Op weg naar Hirado

Hallo allemaal,
Het is woensdag 11 maart en we zijn weer vroeg uit de veren. Masaji san heeft al een ochtendwandelingetje gemaakt als we aan het uitgebreide ontbijt zitten. Hij vertelt ons dat we even een fotosessie hebben in een parkje naast de deur. We hebben alles gepakt en voordat we naar Deshima gaan doen we eerst die fotosessie. Het blijkt te zijn met een aantal mensen uit een verzorgingstehuis met wat verplegend personeel. De bedoeling daarvan begrijpen we niet zo goed maar wij figureren op verzoek.
Dan gaat het naar Deshima. Dit is een kunstmatig eilandje dat inmiddels helemaal omringd is met opgehoogd land. Het eilandje was vroeger na de Hirado periode de handelspost voor de Nederlanders. Eigenlijk is er niets origineels meer over. Maar de laatste jaren heeft men zijn best gedaan om alles zoveel mogelijk in de oude stijl te herbouwen. Wel zijn andere materialen gebruikt en ook zijn moderne bouwtechnieken toegepast om de gebouwen aardbevings- en brandwerender te maken. Het is heel mooi om te bezoeken en het blijft heel apart om in Japan zoveel Nederlandse vlaggen te zien. Rond half elf is het weer tijd om terug te keren naar de herberg om daar onze bagage op te halen en naar het station te wandelen. Daar worden de tickets gekocht en vertrekken we met een kort treintje richting Sasebo. Daar aangekomen moeten we overstappen op een wel heel erg lokaal treintje dat ons naar een voorstadje van Hirado brengt. Daar aangekomen vertelt de stationchef dat dit het meest westelijke spoorwegstation van Japan is en dus moeten er weer foto’s gemaakt worden. Na deze fotosessie gaan we aan de wandel naar de Jeugdherberg. Eigenlijk blijkt het wandelen met de wheelie nog niet helemaal goed te zitten maar we hebben nu dan ook voor het eerst met serieuze klimmetjes te maken. De herberg lijkt meer op een hotel dan een jeugdherberg hoewel we in een hotel niet snel stapelbedden zullen tegenkomen. We voor het diner genieten we even van een heerlijk Japans bad in de buitenlucht met het zicht over zee. Dit geeft toch wel even een vakantiegevoel. Het diner is zeer uitgebreid en heerlijk. Na het diner proberen we te internetten maar helaas krijgen we geen verbinding. Dus brengen we de tijd door met het organiseren van een en ander. Onze Japanse vriend heeft heel wat geregeld en dat is ons niet allemaal duidelijk. Gaande weg komen we er wel achter wat hij bedoeld.
Op donderdag 12 maart zijn we op tijd uit de veren en genieten we weer van een heerlijk Japans ontbijt. Daarna begeven we ons te voet naar de bushalte die toch iets verder weg blijkt te liggen dan we eerst gedacht hebben. Ik draag wat extra bagage op de wheelie maar ik krijg behoorlijk last van mijn linker heup. Als we bij de bushalte zijn laten we de extra bagage wat meer in de richting van de wielen zakken zodat we dat weer eens kunnen uitproberen. We nemen de bus naar Hirado stad. De wheelie past nauwelijks in het gangpad dus het is behoorlijk behelpen. Eenmaal in Hirado gaan we weer te voet op pad naar de Ryokan, dit is een Japanse stijl familiehotel. De wheelie loopt nu wat lekkerder en als we bij de Ryokan aankomen mogen we de bagage alvast achterlaten maar kunnen we nog niet op de kamers. We maken een klein rondje stad en belanden in een klein koffiehuisje waar we uiteindelijk ook de lunch genieten. Het is er gezellig en Masaji san doet steeds zijn best om iedereen die het wel of niet horen wil te vertellen dat we vanaf deze plaats naar Tokyo gaan wandelen. Om drie uur worden we opgewacht op het gemeentehuis voor een bespreking van de ceremonie op zaterdag. Hier blijkt een Nederlander te werken die ook tijdens de ceremonie als tolk zal fungeren. We worden aan de afdeling planning voorgesteld en de gehele ceremonie wordt bijna van minuut tot minuut doorgenomen. Na afloop van deze vergadering worden we uitgenodigd voor een diner ergens in de stad. We spreken af om zes uur bij de Holland brug.
Bij die brug treffen we Remco Vrolijk weer, hij is de Nederlander die op het gemeentehuis werkt. Onder zijn begeleiding gaan we naar een restaurant met hele lage tafeltjes. Uiteraard eerst de schoenen uit en dan aan tafel. Gelukkig is onder de tafel een kuil waardoor de beentjes gewoon omlaag kunnen. We hoeven dus niet op de knietjes. Men wil ons eigenlijk aan een tafeltje zetter maar op het voorstel van Hans verspreiden we ons over drie tafels zodat we wat meer contact met de Japanse gasten aan tafel hebben. Het wordt een leuke avond met veel, heel veel eten (vooral visgerechten) en de nodige drank. Tijdens die avond worden we uitgenodigd om een sakebrouwerij te bezoeken. Iets wat ik zeker niet afsla. Rond half tien in de avond is het diner over en verlaten we het restaurant. Het eerste stuk wandeld Remco en een journaliste met ons mee. Op het punt waar de wegen ons scheiden wordt het interview nog even afgemaakt. We gaan door naar onze Ryokan en al heel snel heb ik de slaap te pakken.
De volgende morgen schuif ik na het ontwaken het raam iets open en zie dat het behoorlijk waait en regent. Jammer maar wat wil je op vrijdag de dertiende. Een goede reden om na het ontbijt wat administratie te gaan doen. Om tien uur worden we opgehaald door mevrouw Kimiko Mori om ons naar haar sakebrouwerij te brengen. Er is speciaal een tolk opgetrommeld en we krijgen een rondleiding door de heer Mori die ons het brouwproces uitlegt terwijl we langs de grote tanks wandelen. Aan het einde van tanks staat een medewerker ons met verschillende proefglaasjes op te wachten. Heerlijk spul zo s’ morgens om een uur of half elf. We maken nog even een fotosessie en krijgen daarvoor speciaal een “happy” aan. Dit is een soort kleurige kiel die bij feestelijke gelegenheden gebruikt wordt. Dan worden we weer teruggebracht naar onze herberg.
Wat er verder deze dag gebeurt zal ik later weer verhalen.