Op naar Kokura

Het is 20 maart,
Direct na het heerlijke ontbijt ontmoeten we voor het station de mensen die vandaag met ons gaan wandelen. Vandaag is het een redelijk vlakke route. Eerst door de stad en verder langs vele rijstvelden. Het valt op dat hier percelen zijn waaraan na de laatste oogst nog niets gedaan is maar ook percelen waar de rijstplanten als zo’n 30 centimeter hoog staan. Bij navraag blijkt dat men hier tweemaal per jaar rijst kan oogsten mits de landbouwer niet teveel tegenslag heeft met het klimaat. We stoppen op verschillende plaatsen maar de oorspronkelijk opgegeven afstand blijkt toch wel iets meer te zijn. Ondertussen zijn we al aardig gewend aan de speeches van burgemeesters en het houden van een tegenspeech die toch door niemand verstaan en vertaald wordt. Tegen drieën komen we in Nakabaru en nemen we de trein terug naar Saga. Onze Japanse hopman heeft telefoon ontvangen dat onze gemeenschappelijke kennis Tuneyoshi Inohara in ons hotel is aangekomen. Als we zel f in het hotel aankomen blijkt hij daar nog niet te zijn. Weer gaat de telefoon en hij meldt dat hij naar het Saga kasteel is gegaan en om vijf uur in de lobby van het hotel zou zijn. Die avond houden we in een van onze kamers een gezellige drankavond.
Als we op zaterdag 21 maart s’morgens weer aan het ontbijt zitten, zien we verschillende bekende gezichten. Vreemd eigenlijk dat je na een paar dagen al zoveel kennissen in het japanse wandelwereldje hebt opgebouwd. We nemen de trein naar Yoshinogari. Daar aangekomen worden we vanaf het station geleid naar een Romeins themapark. Hier is de start van de “Old Roman Walk 2 Dai March”. Het begint vanzelfsprekend te worden maar vlak voor de start moeten we als groep op het podium verschijnen. Ik stel mijzelf en de groep voor en rek het een beetje totdat het negen uur is. Dan geef ik het startsein door drie keer luid ee ee oo te roepen. Wat het betekent weet ik niet maar voor de wandelaars is dat toch het sein om van start te gaan. We lopen langs dijken en rijstvelden en door kleine woongemeenschappen. We lopen hoofdzakelijk met de wandelkennissen die we de afgelopen weken hebben leren kennen en dat is maar goed ook. Het parkoers is namelijk erg saai. Het is alsof je door de polders van Anna Paulowna loopt en de bollenvelden staan nog lang niet in bloei. Dan ben je ook snel uitgekeken. Om een uur of drie Halen we de finish en zoeken we gezellig met zijn allen een tafeltje onder een tentdak op. Nu nog een lekker biertje want daar heeft het lijf wel trek in. We hebben tenslotte de hele dag mooi zonnig weer gehad. Tja en dan zit het even tegen. Er blijkt in het hele themapark geen bier te koop te zijn. We blijven dan ook maan niet al te lang plakken en lopen de ongeveer twee kilometer weer terug naar het station. Als we in Saga zijn gaan we eerst even langs de supermarkt om wat eten en drinken in te slaan. Op de kamer van Masaji san en Lo san drinken we een lekker biertje voordat we naar bed gaan.
Het is zondag 22 maart en we volgen dezelfde procedure als gisteren met dat verschil dat het regent zodat we ook onze regenkleding vandaag meenemen. Ook vandaag staan we weer op het podium om de startprocedure af te handelen. Zo nu en dan is het tussen de buien droog en vandaag is het een veel mooier parkoers dan gisteren. Jammer eigenlijk dat het zo’n regenachtig weer is. We krijgen een behoorlijke hellingproef voor onze kiezen en als we een rustpauze houden dan is er nauwelijks ruimte om te zitten. De afstand van vandaag is iets korter dan gisteren en dat zit dus best wel mee. Als we op het themapark aankomen is het gestopt met regenen en zoeken we weer een tafeltje onder het tentzeil op. De drainage van het terrein is niet geschikt om zulke regenbuien op te vangen dus moeten we door flinke plassen water. Eigenlijk hebben we hier dus weinig te zoeken en nemen we afscheid van enkele wandelvrienden en zoeken dan het station weer op. Weer aangekomen in Saga gaan we eerst naar het hotel om even een biertje te drinken en dan de wasmachine eens lekker vol te proppen. Ondertussen meldt Masaji dat we op de kamer deze avond een party hebben. Er worden boodschappen gedaan en om acht uur in de avond blijken we enkele gasten te hebben die de volgende dag met ons mee zullen wandelen. Het is een heel gezellige avond waarbij we genoodzaakt zijn zoveel mogelijk te zorgen dat we de volgende dag niet teveel vloeibare bagage moeten meegeven.
