De eerste twee wandeldagen

Het is nog steeds 13 maart en om kwart voor een staan we aan de deur van onze herberg. We worden opgehaald door Remco die ons verteld dat we niet te snel mogen gaan. Alles blijkt hier onder controle te moeten staan. We komen in het gemeentehuis aan en worden daar door een applaudisserende erehaag ontvangen. Remco brengt ons naar de ontvangstkamer van de burgemeester en we hebben een leuk gesprek met hem. Dankzij Remco werd alles keurig vertaald. De burgemeester vertelt over de band met Nederland die Hirado heeft. Nadat het bezoek is beëindigd worden we bij de deur van de ontvangstkamer opgewacht door de directeur van de plaatselijke toeristeninformatiedienst. Die geeft ons een rondleiding door hirado langs het Hirado kasteel, een tempel, het museum en we gaan langs de Nederlandse muur. …..tijdens deze reis sluit onze vriend Tamaru san zich bij ons aan.Na afloop brengt hij ons naar het hotel en daar vragen we waar we de krant kunnen kopen waarin het artikel over ons en onze plannen in staan. Hij loopt even naar binnen en dan blijkt dat de herbergierster al zes kranten voor ons had ingeslagen. We stellen het diner uit tot 20.00 uur omdat ook nog een van de directeuren van de Japanse wandelbond zal arriveren. Zodra hij aanwezig is begroeten we hem en zitten we samen aan het diner. Het is weer heel gezellig en na afloop is het meteen tijd om naar bed te gaan.
Dan is het vrijdag de dertiende.
Eindelijk is de dag aangebroken dat we met de grote wandeling gaan beginnen. Maar we komen hier niet zo makkelijk weg. Eerst melden we ons bij het startterrein en realiseren ons dat het bere koud is. Er staat een straffe wind en er heerst een temperatuur waarvan we zeker niet gedroomd hebben. Er zouden wat tenten worden opgezet en een opblaasbare startboog geplaatst maar helaas moet men daar van afzien vanwege het weer. Ook een marching band die ons uitgeleide zou doen durft de uitdaging niet aan. Er wordt wat geïmproviseerd en in dikke kleding wordt ons evenement aangekondigd en nemen we plaatst op de VIP stoelen. De burgemeester doet een speech die keurig door Remco wordt vertaalt. Ook Kitani san doet een speech en weet van geen ophouden zodat het onmogelijk was om die te vertalen. Dan ben ik aan de beurt om een voorbereide korte speech te houden waarvan de Japanstalige versie wordt voorgelezen door Tamaru san. Dan krijgen we plotseling een wijziging in het programma en is het de bedoeling dag alle teamleden een korte speech houden. Maar ja als Hans eenmaal aan het woord is vergeet hij hoe koud het is en overtreft hij in lengte alle voorgaande speeches. Dit terwijl onze vriend Masaji san zit te klappertanden op zijn stoel. Na alle speeches bied ik de burgemeester de door ons ondertekende speech met wat aandenkens aan. Ook ontvang ik een aandenken van hem waarvan ik hoop dit heelhuids mee naar Nederland te kunnen nemen. Dan is het opstellen geblazen en na het aftellen is de langverwachte start. Onder een oorverdovend vuurwerk gaan we van start. Eerst gaan we met allen een tulp in de hand in tegengestelde richting naar de plaats van de voormalige handelspost waar hard gewerkt wordt aan een reconstructie van het gebouw. Daarna gaan we naar een monument dat refereert naar alle overleden factorij leden. Dan gaan we op de juiste koers met ongeveer 80 wandelaars in ons kielzog. De jongste is de tweejarige Nana die bij haar vader op de rug mee zou gaan. Vanwege de kou houd de vader de kleine voor zich tegen zich aan. Kleine Nana begrijpt er eigenlijk niet veel van. We wandelen over de grote brug die Hirado-eiland met het eiland Kyushu verbind. Hier waait het behoorlijk en de temperatuur is niet echt prettig. Na zo’n dertien kilometer hebben we het eindpunt bereikt voor het merendeel van onze medewandelaars. Hier staat een flinke tent opgesteld en worden de wandelaars voorzien van een warme maaltijd. De contacten met de medewandelaars, voornamelijk Japanners, is in tegenstelling met het weer enorm warm. Stilletjes begin ik me te realiseren wat ik allemaal teweeggebracht heb. Als dit zo doorgaat tot Tokyo dan hebben we letterlijk half Japan op zijn kop gezet. Als de meeste wandelaars terug gaan naar