Weer verbinding vanuit Nakasugawa

Dinsdag 21 april, zachtjes horen we iets tegen het raam tikken. We kijken naar buiten en ja hoor, het regent. Niet hard, maar toch. We doen ons ontbijt en zorgen dat onze spullen klaar liggen bij de receptie, die in Japan “Front” genoemd wordt. Rond acht uur zal de voorzitter van deze prefectuur, die geen woord Engels spreekt, onze bagage ophalen en wij gaan dan met de trein naar de finish van gisteren: Unuma. De man rijdt zijn busje keurig voor en de bagage gaat met gemak in zijn wagen. Eenmaal binnen in het hotel haalt hij een IVV stempel uit zijn zak en begint op elk van onze IVV kaarten een serie stempels te plaatsen die we zelf later in de week mogen aanvullen met de relevante data. Als wij buiten gekomen, aanstalten maken om naar het station te wandelen, schuift hij de zijpuien van zijn wagen open en gebaard dat we in mogen stappen. Hij brengt ons naar het startpunt. Daar zoeken we de uitgang van het station op om eventuele medestappers te verwelkomen. De voorzitter zet zijn reis voort naar Ota, onze overnachtingplaats voor vandaag. We hebben vandaag alle tijd. Het parkoers van de dag is slechts 10 kilometer. We wachten enkele treinen af en het is al ruim kwart over negen als we constateren dat er vandaag geen medewandelaars zullen zijn. We gaan op stap. Eerst even een klein stukje terug ten opzichte van gisteren en dan langs een smal straatje. Het is verkiezingstijd in Japan en in het straatje zijn twee concurrerende politieke partijen reclame te maken voor hun idealen. Dat deze informatie aan ons niet besteed is dat moge duidelijk zijn: als wij voorbij wandelen draaien ze even hun microfoon dicht. De weg loopt behoorlijk omhoog maar fit als we zijn hebben we daar zo vroeg op de dag nog geen moeite mee. Op een gegeven moment moeten we aan de rechterkant de weg af, een pad op. Het is een in originele staat hersteld gedeelte van de Nakasendo, met veel vlakke stenen. Vroeger was dit een hoofdweg en kregen de mossen geen kans om zich op de stenen te hechten. Dat was dus vroeger, maar nu zijn er wel mossen en mogen we bovendien van geluk spreken dat het momenteel niet regent. Zowel ik als even later Jack slippen op de gladde mossen even uit ons evenwicht. Gelukkig blijken we atletisch genoeg te zijn om ons overeind te houden. Het oude pad gaat geleidelijk aan over in een normaal bospad en na een vrij lange afdaling komen we aan de onderkant van een verkeersweg uit. Hier moeten we door een soort riool: een riviertje door een tunnel met aan een kant een soort stoepje. Als we door deze pijp heen zijn en we via een trap naar de weg klimmen, zien we de Kisorivier. Drie jaren geleden hebben we hier bij een restaurantje koffie gedronken. Helaas is deze dit jaar gesloten. We moeten nu langs de verkeersweg en dat is niet echt prettig. Gelukkig is er nog een lusje, iets van de weg af, maar dat is wel even klimmen. Vanaf die hoogte zien we op de rivier twee houten bootjes die zonder voortstuwing met de stroom mee de rivier afgaan. De bootjes zitten vol met toeristen. Wij wandelen verder en als we weer bij de weg aankomen, steken we deze over en gaan over een nieuw pad iets hoger dan de weg. Het is een soort wandelpromenade. Hier vinden we ook een leuk prieeltje waar we even rusten. Niet omdat we vermoeid zijn maar eerder omdat we niet te vroeg op onze dagbestemming willen aankomen. Als we weer opstappen begint het zachtjes te regenen. Later iets harder. Dus we stappen wat forser door in de hoop dat we toch in ons hotel worden