Maandag 23 maart. Het weer is weer redelijk opgeknapt en onze bagage wordt na het ontbijt opgehaald om naar ons volgende onderdak te brengen. Dan nemen we de trein naar ons vorige finishpunt in Nakaburu. Op de afgesproken plaats is het even een ongeregeld gebeuren. Uiteindelijk een toespraakje van de burgemeester die vertaald werd door een Japans echtpaar dat 5 jaar in Rotterdam gewoond heeft. Omdat dit echtpaar meer over zichzelf wilde vertellen kwam er van een tegentoespraak weinig terecht. Het parkoers van vandaag is redelijk vlak en we hebben een groep van ongeveer 20 mensen. Waaronder enkele mensen die al eerder met ons meegelopen hebben. De omgeving is niet veel veranderd waarbij ik wel moet vertellen dat we al aardig aan de Japanse natuur gewend zijn. Dit is in het huidige jaargetijde dus veel bloesem maar ook veel vruchtendragende sinaasappelbomen. Als we ongeveer drie derde van het dagparkoers gedaan hebben bereiken we de prefectuurgrens en worden we overgedragen naar de prefectuur Fukuoka. Dit gaan met enige ceremonie en enkele Saga wandelaars haken hier af en enkele Fukuoka wandelaars voegen zich bij ons. Het leuke is toch dat er ook nog redelijk wat Saga wandelaar met ons meewandelen naar de finish van vandaag. Maar dat gaat niet geheel zonder oponthoud. Zo komen we bij een tempel waar we hartelijk welkom worden geheten en waar voor ons een speciale dienst gehouden wordt om onze hofreis tot een goed einde te brengen. We spelen het ceremonieel, hoewel wat onwennig gewoon mee. Na afloop groene thee en een zoet gebakje. Al snel worden we aangemaand om weer op weg te gaan omdat er elders ook op ons gewacht wordt. Na een tijdje op een plattelands weggetje zien we vijf meisjes van een jaar of twaalf naast elkaar over de weg onze richting inkomen. Als ze ons bijna bereikt hebben keren ze om en lopen ze voor ons uit. Als we een dorp bereiken rent er een hart vooruit en dan treffen we het halve of mogelijk zelfs het hele dorp op de weg aan en worden we weer welkom geheten door een burgmeester. Het wordt niet vertaald maar er moeten weer staatsiefoto’s gemaakt en handjes geschut worden. Ook de bejaarden zitten keurig op een rij met Japanse en Nederlandse vlaggetjes te zwaaien. Uiteindelijk bereiken we Yamae, We nemen afscheid van de wandelaars aan het station en we worden verdeeld over twee auto’s naar een huis gebracht waar we die avond te gast zouden zijn. Nauwelijks zijn we daar aangekomen of we krijgen handdoeken en zeep in onze handen gedrukt en weer met twee auto’s naar een Onzen gebracht. Daar hebben we heerlijk gebadderd en weer terug in het huis aangekomen staat ons een ruime gedekte tafel te wachten. De gastheer en vrouw spreken geen Engels maar de mededeling “self service” was voor ons hoewel onwennig toch wel duidelijk. Wat een avond; eten en drinken te over.
