Tot zaterdag 11 april

Zaterdag 11 april 2009.
We mogen uitslapen vandaag. Dat wil zeggen een kwartiertje langer omdat we vandaag niet zo ver weg moeten met de trein en omdat we niet zoveel kilometers hoeven te maken. Maar we zijn het op tijd opstaan zo gewend dat het weinig verschil uitmaakt. We nemen de trein naar chushojima. Er zal vandaag een, mogelijk twee wandelaars met ons meewandelen. Maar als we op het station aankomen dan blijkt al gauw dat we met 14 personen zijn. Om negen uur gaan we van start. Een van de wandelaars spreekt redelijk goed Engels en we kennen hem nog van drie jaar geleden toen hij twee dagen met ons meegewandeld heeft tijdens onze Tokaido-Nakasendo tocht. Volgens ons schema staat er 11 kilometer op het programma maar onze begeleiders hebben een route ontworpen die uitkomt op 15 km. Al in het begin blijkt echter dat het ook meesters zijn in het afsnijden van de lussen. Ergens komen we bij een groots tempelcomplex waar ook nog eens duizend tori’s achter elkaar staan. Een tori is zo’n typisch Japanse poort die vaak in het rood is geschilderd en de aanwezigheid van een tempel verraad. Hier brengen we dus weer wat extra tijd door. Ondanks dat het een klein groepje is vandaag ligt het tempo niet erg hoog. Zelf hadden we gedacht dat we vandaag zonder lunchpauze zouden kunnen wandelen maar daar denken onze begeleiders anders over. Rond een uur of elf worden we een kleine supermarkt ingeloodst om een lunchpakket en wat te drinken te kopen. Dat drinken is overigens geen luxe met de huidige temperatuur van 26 graden. De eerste de beste tempel die we tegenkomen wordt bekeken of we daar onze lunch kunnen gebruiken. Dat valt even tegen dus gaan we verder in de richting van de rivier. Daar bij een speeltuintje zoeken we een schaduwplekje op en gebruiken onze lunch. Het is kwart over twaalf als we daar weer opstappen. Omdat we iets van het parkoers zijn afgelopen, gaan we nu gewoon langs de rivier. Zo wandelen we rond een uur of een Kyoto binnen en blijven we de rivier volgend totdat we bij Sanjobashi zijn. Daar nemen we afscheid van de medewandelaars en spreken met drie van hen af om ergens later die dag samen het diner te gebruiken. Wij vieren hebben om twee uur ergens in en “Womens College. Hier blijkt dat we twee en een half uur naar een Japanse lezing mogen luisteren. Om het voor ons enigszins begrijpelijk te maken is een vertaler ingehuurd. We vertellen de man dat we het eigenlijk helemaal niet zien zitten. Hij vraagt ons om tijdens het slapen in elk geval niet te snurken. Verder tipt hij ons dat het niet ongebruikelijk is om tijdens het wisselen van de sprekers te vluchten. Na ruim een uur heel veel onzin te hebben aangehoord zien we de kans schoon en maak ik Masaji San duidelijk dat we er mee stoppen. Ik heb niet de indruk dat hij met deze beslissing blij is maar er zijn ook bij ons grenzen en daar was hij nu duidelijk overheen. Wie de initiatiefnemer is geweest die dit voor ons verzonnen heeft zullen we vermoedelijk nooit te weten komen. We spoeden ons naar de jeugdherberg om even een bad te nemen en daarna weer met de trein naar het centrum van Kyoto. We treffen onze vrienden in een restaurant waar je voor 2000 yen twee uren kunt eten en drinken. Het is heerlijk en van goede kwaliteit maar ik heb op het laatst toch een kannetje teveel Saké op. We komen weer heelhuids in de jeugdherberg. Morgen is een “offday” dat bij ons zoveel betekent als een wasdag.
Zondagmorgen we hebben weer geen haast maar we moeten wel naar een wandelevenement toe. Ik krijg een landkaart in de handen gedrukt waar een parkoers van 11 km staat aangegeven. Ik maak direct duidelijk dat wij niet van plan zijn om te gaan wandelen. Het is immers wasdag. Masaji San zegt Ja en Jacques maakt hieruit op dat we wel moeten wandelen en loopt tot de startplaats te mopperen. Ik vertel hem zich niet zo druk te maken. Als ik eenmaal gezegd heb dat ik niet ga wandelen dan ga ik ook niet wandelen. De aanwezige wandelaars worden middels een loudhaler geïnformeerd en daarbij worden wij voorgesteld en we krijgen om de beurt de microfoon om een groet te brengen aan alle wandelaars. Daarna krijgen de wandelaars nog een hele reeks veiligheids instructies te horen en wij worden naar de poort van de startplaats geleid om ons daar op te stellen. Zelf bedenken we om twee aan twee tegenover elkaar te gaan staan zodat de wandelaars tussen ons door kunnen wandelen. Wij wensen iedereen een fijne dag en na achthonderd wandelaars vertrekken wijzelf weer naar het station om terug te gaan naar de stad. Jacques blijft met Masaji San in de stad omdat ze om twee uur een afspraak met iemand hebben die verstand van stenen heeft. Dit was op aanvraag van Jacques. Hans en ik gaan naar de jeugdherberg om de was te doen. Hier blijkt nu dat dit pas na half vier kan. Hans en ik gaan dus even ergens wat eten en daarna vermaken we ons met internet. Straks dus de was doen en met een beetje geluk is die gedaan als Jacques en Masaji San ook weer in de herberg zijn.
Morgen gaan we weer aan de wandel naar Otse. Het is nog niet duidelijk of we hier ook internet hebben. In het slechtste geval hebben we op zaterdag 18 april pas weer verbinding maar ik blijf dagelijks mijn verhaal bijhouden. Tot later dus.