toegelaten. Helaas het is pas kwart over twaalf en we zijn pas na drie uur welkom. We hebben wel gezien dat onze bagage bij de receptie staat en dat is toch weer een geruststelling. We wandelen wat door het stadje en drinken ergens een bakje koffie en een biertje. Buiten regent het pijpenstelen dus blijven we zolang mogelijk in het restaurantje zitten. Tegen drieën zijn we weer bij het hotel en krijgen we twee tweepersoonskamers toegewezen. We hadden op een internetaansluiting gerekend maar helaas, die is er niet. De eigenaar komt nog even met een aardig kastje waarmee we inderdaad online kunnen komen. Er moet een bericht worden verzonden naar een Duitse wandel collega en dat lukt. Dan is het etenstijd en gaan we naar een steakhouse dat we al eerder gezien hebben. We eten eens een keer geen Japans en als we daarvan terug in het hotel komen willen we controleren of onze Duitse vriend inmiddels een antwoord heeft gestuurd. Helaas het internetten lukt nu niet meer. Wat we ook proberen, het wil niet lukken. Drie verschillende computers hebben we proberen aan te sluiten. Allen met hetzelfde resultaat. Mogelijk is het gewoon te druk op dit netwerkje.
Bijna traditioneel gaat ook op woensdag 22 april om vijf uur de wekker af. Ik kijk of Masaji San al weer aan zijn computer zit maar nee. Die ligt nog in bed. Het internetten is hem ook deze nacht niet gelukt dus blijft hij nu nog even liggen. Nieuwsgierig als ik ben kijk ik even uit het raam. Het is redelijk bewolkt dus het beloofd een droge dag te worden. We pakken onze spullen in en houden er rekening mee dat we vanaf morgen zelf onze spullen moeten verzenden of meenemen. Het ontbijt is een sober Japans ontbijt maar we krijgen er ook een goede kop koffie bij. Vooral Jacques en ik weten dat wel te waarderen. Na het ontbijt zorgen we dat onze spullen beneden bij de “Front” staan omdat om acht uur de bagage weer zal worden opgehaald en naar de volgende bestemming gebracht. Al ruim voor acht uur staat de goedlachse man al voor de deur en laden we onze spullen in zijn wagen. Hij babbelt wat met Masaji San die op zijn beurt aan ons doorvertelt dat ook morgen onze spullen zullen worden overgebracht. Dat klinkt ons als muziek in de oren omdat morgen het langste dagtraject is met de nodige klimmetjes. De man rijdt weg en wij pakken onze spullen om eerst naar het station te gaan. Onze paraplu’s zijn nog nat dus steken we die op terwijl we naar het station lopen. Al voor dat we daar zijn is de plu in de zon gedroogd. Volgens het schema zouden we vandaag om half negen vertrekken dus als ook de trein van die tijd geen medewandelaars brengt gaan wij van start. Het is in het begin een stadswandeling en we hebben redelijk de pas er in. Later lopen we langs de provinciale weg en dat is niet voor iedereen even prettig omdat we steeds in de goot moeten lopen en de vrachtwagens ons rakelings passeren. Persoonlijk voel ik me in de goot redelijk thuis dus heb ik er niet zoveel problemen mee. Eindelijk draaien we van de weg af en wordt de route aangeduid met mooie blauwe plastic bewegwijzering. Ze zijn zo duidelijk dat verkeerd lopen haast onmogelijk is. Maar we moeten nu ook aardig wat klimmetjes doen. Over gerestaureerde authentieke paden. We zijn blij dat we vandaag droog weer hebben. In de regen zou dit lang geen pretje zijn. Er is wat verschil in conditie maar toch blijven we redelijk bij elkaar. We houden een rust bij een uitkijkpost waar je door de begroeiing eigenlijk weinig meer kan zien. Maar gelukkig is er een informatiebord voorzien