De eerste dag van de reis

Hallo beste mensen,

Hier is dan ons eerste bericht van onze onderneming naar Japan.
Op zondag 8 maart ben ik ruim twee uren vroeger op Schiphol dan de rest van het team. Een mooie gelegenheid om mijn “Wheelie II” alvast te laten verpakken zodat ik wat minder problemen heb met het inchecken. De man van “Seal and Go” had nog nooit eerder zoiets gezien en vond het wel leuk om dit te verpakken. Dat is dus geen probleem en ongeveer tien minuten later ben ik weer bij de Burger King, ons vertrouwde ontmoetingspunt op Schiphol. Na enige tijd ontdek ik Jacques en zijn vrouw Ans, zoon en twee kleinkinderen. We wachten samen op Hans maar dat loopt wat anders af. Een kwartier na de afgesproken tijd gaan Jacques en ik ons inchecken zodat we van het merendeel van onze bagage af zijn. We belanden bij de selfservice van de KLM omdat onze vlucht begint met KLM naar Frankfurt en daarna met Korean Air via Seoul naar Nagasaki. Met wat assistentie van een KLM grondstewardess lukt het ons om in te checken en kunnen we door naar de balie om onze bagage in te leveren. Het label voor mijn Wheelie wordt geprint (doorgelabeld naar Nagasaki) maar ik moet die bagage wel inleveren aan het loket “afwijkende bagage” . “Leg daar maar neer”was de instructie en dat geeft dan direct een deuk in mijn vertrouwen. De plunjebaal van Jack (Jacques) mag wel gewoon bij de balie worden ingeleverd en nog steeds zonder Hans gaan we naar de beveiligingsscan om toegelaten te worden op de Schengenafdeling van Schiphol. We zoeken rustig de pier van ons vliegtuig op en omdat we nog wat tijd over hebben nemen we een biertje om onze dorstverschijnselen wat te camoufleren. Ondertussen houden we wel de stroom reizigers in het oog en ja hoor op grote afstand ontdekken we Hans en staan we midden in de gang te zwaaien om zijn aandacht te trekken. Zonder resultaat. Als het uiteindelijk tijd is om ons bij de gate te melden ontmoeten we Hans. De rede van zijn late aankomst was dat hij onderweg ontdekte dat hij zijn paspoort niet bij zich had. En dan moet je dus terug naar huis. Gelukkig was hij een half uur eerder dan noodzakelijk was van huis vertrokken dus was hij nog redelijk op tijd voor de vlucht.
De vlucht naar Frankfurt is kort en redelijk comfortabel . Met een voorsprong van 10 minuten landen we in Frankfurt dus we hebben niets te klagen. Omdat we door moeten naar Seoul zoeken we een Transit balie maar dat valt even tegen. Uiteindelijk komen we uit bij een bagage transportband. Onze bagage is op Schiphol doorgelabeld dus hebben we hier niets te zoeken. We gaan door en plots staan we weer voor een beveiligings- en paspoortcontrole. Als we dan eindelijk bij de gate zijn voor ons Korean Air toestel blijkt dat de tickets die KLM ons heeft verstrekt hier niet in de computers te passen. Dus moeten naar een naastliggende balie om onze tickets over te laten zetten. Dat blijkt geen probleem te zijn, zeker omdat de dames aan de balie het nog niet druk hebben. Ze zoeken zelfs beter plaatsen voor ons op en printen de tickets voor zowel Frankfurt als van Seoul naar Nagasaki. De vlucht verloopt prima. Wat doen die stewardessen hun best om het de passagiers naar de zin te maken. De overstap in Seoul gaat vlotjes en de korte vlucht naar Nagasaki verloopt probleemloos. We krijgen wat formulieren die we moeten invullen ten behoeve van douane en immigratiedienst. Als we na 16 uur reizen op Nagasaki airport deze formulieren bij de immigratiedienst moeten inleveren dan beginnen de problemen. Men wil niet geloven dat we drie maanden in Japan willen blijven. Daarop geef ik aan dat 90 dagen ook goed is. Het probleem is dat een toerist nooit zo lang in Japan blijft dus hebben we wat uit te leggen. Gelukkig heb ik een beschrijving van ons reisdoel in de Japanse taal geprint en dat geeft wat verduidelijking en krijgen we ons toeristenvisum en mogen we door naar de bagageband en de douane. Als ik mijn Wheelie op de band zie liggen zie ik dat de verpakking is beschadigd. Bij de douane mogen we weer ons reisdoel uitleggen en na een bewonderende kreet mogen we alle drie door. We komen in de aankomsthal en we verwachten daar een van onze kennissen. Helaas, niet dus. We proberen op weg te gaan naar de bushalte maar we worden staande gehouden door een agent in burger die precies wilde weten wat wij als buitenlanders hier in Japan kwamen doen. Dus weer de Japanse beschrijving van ons reisdoel laten zien en hij begint het een en ander over te schrijven. Dat kost tijd dus bied ik die uitdraai aan hem aan. Daarop laat hij ons door en wijst ons de weg naar de busstop. De chauffeur maakt wat ruimte in de kofferbak voor onze bagage die we dan zelf mogen opbergen en we gaan op weg naar het station van Nagasaki. We hebben nog steeds niets gehoord van onze Japanse vriend dus bij het station aangekomen gaat Hans op zoek naar de route naar de jeugdherberg terwijl ik de Wheelie uitpak en gebruiksgereed maak. Dan krijgen we een tegenvaller. De Wheelie is aan een kant dusdanig beschadigd dat hij, zeker voor langere duur niet te gebruiken is. Ondertussen is Hans weer bij ons en gaan we aan de wandel naar de jeugdherberg. Het is een klein gebouw met kleine mensen maar gelukkig normale bedden. Maar nog steeds geen teken van onze Japanse vriend. We besluiten om ergens te gaan eten en op aanwijzingen van de eigenaresse van de herberg, gaan we naar Chinatown en krijgen zelfs een kortingsbon voor een bepaald restaurant. We vinden het restaurant en we gebruiken daar een eenvoudige maaltijd. De serveersters zijn blij als we weer vertrekken want we zijn de laatste klanten. Na ons vertrek gaat bij wijze van spreken het licht uit. En wandelen we weer naar de herberg. Als we de deur open doen verteld de herbergierster dat onze vriend Masaji Kitayama is aangekomen. We hebben een leuke ontmoeting en nemen gelijktijdig met een drankje het programma van de volgende dag door. Er komen wat meer gasten bij ons zitten (allemaal Japanse jongeren) en die krijgen van Masaji precies te horen waar we vandaan komen en wat we gaan doen. Het wordt een heel gezellige avond.

