele groepen pelgrims met hun witte kiel worden aangevoerd per bus. Maar er moet ook gezegd worden dat we ook pelgrims echt zien wandelen van tempel naar tempel. Ook heb ik een stel gezien dat bij de toegangspoort van de tempel naarstig in hun rugzak naar hun witte kiel aan het zoeken waren. Van deze tempel is het nog maar een tweehonderd meter naar het station van Kokobu. Hier staan ook onze begeleiders per auto te wachten. We kopen een treinkaartje en terwijl we op de trein wachten horen we dat een van de twee auto’s (niet de bagagewagen) niet meer in zijn versnelling wil komen.
Helaas moeten we afscheid nemen en vertrekken we per trein naar Takematsu waar we na aankomst ons hotel opzoeken. Een hotel met internet. Maar onze bagage is er nog niet. Masaji San belt op en zijn zwager staat bij een hotel met dezelfde naam maar op een ander adres. Na deze spraakverwarring hoeven we niet te lang meer op onze bagage te wachten en kunnen we onze kamers innemen. Nu moet ik alleen nog wachten totdat ik de internetlijn te pakken kan krijgen want dat is het eerste waar Masaji San beslag op legt.
Groeten van ons allen en succes met het zoeken naar onze foto’s
Abonneren op:
Posts (Atom)