Vreemd genoeg halen we dinsdag 24 maart zonder ook maar enige last van een kater te hebben. Wij Nederlanders krijgen een Europees ontbijt, althans wat zij denken dat een europees ontbijt is. Voor ons was dat niet nodig want wat Masaji san te eten krijgt zou voor ons ook prima zijn. Er is van gisteren avond nog veel eten over en dat wordt keurig ingepakt voor de lunch van vandaag. We worden weer naar de startplaats gebracht en daar wachten we totdat de trein weer wat medewandelaars bezorgt heeft. Dan gaan we weer op pad nadat we gewaarschuwd zijn dat we een “Toge” (pas) over moeten. Plotseling gaan we echt van de weg af en lopen we langs rijstvelden maar ook door de bossen. Heerlijk om eindelijk eens onder de bomen te lopen. Ook hier vinden we tempelpoorten en gedenkstenen. We worden in een historisch restaurant opgewacht voor de thee. Siebolt schijnt heer ook thee te hebben gedronken dus mogen we hier niet zondermeer passeren. Na dit aangenaam oponthoud vervolgen we onze weg.Er zitten wel enkele stevige hellinkjes in maar echt last hebben we hier niet van. Mogelijk omdat we ietwat getraind beginnen te raken?. De lunch gebruiken we in een soort dorpshuis waar de etenswaren van gisterenavond weer ter tafel komen. Dit aangevuld met ter plaatse bereide groene thee. Na deze lunch stappen we lekker door en brengt de groep ons tot voor ons hotel. Hier krijgen de Nederlanders een driepersoonskamer Japanse stijl toegewezen en daar zit ik nu dit verslag te tikken en Masajisan krijgt een eigen kamer.
25 maart. Na het ontbijt brengen we de bagage naar de lobby van de herberg en maken ons gereed voor de wandeling. Een van de medewerkers komt met zijn auto de bagage ophalen en wij gaan naar het station om onze medewandelaars van vandaag op te wachten. We zijn in totaal met 13 wandelaars. De medewerker brengt ons naar het begin van de route en met een rustig tempo verlaten we de stad. Het traject is redelijk vlak en grote stukken wandelen we tussen een rivier en een treinrails. Soms is er wat discussie bij onze begeleiders. Het blijkt dat de kaart soms aangeeft dat de oorspronkelijke route niet is te lopen en moeten we een alternatieve routen doen. Zo blijkt plotseling de oorspronkelijke route dwars door een huidig gemeentehuis te gaan.. We worden naar binnen geleid en staat de burgemeester ons te woord in het Japans. Er zijn nu nog maar weinig mensen die Engels spreken en van de meeste conversaties pikken we niets op. Dit is ook vaak de oorzaak dat we herhaaldelijk voor verrassingen komen te staan. De burgemeester loop een eindje met ons mee tot aan de grens van het dorp. We nemen afscheid en wandelen verder. Even later staat de burgemeester met een dienstwagen aan de kant van de weg met een handvol brochures over zijn gemeente. Toch leuk dat hij die moeite heeft willen doen. We gaan weer verder en het is al een uur in de middag als we bij een soort dorpshuis komen waar we de lunch zullen gebruiken. Maar voor het zover is worden we eerst vergast op een theeceremonie en een “Noh” voorstelling. Dit is een zang en danskunst die door een dame werd opgevoerd. Na de lunch is het weer vrij eentonig verder wandelen. Plotseling worden we opgewacht door een jonge dame die twee dagen lang met ons meegewandeld had. Zij werkt in een museum in een plaats waar wij “toevallig” doorheen moeten. We worden bij dit museum onthaald door vele mensen met vlaggetjes en de tekst “Welkom in Koyanose”. Dat was dan ook het enige wat voor ons leesbaar of verstaanbaar is. Dit is dan ook het einde van de route van vandaag en wandelen we naar het station om met de trein naar Kokura te gaan. Daar zijn we nu aangekomen en hebben we ingekwartierd in een hotel met internet.
Zo dat is het dan weer, morgen hebben we een lange wandeldag voor de boeg en bovendien ben ik dan ook nog jarig. Het kan dus nog wel enige dagen duren eer we weer in de lucht komen. Groeten van ons allen. Lo