Dinsdag 10 maart 2009.
Rond een uur of zes wordt ik wakker en maak ik direct gebruik van de enige beschikbare douche. Als ik weer terug op de kamer kom is het tijd om Hans en Jack wakker te maken en om half acht staat ons ontbijt gereed. Japans ontbijt dus rijst, zalm, soep, groente en thee. Vandaag gaan we de stad Nagasaki verkennen en worden we begeleid door een nichtje van Masaji. Ook gaat er een de jongeren van gisteren avond mee om foto’s te maken. Ons eerste doel is het Nagasaki Atoombom museum. Dit is erg indrukwekkend en als je dit gezien hebt begrijp je ook wat meer dingen die we verder nog zullen tegenkomen. Het volgende doel is het inslagpunt van de atoombom. Ground zero zogezegd. Ja mensen daar hebben wij gestaan en dat laat toch een indruk achter. We wandelen wat verder naar een groot vredesmonument waar het erg druk is met Japanse toeristen. Het volgende doel is de Urakami kathedraal. Een katholieke kerk waar ooit paus Johannes Paulus de tweede eens een mis heeft opgedragen. We volgen onze gids en komen uit bij een Tori die atoombom maar voor de helft heeft doorstaan. Een tori is een soort poort die (ver voor) een tempel is geplaatst. Deze tori is van graniet en wonderlijk genoeg is de helft door de impact omvergeblazen en de andere helft is blijven staan, met dien verstande dat het horizontale gedeelte door de hitte en de wind is verschoven. Hier treffen we een overlevende die tijdens het bombardement 22 jaar was. Als hij hoort dat wij Nederlanders zijn krijgt Masaji nog wat extra informatie van deze ooggetuige.
We nemen de tram richting station en iets verder stappen we uit bij Deshima. We lopen bijna het hele kunstmatige eiland rond en wachten dan op de echtgenoot van de nicht van Masaji. Dan gaan we naar chinatown en gebruiken daar een heerlijke maaltijd. Na de maaltijd moet de nicht van Masaji haar dochter opvangen maar haar echtgenoot leidt ons verder naar een Franse Katholieke kerk en dan door naar de Glover Garden. Hier staat ook het theehuis waar de eerste voorstelling van Madam Butterfly zijn gegeven. Een mooi park maar ondertussen begint de vermoeidheid toe te slaan. We gaan via de Holland Slope naar beneden en volgen een riviertje met verschillende mooie bruggen. Zo ook de brilbrug, een brug met twee ronde doorgangen. We wandelen wat verder en voor we het goed en wel door hebben staan we voor onze herberg. We hebben dorst en ik heb haast om een plaats te vinden waar ze me kunnen helpen met de Wheelie. Hans gaat wat biertjes op de kop tikken terwijl Jack en ik de Wheelie van de kamer af halen. Onze begeleider van vanmiddag wil wel even met ons meegaan als tolk maar hij ziet er weinig heil in. We lessen eerst onze dorst en gaan dan op stap naar een tankstation. Ze kijken hun ogen uit en hebben nooit eerder zoiets gezien. Dat klopt ook want de Wheelie gebruikt geen van de brandstoffen die zij verkopen. Op onze vraag of ze kunnen helpen zijn ze welwillend en als ze voor de gereedschapskist staan grist Hans al snel een bruikbare schroevendraaier weg en al snel blijkt het te werken. Nog even een schroefje en het leed is geleden. We keren terug naar de herberg en maken alles wat drinkbaar is op. Onze begeleider wordt naar huis geroepen en wij gaan naar een supermarkt om wat eten in te slaan. Dan gaan we snel terug naar de herberg en laten het ons goed smaken en daarna gaan we aan de slag om dit verslag te schrijven. Ondertussen worden we door de herbergier nog getrakteerd met een door hem zelf gebrouwen pruimendrankje. Dat blijkt hij elke dag voor zijn gasten te doen. Heerlijk.
Morgen gaan we verhuizen en dan weet ik nog niet of we weer internet hebben. Wel gaan we zo direct nog even proberen of we nog wat foto’s op het net kunnen zetten.
Groeten van het Hofreis team