Hirado blijven er nog enkele Japanse wandelaars over. Zij komen uit de plaats Sasebo en begeleiden ons naar de overnachtingplaats voor vandaag: Yoshii. Omdat onze gids ons zoveel mogelijk langs de historische route wil leiden bedraagt het aantal kilometers voor vandaag geen 23 maar ruim 30. Daar zijn we op dit moment niet echt blij mee temeer omdat het finishpunt niet Yoshii is maar een nabij gelegen plaatsje. Met de trein bereiken we Sasebo waar onze bagage keurig in ons hotel is afgeleverd. We brengen aardig wat tijd door aan de receptie die hier in Japan “Desk” genoemd wordt, door omdat de receptioniste wat moeite had om de overnachtingprijs te berekenen. We tekenen namelijk in voor een soort klantenkaart en daardoor krijgen we voor de volgende dag weer 30% korting omdat het dan zondag is. Ik slaap met Masaji san op de kamer en hij is dodelijk vermoeid. Zelf zegt hij een kou gevat te hebben maar toch dwing ik hem om met ons mee uit eten te gaan. Hij heeft zich de afgelopen dagen zo druk bezig gehouden om alles in goede banen te leiden en bovendien de bijna winterse temperatuur op de startplaats hebben hem niet goed gedaan. We vinden een restaurant en zorgen dat Masaji san zeker niet in de tocht zit. Hij zit knikkenbollend tegenover me en als het eten op tafel staat begint hij toch wat tot zich te nemen. Langzaam trekt hij een beetje bij. Deze avond liggen we vroeg in bed omdat we er morgen weer op tijd uit moeten. Masaji san slaapt al voordat ik de kans krijg het licht uit te doen.
Het is drie uur in de nacht als ik Masaji san uit bed hoor gaan. Hij neemt plaats achter zijn PC en begint weer te werken. Als ik om zes uur opsta zit hij nog steeds achter zijn PC te werken. Om half zeven moeten we ontbijten en daarna worden we met een auto opgehaald om naar het startpunt van vandaag te gaan. Die auto brengt ons niet naar de plaats waar we de gisteren zijn gestopt maar naar de plaats waar we volgens schema zouden starten. Omdat we tijdens deze autorit stukken zagen waar we gisteren gelopen hebben, gaat Hans door het lint omdat hij er vanuit gaat dat we vandaag weer teveel kilometers zullen gaan maken. Hierbij is voor Hans de norm dat de trein altijd de kortste weg neemt. Ik vraag aan Masaji san hoeveel kilometer we vandaag gaan doen en hij antwoord twintig kilometer. In feite niets aan de hand maar het duurt even eer Hans daar vrede mee heeft. Uiteindelijk blijkt dat het tempo vandaag onder dezelfde gids als gisteren een stuk rustiger is waardoor ik inderdaad het vertrouwen krijg dat de afstand beduidend korter zal zijn dan gisteren. We stoppen bijna bij elke gedenksteen, tempel en schrijn en ondanks de soms steile hellingen en afdalingen bereiken we om drie uur weer ons hotel. Dan volgt een volgende verrassing. Om kwart voor vier moeten we weer klaarstaan voor een welkomstparty aangeboden door de wandelaars van vandaag. Het is een soort huisparty (nee geen houseparty) met veel eten en drank. De vereniging heeft een eigen masseur en beurtelings krijgen we een nekmassage. Uiteindelijk weet hij mij zover te krijgen om op de grond te gaan liggen en geeft mij een gehele massage. Daarna komen ook Hans en Jack aan de beurt. Zo rond acht uur nemen we afscheid en krijgen we elk nog een T-shirt van de vereniging mee. Nog voor dat we de deur uit zijn krijgen we een uitnodiging om met iemand mee te gaan naar een Coffeeshop. Dus niet zo een als in Nederland maar een echte. Hier vermaken we ons tijdens het genot van een heerlijk kop koffie en allerlei muziek uit de jaren zestig.
Het is bijna tien uur in de avond als we weer in ons hotel zijn en ik aan dit verslag kan gaan beginnen. Nu is het afwachten tot ik op de kabelverbinding kan want Masaji san is weer allerlei zaken online aan het regelen. Morgen slapen we in een jeugdherberg zodat ik geen garantie geef of ik daar online kan komen. Ook kan het zijn dat er zoveel beslag op onze tijd gelegd wordt dat we er niet aan toe kunnen komen. Houd het weblog dus in de gaten.
PS. Omdat we zo krap in de tijd zitten is het onmogelijk om de tekst eerst op type- of taalfouten te corrigeren. Lees er dus gewoon overheen en later als we weer thuis zijn zal ik alles nog eens nalopen.