Eindelijk zijn we op onze thuisbasis in Asakusa

Dinsdag 5 mei. Met enige moeite kom ik om zes uur uit mijn bed. Het was gisterenavond heel gezellig met het gevolg dat we nu wat moeite hebben om op gang te komen. We pakken onze spullen in en zorgen dat we beneden twee tafels bezet hebben voordat het ontbijt begint. Dit hebben we gisteren van de Japanners afgekeken. Na het ontbijt gaan we naar de kamers om onze spullen op te halen zodat we om acht uur op het station kunnen zijn. Daar treffen we Tamura San ook aan. Verder zijn er geen medewandelaars voor vandaag. We zijn nu dus met zijn zessen omdat vanaf vandaag ook Mike Bos in ons team zit. De treinrit is kort en na afscheid genomen te hebben van Tuneyoshi gaan we op pad. Er is een licht vals plat maar de eerste twee uren gaan we vlot door het Japanse land. Het valt ons op dat we nu in een streek zijn aangekomen waar de natuur een stuk verder is. We ontdekken zelfs al kleine druiven aan de ranken. Na twee uren wordt het klimmen iets zwaarder omdat we wat meer de bergen in gaan. Even na twaalf uur bereiken we ons eindstation van deze dag: Kaiyamati Eki. Vandaag gaan we een stationnetje met de trein terug om dan weer een stukje te klimmen om ons af te melden bij de jeugdherberg.
Het is woensdag 6 mei als ik om een uur of vijf wakker word. Hoera het regent niet!! Ik ga nog even naar het toilet en probeer daarna nog een uurtje of wat te slapen. Ruim voor die tijd word ik wakker vanwege het tikken van de regen. Ook na het ontbijt regent het nog steeds en met frisse tegenzin gaan we, gelukkig zonder bagage, naar het station van Katsunuma Budogo om een kort stukje te reizen naar Tsuruse. Hier beginnen we de wandeling met eerst een bezoek te brengen aan de Seven Eleven. Dit is een van de bekendste conveniënt stores van Japan. Hier slaan we wat drinken en noodrantsoenen in omdat we tijdens de lunchtijd niet in de bewoonde wereld zullen zijn. Het is een heel lang vals plat naar de Sasagotoge (pas). De pashoogte is in een tunnel en juist voor die tunnel vinden we een overdekte picknick plaats. Hier houden we even rust en nemen een slokje. Niet te lang want anders koelen we af. De tunnel is ongeveer driehonderd meter lang en halverwege gaan we ineens bergafwaarts. De afdaling is steiler dan de klim waardoor we het tempo lekker lang vol kunnen houden. Als we bij een stationnetje zijn houden we even een rust voor de lunch. We zijn door en door nat en met een buitentemperatuur van 14 graden willen we toch niet te lang stil blijven zitten. We vervolgen onze weg waarover ook vrij veel verkeer gaat. Soms zien de vrachtwagenchauffeurs nog kans om ons nog natter te maken dan we al zijn. Gelukkig kunnen we wel wat hebben en toch iets vroeger dan verwacht komen we bij ons einddoel van deze dag: Otsuki. We nemen de trein terug naar Katsunuma Budokyo en wandelen nog een laatste stukje door de regen naar onze herberg. Hier vertelt de herbergier dat wij vandaag de enige gasten zijn. We hebben de (weinige) faciliteiten dus voor onszelf. We hopen dat op onze laatste wandeldag op 12 mei de weergoden ons beter gezind zullen zijn. Zo niet dan zal toch een gedeelte van de planning in het water kunnen vallen.