waarop je kan zien wat enkele jaren het zicht was. We lopen nu over een bergkam en hoeven dus niet zo gek veel te klimmen. Na een plotselinge lange daling komen we aan een weg. Hier staat een bord waarop staat vermeld (in het Japans) dat onze bestemming nog 2.9 kilometer ver is. Hans neemt dit voor waar aan maar als we na een tijdje lopen weer een bord tegenkomen dat ons vertelt dat het nog 2.1 kilometer ver is, dan begint hij te twijfelen. Inderdaad na ongeveer 10 minuten bereiken we onze eindbestemming van deze dag. Voordat we ons bij ons onderdak gaan melden drinken we eerst even een verfrissing in het zonnetje zodat we wat kunnen uitzweten. We melden ons bij de Ryokan: Daikokuya Ryokan in Hosokute. Zij vertellen Masaji San direct dat ik Lolie san ben. Kennelijk hebben we drie jaar geleden toch indruk achter gelaten. We krijgen een slaapkamer voor ons vieren met daarbij een zitkamer. Het bad stelt niet zo gek veel voor maar het diner is een feest. Niet alleen de smaak maar zeker ook de gedekte tafel is zeer bijzonder. Wij mogen plaats nemen in de nieuwe eetkamer. Toen wij hier vorige keer waren was dit nog de keuken. Als we bijna aan het einde van ons diner zijn komen de andere gasten even een praatje met ons maken. Hoofdzakelijk met Masaji San natuurlijk omdat ze uitsluitend Japans spreken. Vanzelfsprekend willen ze ook nog allemaal met die bijzondere Nederlanders op de foto.
Na een rustige nacht en een heerlijk ontbijt met wel tien verschillende gerechten (gisteren met het diner heb ik ze niet geteld maar zeker meer dan twintig) maken we onze spullen gereed om ze weer met onze mee te geven. Het is haast niet te geloven maar een kwartier voor de afgesproken tijd staat hij al weer voor de deur. Heerlijk zulke wandelvrienden. Het gevolg hiervan is dat we ook wat eerder kunnen starten. Uiteraard niet voordat er weer een officiële startfoto gemaakt is. Het is aanvankelijk wat koud maar daarover maken we ons geen zorgen. Het parkoers is ruim 30 kilometer en er zitten wat vervelende bergpassen in. Maar het parkoers is voor wat betreft de natuur heel erg mooi en er zitten verschillende originele paden tussen zoals ze in de zeventiende eeuw geweest moeten zijn. Het is een lange dag en er is weinig tijd voor een rustpauze. Toch gaat het ons deze keer beter af dan drie jaar geleden. Maar toen moesten we onze bagage zelf meenemen. Wat een verschil met nu. We hebben onze lunch deze morgen meegenomen omdat de kans groot is dat we niet op tijd in de bewoonde wereld zullen aankomen. Dat blijkt dus nu wel het geval te zijn. Wel houden we maar een heel korte lunch van een half uur. Dan gaan we weer op pad. Als we in de middag een pasje doorkomen zien we plots in de verte sneeuw op de bergen. Ja nu is het toch wel heel duidelijk dat we met de bergroute bezig zijn. We stappen door en tegen vier uur in de middag bereiken we ons dagdoel. Dat is boven verwachting en we zijn nu wel wat aan rust toe. Alleen jammer dat de warmwaterkraan niet echt warm water geeft. Maar goed, we hebben wel internet en dat is ook niet verkeerd.
Voor vandaag laat ik het hierbij. We brengen de avond door met onze administratie omdat er nog een Duitser op de proppen is gekomen die met ons de IVV Olympiade wil meedoen, maar er nooit bij stilgestaan heeft dat er dan ook nog iets geregeld moet worden. Komt goed hoor.
Groeten, Lo en het team

Oja dan nog even een tip. Kijk eens op youtube, en zoek eens met de trefwoorden Hirado, bigwalk2009 of hofreis. Grote kans dat je wat slideshows vindt over onze reis.