Het is half zes op donderdag 7 mei en ik hoor de regen tegen het dakraam tikken. Ik kleed me aan en ga in de eetzaal eens door het grote raam kijken hoe het weer er buiten uitziet. Voorlopig zal er niet veel veranderen. Ik krijg er een beetje de pest in omdat we vandaag ook al geen eenvoudig parcours hebben en het is nu al de derde natte dag. Ik verzin iets om het toch wat aangenamer te maken en als Hans ook eindelijk onder de wakkere mensen is stelt hij voor om eerst met de trein de bagage naar het volgende hotel te brengen en daarna aan het toch al niet lichte parcours te beginnen. Dat was nu precies ook mijn voorstel dus daar zijn we het snel over eens. De hele groep ziet hier, ondanks de extra treinkosten wel het goede van in. Zo gezegd zo gedaan. Als we bijna een uur in de trein zitten kijk ik Hans even aan. De treinreis heeft dusdanig veel tijdverlies opgeleverd dat het mij beter lijkt om vandaag het parcours van morgen, en morgen het parcours van vandaag te gaan lopen zodat we vandaag niet zover met de trein terug hoeven. Het is inmiddels al half elf als we bij het hotel zijn. Hans pikt het idee direct op omdat hij aan hetzelfde dacht. Masaji San voorziet problemen omdat het slecht weer is en het parcours van morgen via een onverhard pad gaat. Natuurlijk heeft hij gelijk maar het ziet er niet naar uit dat er morgen wel weersverbetering inzit. We besluiten om het toch te proberen. We maken dus de kortere treinrit naar Fujino en beginnen aan de wandeling. In het begin gaat het allemaal prima ondanks dat we langzaam maar zeker toch hoogte winnen. De strook langs de weg die wij steeds gebruiken als die aanwezig is, is verdwenen en de asfalt weg wordt steeds smaller. Plots moeten we een pad op dat direct begint met trappen lopen. Na een bocht zijn de traptreden weg maar gaat het wel gestaag naar boven. Het gaat niet vanzelf maar het is zeker niet de moeilijkste pas die we deze reis hebben moeten nemen. Bovendien hebben we vandaag zeker geen last van de warmte. Boven aan de pas wachten we op elkaar en omdat het duo van de K.luchtmacht ruim twintig minuten achterlopen begin ik in de pas behoorlijk af te koelen. Gelukkig herstellen onze achterblijvers in vrij korte tijd zodat we weer op pad kunnen. Uiteraard gaat het nu bergafwaarts en dat is zeker met nat weer toch wel opletten. Toch gaat het vlot, zeker als we weer het asfalt bereiken. We wandelen door totdat we in Takao het station bereikt hebben. We willen gebruik maken van de wachtkamer van het station om daar even een rust te houden. Helaas, er is van alles maar geen wachtkamer. Wel een McDonalds dus dan daar maar even iets gebruiken zodat we toch ergens droog kunnen zitten en uit de wind. Een half uurtje later gaan we weer op stap omdat we graag voor donker bij ons hotel willen zijn. En dat lukt. We krijgen allen een eenpersoonskamer met toilet en geen douche en geen internetverbinding. De kamerdeur is van staal waardoor het op een voormalige gevangenis lijkt. Gelukkig hebben we een sleutel. Nu maar afwachten of het morgen beter weer wil worden.
Na regen komt zonneschijn! Ja dat zal wel, maar niet op vrijdagmorgen 8 mei. Het regent weer en het lijkt wel of het de hele nacht heeft doorgeregend. Jammer maar we zullen toch ons programma gaan afwerken. Vandaag is het geplande parkoers van gisteren aan de beurt. De dag begint dus met een treinreis van 740 yen. Pas rond de klok van negen kunnen we aan de wandeling beginnen aan het station van Otsuki. Het eerst uurtje gaat prima. Ietsje klimmen ietsje dalen niet aan de hand. Op een gegeven moment stopt Hans bij een supermarkt en slaap we wat voedsel en drinken in. Even later zitten we in de prijzen. Het is alleen maar klimmen en uiteraard doet ieder dat in zijn eigen tempo. Gelukkig is de klim niet zo lang als die van gisteren maar dat weet je pas zeker als de afdaling weer begint. Wat wel lekker is dat is dat de regen even gestopt is. De bewolking is opgetrokken en we hebben een zicht op een gedeelte van de Fuji berg. De top is nog verstopt in de wolken en voor de voet staan nog andere bergen maar voor het eerst sinds dagen hebben we weer (even) zicht op de Fuji. Maar we moeten verder en we pikken weer een regenbuitje mee. Ook maken we een kleine omweg om een heel bijzonder houten brug te bekijken. Hij is veel gefotografeerd afgebeeld maar zelden in de regen. Dat doen wij dus. Iets later in de middag gebru9iken we de lunch bij een tempel op de trap die gelukkig droog is. Als we aanstalten maken om te vertrekken begint het weer te regenen. Toch hebben we er een aardig tempo inzitten en voordat de vermoeidheid begint toe te slaan zijn we aan de finish voor vandaag: Station Fujino. Het is een vroegertje vandaag, om half vijf in de middag zijn we weer in ons hotel en kunnen we genieten van een Japans bad.